قافله

قافلة

مونث قافل، کاروان، گروهی ازمردم که باهم بسفربروندیاازسفربرگردند
( اسم ) گروه مسافر کاروان .

(فِ لَ یا لِ ) [ ع . قافلة ] (اِ. ) کاروان . ج . قوافل .

قافله. [ ف ِ ل َ ] ( ع اِ )کاروان. ( مهذب الاسماء ) ( دهار ). قیروان :
سوی او از شاعران وزائران شرق و غرب
قافله درقافله است و کاروان در کاروان.تا برگرفت قافله از باغ عندلیب
زاغ سیه بباغ درآورد کاروان.بی سیم سائل تو نرفت ایچ قافله
بی زر زائر تو نرفت ایچ کاروان.کاروان ظفرو قافله فتح و مراد
کاروانگاه به صحرای رجای تو کند.لشکر پیری فکند و قافله ذل
ناگه بر ساعدین و گردن من غل.مر مرا در میان قافله بود
دوستی مخلص و عزیز و کریم.قافله هرگز نخورد و راه نزد باز
باز جهان رهزن است و قافله خوار است.در طلب خون من قاعده ها می نهی
در ره امیدمن قافله ها می زنی.صد قافله وفا فروشد
یک منقطع از میان ندیدم.روزی میان بادیه بر قافله ی ْ عجم
دست عرب چو غمزه ترکان سنان کشید.قافله عشق تو میرود اندر جهان
طائفه عقلها هم به اثر میرود.فرض شد این قافله برداشتن
زین بنه بگذشتن و بگذاشتن.چرخ نه بر بی درمان میزند
قافله محتشمان میزند.قافله میشد به کعبه از وله
اقچه بسته شد روان با قافله.یکی را پسر گم شد از راحله
شبانگه بگردید در قافله.قافله شب چه شنیدی ز صبح ؟
مرغ سلیمان چه خبر از سبا؟کاروانی در زمین یونان بزدند... لقمان حکیم اندر آن قافله بود. ( گلستان ).
- امثال :
این قافله تا به حشر لنگ است .
شریک دزد و رفیق قافله .
همه قافله پیش و پسیم .
- قافله شد ؛ به معنی «قافله رفت » باشد؛ یعنی سالار رفت که کنایه از فوت شدن پیغمبر باشد صلوات اﷲ علیه. ( برهان ).
|| کاروان بازآینده از راه حج وجز آن. ( مهذب الاسماء ). گروه از سفر بازگردنده. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). وفد. سیاره : شیادی گیسوان بافت بصورت علویان و با قافله حجاج به شهری درآمد در هیأت حاجیان. ( گلستان ). با قافله حجاز بشهرآمد گفت از حج می آیم. ( گلستان ). || گروه در سفر رونده از روی تفأل به رجوع. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). ج ، قوافل.

گروهی از مردم که با هم به سفر بروند یا با هم از سفر برگردند، کاروان.

کاروان