اوستا

اوستا. (اِ) اوستاد. استاد :
هرکه گیرد پیشه ٔ بی اوستا
ریشخندی شد بشهر و روستا.

مولوی .

|| (اِخ )اوستا. کتاب دینی زردشت :
علم معنی از کتاب اوستا
حاصلت ناید مکش چندین عنا.

اسیری لاهیجی .

اوستا=اهورا ساتا
او=اورا=اُرا= اهورا
ستا=ساتا=خالق گیتی
خداوند خالق
اوستا=اُسا =استاد =اوسا= عیسی=ایسا و . . . . . . .

برگرفته ازنامهای خدا ( او ) به معنی وی ( ستا ) به معنی ستایش و ستودن

‍خودم دخترم بلکه اسم پسراست
avesta , پناه ویاوری، کتاب زرتشتیان که تا کنون
پنج بخش باقی مانده است

اوستا بر گرفته شده از آوا بمعنی گویش و ستا که قوم بزرگ سکا یا ستا که دو طرف آمو سکونت داشته و دارند. پیام های زردشت به آوا و گویش مردم ساکن آن ناحیه که ستا بودند، بوده است. لذا اوستا یعنی کتابی که به گویش قوم ستا نازل شده است.

واژه اوستا که آنرا در پارسی میانه اپیستاک و ابستاک و اوستاگ میخوانده اند به معنای برستایمند برستایشگر از ریشه ستودن/ستاییدن است که اصل آن upa - staua - ka
اوپ ( upa ) =بر
ستو ( staua ) =ستودن
کا ( ka ) =داشتن، کردن
منبع : http://parsicwords. mihanblog. com

اَوِسْتا، نام کتاب دینی زردشتیان می باشد.

اوستا کتاب زرتشت.

واژه اَوِستا که در خود کتاب نیامده به معنی دانش و شناخت است و با واژه �ودا�، نام کهنترین کتابِ دینی هندوان هم ریشه است. بر روی هم اوستا را می توان به معنی �آگاهی نامه� یا �دانش نامه� دانست که آن را مرجع نامه نیز می نامند.
ریشه های این واژه �ابستاگ� در فارسی میانه و �آپستاواکا� ( ستایش خدا ) در فارسی باستان است.

ریشه زبان اوستایی

زبان اوستایی از شاخهٔ زبانهای ایرانی باستان است. نسک های اوستا، کتاب مقدس زرتشتیان را بدین زبان نوشته اند. این زبان همریشه با سانسکریت و نزدیک به پارسی باستان است. تنها اثر به جا مانده به آن اوستا است. از مطالعهٔ اوستا بر می آید که دو گویش گوناگون از این زبان در اوستا به کار رفته است که یکی کهنه تر می نماید. نخستین لهجهٔ گاهانی است که سروده های شخص زرتشت به آن است. به علاوه یسن های ۳۵ تا ۴۱ ( هفت هات ) و نیز چهار دعا از یسن ۲۷ به این لهجه است. لهجهٔ پسین تر لهجهٔ سایر قسمت های اوستای امروزی است.

اوستا به احتمال قریب به یقین یک عبارت امری است که ریشه در مصدر ستودن دارد و به معنای " اورا ستایش کن" می باشد. غیر از این به معنای استاد هم می باشد. ضمنا عنوان سروده های زرتشت گات ها می باشد که به معنای خدایان است. در زبان انگلیسی و آلمانی خدا بصورت زیر نوشته میشود: God ( گاد ) و Gott ( گاتّ ) .
این دو واژه هردو با حرف ( گ ) آغاز میگردند که با حرف اول گاتها در اوستا مطابقت دارد. از طرف دیگر خدای قوم یهود Jahwe ( یاهوه ) می باشد و اگر ریشه واژه خداوند در زبان انگلیسی و آلمانی به خدای قوم یهود می رسید، آنگاه ضرورتا با حرف J آغاز میگردیدند. نتیجه اینکه اوستا حداقل قدیمی تر از عهد قدیم قوم یهود می باشد. این احتمال میرود که زرتشت قبل از نوح و ابراهیم و موسا می زیسته است. زرتشت خدایان چندگانه ایرانیان باستان را به دو خدا تقلیل داد: اهورامزدا و اهریمن. پس از او نوح و ابراهیم به خدای واحد باور پیدا کردند.
واژه اوستا همچنین میتواند بصورت زیر نوشته شود :
اوست آ یا اوست آغاز . به معنای " او آغاز است " .

