فروردین یشت

فروردین یشت یکی از قسمت های اوستا ست که در ستایش فروهر جوهر حیات یا فروشی هاست.
یشت از نظر لغوی هم ریشه با کلمهٔ یَسن و هر دو به معنی پرستش و نیایش است. داستان هایی که در یشت ها آمده، غالباً همه کوتاهند و فقط اشاره ای به آن ها شده است زیرا مخاطبان همه آن ها را می دانسته اند. بسیاری از داستان هایی که خلاصه وار در یشت ها آمده، در روایت های بعدی، مانند ادبیات پهلوی یا شاهنامه یا منابع اسلامی مربوط به ایران، به صورت کامل تر و مفصل تر ذکر شده است. در اوستا ۲۱ یشت و به نام های گوناگون وجود دارد.
تقسیم بندی هر یشت به بندها که در چاپ های کنونی اوستا معمول است و در نسخه های خطی دیده نمی شود، از ابداع های دانشمندان اوستاشناس عصر حاضر و به منظور سهولت استفاده و ارجاع است اما هر یک از یشت های بزرگ در نسخه های خطی به بخش هایی تقسیم می گردد که اصطلاحاً کرده نامیده می شوند.
یشت سیزدهم به شمار می آید و دارای ۳۱ کرده و ۱۵۸ بند و در ستایش فروهرها یا فروشی هاست، که ارواح نگهبان آدمی به شمار می روند. این یشت مفصل ترین یشت است.

فروردین یَشْت
سیزدهمین یشت و مفصل ترین یشت اوستا با ۳۱ کرده (بخش) و ۱۵۸ بند، در ستایش فَرَوهرها یا فَروَشی ها، ارواح نگهبان آدمی. در این یشت ضمن توصیف فروهرها و بیان نقش آن ها در تکوین جهان و پاسبانی از موجودات (بندهای یک تا ۸۴) به عقیدۀ قدیمی فرود آمدن فروهرها در پایان سال به خانه های صاحبان خود در زمان حیات اشاره شده است (بندهای ۴۹ تا ۵۲). از نقش جنگاوری فروهرها و پیروز کردن فرمانروایانی که آن ها را ستایش می کنند، در بندهای ۴۵ تا ۴۸ و ۶۹ تا ۷۲ و از نقش آنان در تقسیم آب و جلوگیری از خشکسالی در بندهای ۶۵ تا ۶۸ سخن رفته است. در این یشت از جنگ های نخستین ایرانیان زردشتی با قبایل تورانی یاد می شود که نشانی از آن ها در جای دیگری از اوستا نیست. بخش بعدی فروردین یشت به ستایش هفت دسته از فروهرهای (فروشی های) قهرمانان دینی زردشتی مانند زردشت، زریر، سوشیانس (بندهای ۸۵ تا ۱۳۰) و نیز فروهرهای شخصیت های اساطیری و فروهرهای زنان پارسای زردشتی (۱۳۰ تا ۱۴۲) اختصاص دارد. پورداود این یشت را به زبان فارسی ترجمه کرده است (تهران، ۱۳۴۷ش).