شعراء. [ ش َ ] (ع ص ) مؤنث اشعر. درشت و زشت اززن و ماده شتر و جز آن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). خشن و زشت . (از اقرب الموارد). || (اِ) پوستین . || کثرت و بسیاری مردم . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || درخت بسیار. (از اقرب الموارد). || موی زهار. (منتهی الارب ). || مگس کبود و یا سرخ که بر استر و خر و سگ نشیند. ج ، شُعْر. (منتهی الارب ). مگس سگ . (یادداشت مؤلف ). مگس که دو نیش دارد. (مهذب الاسماء). || زمین با درخت و زمین درخت ناک . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || مرغزار بسیارگیاه . (منتهی الارب ). روضه ٔ بسیارنبات . (از مهذب الاسماء). || ریگ نیک رویاننده ٔ گیاه نصی . || درختی از شوره گیاه . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || نوعی از شفتالو، و در این معنی اخیر واحد و تثنیه و جمع در وی یکسان است . (منتهی الارب ) (مهذب الاسماء) (از اقرب الموارد). شفتالو. (از یادداشت مؤلف ). || جئت بها شعراء ذات وبر؛یعنی بد آوردی در سخن ، و این را وقتی گویند که متکلم سخن گوید ناصواب . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || (ص ) گوسپند بسیارموی . (از مهذب الاسماء). || داهیة شعراء؛ بلای بد از مردم و یا دد. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
شعراء
لغت نامه دهخدا
شعراء. [ ش ُ ع َ ] (اِخ ) سوره ٔ بیست و ششم از قرآن کریم و آن 227 آیت است ، پس از فرقان وپیش از نمل . در مکه نازل شده و با این آیه شروع میشود: طسم تلک آیات الکتاب المبین . (یادداشت مؤلف ).
شعراء. [ ش ُ ع َ ] (ع اِ) ج ِ شاعر. (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). شعرا (در تداول فارسی زبانان ). رجوع به شعرا و شاعر شود.
شعراء. [ ش ُ ع َ ] ( ع اِ ) ج ِ شاعر. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). شعرا ( در تداول فارسی زبانان ). رجوع به شعرا و شاعر شود.
شعراء. [ ش َ ] ( ع ص ) مؤنث اشعر. درشت و زشت اززن و ماده شتر و جز آن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). خشن و زشت. ( از اقرب الموارد ). || ( اِ ) پوستین. || کثرت و بسیاری مردم. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). || درخت بسیار. ( از اقرب الموارد ). || موی زهار. ( منتهی الارب ). || مگس کبود و یا سرخ که بر استر و خر و سگ نشیند. ج ، شُعْر. ( منتهی الارب ). مگس سگ. ( یادداشت مؤلف ). مگس که دو نیش دارد. ( مهذب الاسماء ). || زمین با درخت و زمین درخت ناک. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || مرغزار بسیارگیاه. ( منتهی الارب ). روضه بسیارنبات. ( از مهذب الاسماء ). || ریگ نیک رویاننده گیاه نصی. || درختی از شوره گیاه. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || نوعی از شفتالو، و در این معنی اخیر واحد و تثنیه و جمع در وی یکسان است. ( منتهی الارب ) ( مهذب الاسماء ) ( از اقرب الموارد ). شفتالو. ( از یادداشت مؤلف ). || جئت بها شعراء ذات وبر؛یعنی بد آوردی در سخن ، و این را وقتی گویند که متکلم سخن گوید ناصواب. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || ( ص ) گوسپند بسیارموی. ( از مهذب الاسماء ). || داهیة شعراء؛ بلای بد از مردم و یا دد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
شعراء. [ ش ُ ع َ ] ( اِخ ) سوره بیست و ششم از قرآن کریم و آن 227 آیت است ، پس از فرقان وپیش از نمل. در مکه نازل شده و با این آیه شروع میشود: طسم تلک آیات الکتاب المبین. ( یادداشت مؤلف ).
شعراء. [ ش َ ] ( ع ص ) مؤنث اشعر. درشت و زشت اززن و ماده شتر و جز آن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). خشن و زشت. ( از اقرب الموارد ). || ( اِ ) پوستین. || کثرت و بسیاری مردم. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). || درخت بسیار. ( از اقرب الموارد ). || موی زهار. ( منتهی الارب ). || مگس کبود و یا سرخ که بر استر و خر و سگ نشیند. ج ، شُعْر. ( منتهی الارب ). مگس سگ. ( یادداشت مؤلف ). مگس که دو نیش دارد. ( مهذب الاسماء ). || زمین با درخت و زمین درخت ناک. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || مرغزار بسیارگیاه. ( منتهی الارب ). روضه بسیارنبات. ( از مهذب الاسماء ). || ریگ نیک رویاننده گیاه نصی. || درختی از شوره گیاه. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || نوعی از شفتالو، و در این معنی اخیر واحد و تثنیه و جمع در وی یکسان است. ( منتهی الارب ) ( مهذب الاسماء ) ( از اقرب الموارد ). شفتالو. ( از یادداشت مؤلف ). || جئت بها شعراء ذات وبر؛یعنی بد آوردی در سخن ، و این را وقتی گویند که متکلم سخن گوید ناصواب. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || ( ص ) گوسپند بسیارموی. ( از مهذب الاسماء ). || داهیة شعراء؛ بلای بد از مردم و یا دد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
شعراء. [ ش ُ ع َ ] ( اِخ ) سوره بیست و ششم از قرآن کریم و آن 227 آیت است ، پس از فرقان وپیش از نمل. در مکه نازل شده و با این آیه شروع میشود: طسم تلک آیات الکتاب المبین. ( یادداشت مؤلف ).
دانشنامه عمومی
سوره شعراء سوره ۲۶ از قرآن است و ۲۲۷ آیه دارد. تمام این سوره به جز چهار آیهٔ آخر آن مکی هستند. نام آن از آیه ۲۲۴ آن گرفته شده است که در مورد شاعران بی هدف سخن می گوید. به مانند دیگر سوره های مکی، عمده تمرکز این سوره پیرامون مسائل اعتقادی مانند توحید، معاد، نبوت، اهمیت قرآن، و داستان های پیامبران پیشین است. دستورهایی به پیامبر اسلام در زمینهٔ چگونگی دعوت و برخورد با مؤمنان و نوید به مؤمنان و انذار کافران پایان بخش این بخش از سوره است. این سوره از نظر تعداد آیات دومین سورهٔ بلند قرآن پس از بقره است، گرچه از نظر تعداد کلمات چنین نیست.
ترجمهٔ فارسی
ترجمهٔ فارسی
wiki: شعراء
کلمات دیگر: