انسان شناسی دیجیتال (انگلیسی: Digital anthropology)گونه ای از مطالعه انسان شناسانه رابطه بین انسان و فناوری عصر دیجیتال است. این حوزه نسبتاً جدید است و بنابراین نام های متفاوت با تاکیدات گوناگونی دارد. بعضی از این نام ها عبارتند از انسان شناسی فنی، قوم نگاری دیجیتال و انسان شناسی مجازی.
فناوری دیجیتالی از کدهای صفر و یک برای ارسال پیام میان ماشین ها بهره می گیرد. بیشتر انسان شناسانی که از عبارت انسان شناسی دیجیتال استفاده می کنند به طور مشخص به فناوری اینترنت و برخط ارجاع می دهند. مطالعه رابطه انسان ها با گستره وسیع تر فناوری ها ممکن است ذیل دیگر زیرحوزه های انسان شناسی منجمله انسان شناسی سایبورگ قرار گیرد.گروه انسان شناسی دیجیتال یکی از گروه های با علاقه مشترک در جامعه انسان شناسی آمریکا طبقه بندی شده است. ترویج استفاده از فناوری دیجیتال به مثابه ابزار تحقیقات انسان شناسانه، تشویق انسان شناسان به اشتراک گذاری تحقیقات با استفاده از بسترهای دیجیتالی و مشخص کردن شیوه هایی که انسان شناسان جوامع دیجیتالی را مطالعه می کنند مأموریت این گروه اعلام شده است.خود فضای مجازی می تواند به عنوان محل یک میدان برای انسان شناسان عمل کند و به آن ها امکان بدهد که پدیده های اجتماعی فرهنگی که در هرگونه فضای تعاملی رخ می دهد و بروز می یابد را مشاهده، تحلیل و تفسیر کنند.جوامع ملی و فراملی که با استفاده از فناوری دیجیتال ممکن شده اند، مجموعه ای از هنجارها، کرداردها، رسوم، تاریخ بیانی و حافظه جمعی مرتبط، دوره های مهاجرت، تعارض های داخلی و خارجی، ویژگی های زبانی و گویش های میم منطبق با آن جوامع جغرافیایی سنتی ایجاد می کنند. جوامعی که پیرامون نرم افزارهای آزاد و متن باز شکل می گیرند، بسترهای آنلاین مانند فورچن و ردیت و زیر وبگاه های آن ها و گروه های با انگیزه های سیاسی مانند انانیموس، ویکی لیکس یا جنبش اشغال از جمله نمونه های این پدیده ها هستند.
تعدادی از انسان شناسان دانشگاهی قوم نگاری های سنتی را در جهان های مجازی انجام داده اند، معروف ترین آن ها مطالعه دنیای وارکرافت توسط بونی ناردی و مطالعه زندگی دوم توسط تام بول استورف است. گابریلا کولمن روی جامعه نرم افزاری دبیان و شبکه هکتیوستی انانیموس کار انسان شناسانه انجام داده است.تحقیقات انسان شناسانه می تواند به طراحان در انطباق و بهبود فناوری کمک کند. انسان شناس استرالیایی گنییوو بل تحقیقات تجربه کاربری گسترده در اینتل انجام داد که رویکرد شرکت به فناوری، کاربران و بازار خودش را هدایت کرد.
بسیاری از انسان شناسان دیجیتالی که جوامع برخط را مطالعه می کنند از روش های سنتی تحقیقات انسان شناسانه استفاده می کنند. آن ها مشاهده حین مشارکت در جوامع برخط انجام می دهند تا رسوم، جهان بینی های آن ها را یاد بگیرند و مشاهدات خودشان را با مصاحبه های شخصی، تحقیقات تاریخی و داده های کمی پشتیبانی می کنند. محصول آن ها یک قوم نگاری یا توصیف کیفی تجربه ها و تحلیل های آن ها است.دیگر انسان شناسان و محققان اجتماعی تحقیقاتی انجام داده اند که تاکیدش روی داده های تولید شده توسط وبگاه ها و خادم ها است. گرچه دانشگاهیان اغلب در دسترسی به داده های کاربران به همان میزانی که شرکت های رسانه اجتماعی مانند فیسبوک و گوگل و شرکت های داده کاوی مانند اکسیوم به داده کاربران دسترسی دارند دسترسی ندارند؛ بنابراین معمولاً انسان شناسان از تکیه زیاد به بزرگ داده خودداری می کنند. استدلال آن ها اینست که انسان شناسی همواره با توانایی اش در گفتن روایت های کوتاه، شخصی و نکته دار ک داده خودش بازنمایی نمی کند از دیگر رشته ها متمایز می شوند.از نظر روش، توافقی وجود ندارد که آیا تحقیق صرفاً برخط کفایت می کند یا باید موضوع مطالعه را به صورت جامع یعنی هم برخط و هم برون خط بررسی کرد. تام بالاشتروف که تحقیقی سه ساله به عنوان آواتار در جهان مجازی زندگی دوم انجام داده است از رویکرد اول پیشتیبانی می کند و عنوان می کند که نه تنها مطالعه برونخط ممکن نیست بلکه ضرورت دارد با موضوع مطالعه به شیوه خودش مواجه شویم. دیگران منجمله دنیل میلر استدلال کرده اند که یک تحقیق قوم نگارانه نباید برای یادیگیری در مورد زندگی بیرون از اینترنت استثنا قائل شود.همچنین محققان بحث کرده اند که بهترین روش برای توصیف تفاوت میان مجازی و فیزیکی چیست. برخی معتقدند که موانع بین مجازی فیزیکی با پیشرفت های فناوری به سرعت در حال از میان رفتن است. در مقابل بعضی استدلال می کنند که گرچه فضای مجازی روی فضای فیزیکی تأثیر می گذارد و بلعکس اما این دو دو موجودیت مجزا در جامعه باقی می مانند.
