کاربراتور

کاربراتور نام وسیله ای در اتومبیل است که وظیفه دارد سوخت مورد نیاز موتور در سیستم های کاربراتوری را در کلیه شرایط به نحوی آماده کند که موتور با بهترین شرایط ممکن کار کند. "کاربراتور" در سال 1876 میلادی، توسط یک مخترع آلمانی به نام "گوتلیب دایملر" اختراع شد.
کاربراتور صعودی
کاربراتور نزولی
کاربراتور افقی
عامل اصلی کار کاربراتور ایجاد خلأ در روی مجرای خروج سوخت (ژیگلور) است. ایجاد خلاء براساس دو قانون مهم در مکانیک سیالات بنام های معادله پیوستگی و معادله برنولی به وجود می آید. این کار توسط قسمتی از کاربراتور به نام ونتوری یا گلوگاه انجام می گیرد. با باز شدن صفحه گاز هوا توسط سیلندر موتور مکیده شده و به داخل کاربراتور جریان می یابد. در هنگام عبور از ونتوری به علت کاهش مقطع عبور سرعت هوا افزایش یافته و فشار محفظه ونتوری کاهش میابد، و مکشی ایجاد می کند که به مراتب از سایر مقاطع کاربراتور بیشتر است. بنابراین چنانچه مجرای سوخت به این قسمت متصل شود، سوخت مکیده شده و پس از مخلوط شدن با هوا به داخل سیلندر وارد می شود. سوخت به حالت اتمیزه با نسبت استکیومتری با هوا ترکیب می شود.
کاربراتورها را می توان از جهات مختلف به سه دسته تقسیم بندی کرد:
۱- کاربراتور صعودی:

کاربُراتور (carburetor)
کاربراتور ماشین
کاربراتور ماشین
کاربراتور ماشین
کاربراتور ماشین
(یا: سوخت آما) وسیله ای برای آمیختن سوخت و هوا، به منظور سوختن در موتور احتراق داخلی. کاربراتور بنزین مایع را به قطره های بسیار ریزی شبیه پودر تبدیل می کند. جریان هوا بنزین پودرشده را با خود به سیلندر های موتور می برد و در آن جا، مخلوط بنزین و هوا به کمک جرقۀ شمع مشتعل می شود و می سوزد. از آغاز قرن ۲۰، کاربراتور جزیی از موتور احتراق داخلی بوده است. از ۱۹۸۵ به بعد، در اغلب خودرو های مسافری و وانت ها، کاربراتور جای خود را به اَنژِکتور (سوخت پاش) داده است که کارآمدتر است و سوخت را با روش کنترل رایانه ای به داخل سیلندر ها می پاشد. موتور های دیزل از ابتدا با انژکتور کار می کردند. اکنون کاربراتور فقط روی اتومبیل ها و وانت های بنزین سوزِ قدیمی دیده می شود، اما استفاده از کاربراتور در موتور قایق و هواپیما و بعضی وسایل نقلیۀ ورزشی، مانند جت اسکی و موتورسیکلت، هنوز متداول است.