ارزنجان

اَرزَنجان (ارمنی: Երզնկա Yerznka) نام یکی از شهرهای ترکیه است.
این شهر در ۶۸۸ کیلومتری شرق آنکارا و در ۳۸۰ کیلومتری غرب مرز بازرگان در دشتی سرسبز و حاصلخیز واقع شده و مرکز استان ارزنجان ترکیه است. جمعیت ارزنجان در حدود ۱۰۰ هزار نفر است که اکثراً ترک تبار همرا با اقلیتی از اکراد زازاکی و کرمانجی می باشد.
از مناطق تفریحی پیرامون این شهر می توان مرکز اسکی آکبولوت، شهر سرسبز کمالیه، کانوسواری در کارانلیک بغاز و دهکده رفاهیه و آبشار گیروَلیک را نام برد.
مناطق باستانی و تاریخی آن عبارتند از منطقه اورارتویی آلتین تپه در خاور ارزنجان با اشیاء کشف شده از سال های ۶۰۰ تا ۹۰۰ پیش از میلاد مسیح، منطقه تِرجان، آرامگاه ماماخاتون، با سردری از سنگ تراشیده شده و منقش مربوط به سدهٔ دوازدهم.

اَرزَنجان
(یا: ارزنگان) شهر و ایالتی در شرق آناتولی، در حوضۀ رود قره سو (شاخۀ بزرگ فُرات)، واقع در ترکیۀ کنونی. در منطقه ای کوهستانی واقع شده و ارتفاعش از سطح دریا ۱,۲۱۸ متر است. بلندترین کوه آن، کشیش داغلاری، به ارتفاع ۳,۵۳۷ متر، در جنوب شهر ارزنجان است. آب و هوای آن متغیر و زمستان هایش سرد است. بزرگ ترین منبع درآمد مردم کشت حبوبات و غلات، باغداری و دامپروری است. آثاری از مسکونی بودن آن در عصر مفرغ یافت شده است. تاریخ مدوّن ارزنجان با تمدن اورارتو (قرن ۸پ م) آغاز می شود. کهن ترین نام آن را آشوریان زوهما (سوهما) ضبط کرده اند. هخامنشیان، مقدونیان، پارت ها، ساسانیان، و امپراتوری بیزانس بر ارزنجان حکم رانده اند. در ۸۳ق مسلمانان شهر را تصرف کردند. با شکست اوزون حسن آق قویونلو از سلطان محمد فاتح (۸۷۸ق) ارزنجان به قلمرو عثمانی منضم شد. در قرن ۱۳ق شورش ارمنیان در آن جا اتفاق افتاد و در جنگ جهانی اول، روس ها ارزنجان را اشغال کردند. ابن بطوطه، مارکوپولو، و کلاویخو این ناحیه را دیده و از رونق و آبادی آن سخن گفته اند. ارزنجان ناحیه ای زلزله خیز است؛ جز زمین لرزۀ ۶۵۲ق/۱۲۵۴م، آخرین زلزلۀ بزرگ در ۱۹۹۲ خرابی و خسارت فراوان به بار آورد و بسیاری از بناهای تاریخی شهر را ویران کرد.