فناوری دیجیتالی از کدهای صفر و یک برای ارسال پیام میان ماشین ها بهره می گیرد. بیشتر انسان شناسانی که از عبارت انسان شناسی دیجیتال استفاده می کنند به طور مشخص به فناوری اینترنت و برخط ارجاع می دهند. مطالعه رابطه انسان ها با گستره وسیع تر فناوری ها ممکن است ذیل دیگر زیرحوزه های انسان شناسی منجمله انسان شناسی سایبورگ قرار گیرد.گروه انسان شناسی دیجیتال یکی از گروه های با علاقه مشترک در جامعه انسان شناسی آمریکا طبقه بندی شده است. ترویج استفاده از فناوری دیجیتال به مثابه ابزار تحقیقات انسان شناسانه، تشویق انسان شناسان به اشتراک گذاری تحقیقات با استفاده از بسترهای دیجیتالی و مشخص کردن شیوه هایی که انسان شناسان جوامع دیجیتالی را مطالعه می کنند مأموریت این گروه اعلام شده است.خود فضای مجازی می تواند به عنوان محل یک میدان برای انسان شناسان عمل کند و به آن ها امکان بدهد که پدیده های اجتماعی فرهنگی که در هرگونه فضای تعاملی رخ می دهد و بروز می یابد را مشاهده، تحلیل و تفسیر کنند.جوامع ملی و فراملی که با استفاده از فناوری دیجیتال ممکن شده اند، مجموعه ای از هنجارها، کرداردها، رسوم، تاریخ بیانی و حافظه جمعی مرتبط، دوره های مهاجرت، تعارض های داخلی و خارجی، ویژگی های زبانی و گویش های میم منطبق با آن جوامع جغرافیایی سنتی ایجاد می کنند. جوامعی که پیرامون نرم افزارهای آزاد و متن باز شکل می گیرند، بسترهای آنلاین مانند فورچن و ردیت و زیر وبگاه های آن ها و گروه های با انگیزه های سیاسی مانند انانیموس، ویکی لیکس یا جنبش اشغال از جمله نمونه های این پدیده ها هستند.
تعدادی از انسان شناسان دانشگاهی قوم نگاری های سنتی را در جهان های مجازی انجام داده اند، معروف ترین آن ها مطالعه دنیای وارکرافت توسط بونی ناردی و مطالعه زندگی دوم توسط تام بول استورف است. گابریلا کولمن روی جامعه نرم افزاری دبیان و شبکه هکتیوستی انانیموس کار انسان شناسانه انجام داده است.تحقیقات انسان شناسانه می تواند به طراحان در انطباق و بهبود فناوری کمک کند. انسان شناس استرالیایی گنییوو بل تحقیقات تجربه کاربری گسترده در اینتل انجام داد که رویکرد شرکت به فناوری، کاربران و بازار خودش را هدایت کرد.
بسیاری از انسان شناسان دیجیتالی که جوامع برخط را مطالعه می کنند از روش های سنتی تحقیقات انسان شناسانه استفاده می کنند. آن ها مشاهده حین مشارکت در جوامع برخط انجام می دهند تا رسوم، جهان بینی های آن ها را یاد بگیرند و مشاهدات خودشان را با مصاحبه های شخصی، تحقیقات تاریخی و داده های کمی پشتیبانی می کنند. محصول آن ها یک قوم نگاری یا توصیف کیفی تجربه ها و تحلیل های آن ها است.دیگر انسان شناسان و محققان اجتماعی تحقیقاتی انجام داده اند که تاکیدش روی داده های تولید شده توسط وبگاه ها و خادم ها است. گرچه دانشگاهیان اغلب در دسترسی به داده های کاربران به همان میزانی که شرکت های رسانه اجتماعی مانند فیسبوک و گوگل و شرکت های داده کاوی مانند اکسیوم به داده کاربران دسترسی دارند دسترسی ندارند؛ بنابراین معمولاً انسان شناسان از تکیه زیاد به بزرگ داده خودداری می کنند. استدلال آن ها اینست که انسان شناسی همواره با توانایی اش در گفتن روایت های کوتاه، شخصی و نکته دار ک داده خودش بازنمایی نمی کند از دیگر رشته ها متمایز می شوند.از نظر روش، توافقی وجود ندارد که آیا تحقیق صرفاً برخط کفایت می کند یا باید موضوع مطالعه را به صورت جامع یعنی هم برخط و هم برون خط بررسی کرد. تام بالاشتروف که تحقیقی سه ساله به عنوان آواتار در جهان مجازی زندگی دوم انجام داده است از رویکرد اول پیشتیبانی می کند و عنوان می کند که نه تنها مطالعه برونخط ممکن نیست بلکه ضرورت دارد با موضوع مطالعه به شیوه خودش مواجه شویم. دیگران منجمله دنیل میلر استدلال کرده اند که یک تحقیق قوم نگارانه نباید برای یادیگیری در مورد زندگی بیرون از اینترنت استثنا قائل شود.همچنین محققان بحث کرده اند که بهترین روش برای توصیف تفاوت میان مجازی و فیزیکی چیست. برخی معتقدند که موانع بین مجازی فیزیکی با پیشرفت های فناوری به سرعت در حال از میان رفتن است. در مقابل بعضی استدلال می کنند که گرچه فضای مجازی روی فضای فیزیکی تأثیر می گذارد و بلعکس اما این دو دو موجودیت مجزا در جامعه باقی می مانند.
wiki: انسان شناسی دیجیتال