گلیکوژن

گلیکوژن یکی از گونه های پلی ساکاریدها است که در سلول های جانوران برای اندوختن کربوهیدرات بکار می رود. در پستانداران، گلیکوژن در جگر و عضله ها انبار می شود. این ترکیب از دید زیستی مهم است، زیرا یکی از پلی ساکاریدهای اصلی برای اندوخته انرژی در انسان و جانوران است و نیز به انگیزه این که در دسترسترین منبع گلوکز میان وعده های غذا و در مواقع فعالیت فیزیکی (سخت کاری) می باشد، از اهمیت فراوانی برخوردار است. گلیکوژن با استفاده از آنزیم به گلوکز تبدیل می شود و در روده در صورت نیاز بدن به آن با تولید ATP در سلول ها سوخته شده و مصرف می شود و در صورتی که بدن به آن نیاز نداشته باشد در ماهیچه ها ذخیره می شود. گلیکوژن از نظر ساختاری بسیار شبیه به آمیلوپکتین است به همین جهت ان را نشاسته حیوانی نیز می نامند.
نخست، آنزیم ویژه ای به نام فسفریلاز، گلیکوژن را به مشتقی از گلوکز به نام D-α- گلوکوپیرانوزیل ۱- فسفات، تبدیل می نماید. این تبدیل، در یکی از محل های غیر کاهنده گروه های قندی مولکول گلیکوژن صورت می گیرد و مرحله به مرحله پیش می رود (یک مولکول در هر بار).
به دلیل این که گلیکوژن بسیار شاخه دار است، شمار فراوانی گروه پایانی هست که آنزیم می تواند به آن ها متصل شود و مطمئن باشد که در زمان نیاز به انرژی بسیار، مقدار کافی گلوکز با شتاب آماده می شود.
سنتز گلیکوژن (گلیکوژنز) پس از صرف غذا زمانی که غلظت سرم و به تبع آن کبد و عضلات بالاست آغاز می گردد.

گِلیکوژِن (glycogen)
(یا: نشاستۀ حیوانی) نوعی پُلیمر چندقندۀ حاصل از گلوکز. در کبد ساخته و به منزلۀ انبار کربوهیدرات در آن جا حفظ می شود، و به همین علت، گاه به آن نشاستۀ حیوانی می گویند. گلیکوژن منبع انرژی عضلات در هنگام نیاز است و در عضلات، بر اثر عمل هورمون انسولین به گلوکز تبدیل می شود و تولید انرژی می کند.