اوستا avesta از ریشه ves = ve به چم خواستن برابر با انتخاب و گزینش است از هم ریشه گان این واژه که در زبان امروزی به کار برده میشود واسه یا واسه ت واسه م را میتوان نام برد

اوستا نام کلی مجموعهٔ کهن ترین نوشتار و سروده های ایرانیان است، که در واقع دانشنامهٔ ایرانیان بوده و در روزگار باستان بیست و یک نسک ( کتاب ) داشته و در شکل کنونی خود شامل پنج بخش است. بخش های اوستا عبارتند از: یَسنه که سخنان زرتشت موسوم به گاهان، در آن گنجانده شده، یشت ها ( سرودهای نیایشی ) ، وندیداد، ویسپرد و خرده اوستا.
محتویات [نمایش]
معنای واژه [ویرایش]
واژه اَوِستا که در خود کتاب نیامده به معنی دانش و شناخت است و با واژه «ودا»، نام کهنترین کتابِ دینی هندوان همریشه است. بر روی هم اوستا را می توان به معنی «آگاهی نامه» یا «دانش نامه» دانست که آن را مرجع نامه نیز می نامند.
ریشه های این واژه «ابستاگ» در فارسی میانه و «آپستاواکا» ( ستایش خدا ) در فارسی باستان است.
تاریخچه اوستا [ویرایش]
بخش های اوستا در دوران مختلف توسط اشخاص متعدد تالیف شده است اما از آن میان فقط بخشی از سرودها از آنِ خود زرتشت است. مندرجات اوستا عبارتست از نیایشِ اهورا مزدا و امشاسپندان و دیگر ایزدان و مظاهر طبیعت و تکالیف انسان در جهان بهشت و دوزخ و داستان های ملی.
گویند پس از آنکه اسکندر مقدونی قصر سلطنتی ایران را آتش زد اوستا را نیز بسوخت. بلاش اشکانی فرمان داد تا اوستای پراکنده را از شهرهای ایران جمع کنند. اردشیر بابکان تنسر را مامور مرتب ساختن آن کرد. پسرش شاپور اول کار پدر را تعقیب نمود و در نهایت آنرا به همان شیوه کهن به بیست و یک نسک بخش کردند و نامها و شرحِ این نسک ها در کتابِ پهلوی دینکرد و کتابهای دیگر آمده است[۱]. نسک های بیست و یک گانه اوستا به سه بهر بخش می شده است:
نسکهای گاسانیک در دانش و کار مینوی.
نسکهای داتیک در دانش و کار جهانی.
نسکهای هاتک مانسریک در آگاهی از کردارهای میانِ جهانِ مینوی و جهانِ خاکی[۲].
اوستای امروزی شامل بخش های زیر است:
یسنا، گاهان بخشی از یسن است.
ویسپرد
وندیداد
یشتها
خرده اوستا.
سروده های «یشت» ( که به زرتشت نسبت داده می شوند، اما تقریبا به طور قطع می توان گفت که وی آنها را نسروده است ) در اوستای جدید قرار دارند و گمان می رود که مربوط به دوره هخامنشی ( ۶۴۸ تا ۳۳۰ پیش از میلاد ) هستند. «وندیداد» نیز که در اوستای جدید قرار دارد، احتمالاً دیرتر و در زمان پارت ها ( ۱۴۱ پیش از میلاد تا ۲۲۴ میلادی ) سروده شده است. «ویسپرد» حاوی جدیدترین بخش اوستاست که به زبان فارسی میانه نوشته شده و به زمان عصر ساسانی ( ۲۲۶ تا ۶۵۱ ) میلادی ) بر می گردد.
قدیمی ترین نسخه خطی اوستا، اکنون در کوپنهاک پایتخت دانمارک موجود است و در سال 1325 میلادی تحریر یافته ، این نسخه را مستشرق معروف دانمارکی وسترگارد ( Westerguard ) با خود از ایران به اروپا برد. [۳]
دست به دست شدن اولیه [ویرایش]
