بینایی سنجی

بینایی سنجی یا اپتومتری (به انگلیسی: optometry) یک قسمت از معاینات کامل (چند قسمتی) چشم محسوب می شود و شامل اخذ پیشینه بینایی، «سنجش حدت بینایی،» ارزیابی ریفرکشن، ارزیابی دید دوچشمی، تطابق و حرکات چشمی، دید رنگ، غربالگری و ارزیابی داده ها می باشد به عبارت دیگر بینایی سنجی بررسی دید و ساختارهای مربوط به آن است برای کشف اختلالات بینایی و تجویز عدسی های مناسب یا دیگر وسایل کمک کننده به بینایی یا تمرین های چشمی برای جبران کاستی های دید. بینایی سنجی علم مراقبت های بینایی است و آموزش دیدگان این رشته به عنوان پیشگامان مراقبت بهداشت چشم مسئولیت حفظ و سلامت بینایی را بر عهده دارند. سازمان بهداشت جهانی اپتومتری را مراقبین اولیه سلامت چشم می داند. به این معنا که یک بیمار چشم در آغاز باید توسط یک بینایی سنج (اپتومتریست) معاینه شود تا اگر دچار عیوب انکساری و اختلالات دید دو چشمی انحرافات عضلانی انکسار چشم و مواردی از این قبیل بود توسط اپتومتریست درمان گردد و در غیر این صورت به جراح چشم ارجاع داده می شود. معادل فارسی اپتومتری، بینایی سنجی است، در واقع ترجمه لغت به لغت اپتومتری می باشد و با توجه به گستردگی این رشته و شرح وظایف آن معادل دقیقی محسوب نمی شود.
رتینوسکوپ و افتالموسکوپ
اتورفراکتومتر
اسلیت لمپ
جعبه عینک
پروژکتور و تابلوی تشخیص عیوب انکساری
تست دید نزدیک
تست رنگ
دیپلوسکوپ
لنزومتر
PD متر
چراغ قوه
تاریخ اپتومتری به پیشرفت در دانش بینایی شناسی، بخش هایی از دانش پزشکی، میکرب شناسی، فیزیولوژی، دانش اپتیک، و ابزارهای وابسته به دانش اپتیک، تکنیک های تصویربرداری و سایر حرفه های مراقبت از چشم گره خورده است. تاریخ بینایی سنجی را می توان تا مطالعات ابتدایی انجام شده در زمینه اپتیک تشکیل تصویر در چشم دنبال کرد. ریشه های علم بینایی سنجی به چند هزار سال قبل از میلاد مسیح بر می گردد که از وجود عدسی ها در تزئینات استفاده می شده است. البته کاملاً نامشخص است که اولین عینک در چه زمانی پدید آمده است دانشمند انگلیسی و تاریخ شناس ژوزف نیدهام در کتاب علم و تمدن در چین در مورد ادعاهایی صحبت کرد که عینک در چین به وجود آمده است. او اعتقاد داشت این علم در چین در سال های ۱۴۰۰ تا ۱۷۰۰ میلادی انجام گرفته است اگر چه شاهدی بر مدعای خودش نداشت و حتی بعضی منابع اعتقاد دارند که در آن سال ها عینک به چین وارد شده بود.
تحقیقاتی که دیوید گاس در آمریکا انجام داد نشان می دهد که در اواخر قرن سیزدهم دست نوشته هایی در ایتالیا کشف شده است که دقیقاً این جمله نوشته شده بود «هنوز بیست سال نیست که هنر ساختن عینک را کشف کرده ایم».
در سال ۱۹۰۷ پروفسور برتولد لوفر پاتولوژیست آلمانی-آمریکایی بیان کرد که قدمت ساخت عینک در هند بیشتر از اروپا است. به هر حال منابع متفاوت اظهارات متفاوتی در زمینه ساخت و کشف عینک دارند ولی آنچه مسلم است این است که قدمت عینک حداقل به بیش از هفتصد سال پیش بر می گردد. بنتیو دازا کتابی را در سال ۱۶۲۳ چاپ کرد که طرز ساختن و استفاده از عینک را بیان کرد. در سال ۱۹۶۲ ویلیام مولینیوکس کتابی را در مورد نورشناسی و لنزها نوشت و عیب های میوپیا و مشکلات مرتبط با نزدیک بینی را در آن اشاره کرده است. کپلر کشف کرد که رتینا باعث به وجود آمدن بینایی می شود. از سال ۱۷۷۳ تا حدود ۱۸۲۹ توماس یانگ ناتوانی آستیگماتیسم را کشف کرد و جورج بیدل عینک هایی را طراحی کرد برای تصحیح مشکلاتی که لنزهای اسفرولیندریکال را شامل می شدند. به صورت کلی در اوایل قرن ۲۱ این رشته به عنوان یک رشته مورد پذیرش در همه دنیا در نظر گرفته می شود.