گمان می رود که برخی از متون اوستا قبل از نوشته شدن قرن ها به صورت شفاهی نگاه داشته شده اند. «کتاب ارداویراف» که در قرن ۳ یا ۴ پس از میلاد تالیف شد، بیان می کند که گات ها و برخی از دیگر متون موجود در اوستا قبل از حمله اسکندر مقدونی به ایران موجود بوده اند. طبق نظر «شاترویهای آیران» کتابخانه کاخ در یک آتش سوزی توسط اسکندر مقدونی ویران شد. با این وجود، هیچ یک از این ادعاها را نمی توان تایید کرد؛ چرا که اگر این متون وجود داشته اند اکنون هیچ اثری از آنها نیست. اما راسموس کریستین راسک نتیجه گیری کرد که این متون باید باقیمانده یک ادبیات بسیار بزرگ باشند، همان گونه که پلینی بزرگ در اثر خود به نام «تاریخ طبیعی ( پلینی ) » یک موبد ازمیری را توصیف می کند که در قرن سوم قبل از میلاد «دو میلیون از قطعه سروده های زرتشت را تفسیر می کرد». همان طور که پیتر کلارک در «دین زرتشت، آشنایی با یک مکتب باستانی» ( ۱۹۹۸، برایتون ) خاطر نشان می سازد که اگر «گات ها» و متون کهن تر «یسنا» فقط به طور شفاهی دست به دست می شده اند، احتمال حفظ کیفیت زبان قدیمی آنها وجود نداشته است.
ویرایش بعدی [ویرایش]
طبق «دینکرد» که یک اثر نیمه مذهبی مربوط به قرن ۹ است، شاه ولخش ( گمان می رود که ولگاسس چهارم شاه پارتی بوده که در سال های ۱۴۷ تا ۱۹۱ میلادی حکومت می کرده ) تلاش کرد که متون مقدس را گرد آوری و تنظیم کند. چیزی از نتایج این کار ( در صورت انجان شدن ) باقی نمانده است. در قرن سوم میلادی امپراتور ساسانیان با نام اردشیر اول ( ۲۲۶ تا ۲۴۱ میلادی ) به موبد بزرگ خود تنسر فرمان داد که متون دینی را جمع آوری کند. طبق نظر دینکرد نتایج کار تنسر یک مجموعه ۲۱ جلدی به زبان اوستایی ( نه به زبان اوستایی گاتایی اصلی ) به نام «نسک»ها بود که از ۳۴۸ فصل و تقریبا ۵/۳ میلیون کلمه تشکیل می شد.
آخرین ویرایش در زمان شاپوردوم ( ۳۰۹ تا ۳۷۹ ) انجام شد.
متفکران اروپایی [ویرایش]
متون اوستا نسبتاً دیر به دست متفکران اروپایی رسید. آبراهام آنکوئتیل – دوپرون در سال ۱۷۵۵ به شرق هند سفر کرد و این متون را در جوامع پارسی بدست آورد. او در سال ۱۷۷۱ این متون را براساس یک ترجمه به زبان فارسی نو توسط یک موبد پارسی به زبان فرانسوی منتشر کرد. راسموس راسک در دیدار از بمبئی ( مومبای کنونی ) در سال ۱۸۲۰ چندین دست نوشته از اوستا را جمع آوری کرد و برای اولین بار با بررسی زبان اوستایی به این نتیجه رسید که این متون باید باقیمانده یک مجموعه بزرگ از متون مقدس پارس باستان و بلخ ( [تازی ها ) باشند. متونی که راسک آن را جمع آوری کرد، اکنون در کتابخانه دانشگاه کپنهاک قرار دارند. دست نوشته های دیگر در خانه هند شرقی و موزه بریتانیا در لندن، کتابخانه بودلیان در آکسفورد و در کتابخانه دانشگاه های مختلف پاریس نگهداری می شوند.
زند [ویرایش]
واژه «زند» یا "Zend" ( به معنای «تفسیر» یا «ترجمه» ) به آخرین متمم های متون پهلوی به زبان فارسی میانه و پازند اطلاق می شود. این تفسیرها که مربوط به اوایل دوره ساسانیان هستند، برای استفاده متون مذهبی نوشته نشدند؛ بلکه برای آموزش . . .

کتاب دینی زرتشتیان