الکلیسم

الکلیسم (به انگلیسی: Alcoholism) یا مِی بارگی در اصطلاحات پزشکی به اعتیاد حاد به استفاده و نوشیدن مشروبات الکلی می گویند.
لکنت زبان
خواب آلودگی
استفراغ
اسهال
ناراحتی معده
سردرد
مشکلات تنفسی
مشکلات جنسی
دوبینی و آسیب شنوایی
تصمیمات غیر منطقی
کاهش ادراک و هماهنگی
عدم هوشیاری
کم خونی (از دست رفتن سلول های قرمز خون)
اغماء
از دست دادن حافظه"
الکلیسم ممکن است به سیروز منجر شود. نشانگان ناشی از وابستگی جسمی مزمن نسبت به الکل و محرومیت ناگهانی از می بارگی سبب رعشه، اضطراب، توهم و هذیان می شود.
الکل نوعی ماده مخدر است که در مقایسه با سایر مواد مخدر، راحت تر در اجتماع پذیرفته می شود. با این حال، قدرت اعتیادآوری آن به هیچ عنوان کمتر از سایر انواع مواد نیست. الکل در زمره موادی دسته بندی می شود که فعالیت بدن را کند کرده و سرعت عملکردهای حیاتی آن را کاهش می دهد. در نتیجه فردی که الکل مصرف می کند به سختی راه می رود، بریده بریده صحبت می کند، و قادر نیست که به سرعت از خود عکس العمل نشان دهد.
عوارض مصرف طولانی مدت الکل و نشانه های ابتلا به الکلیسم عبارتند از:

اَلکُلیسم (alcoholism)
مصرف مداوم و بیش از حد الکل و وابستگی به آن. الکلیسم نیاز به نوشیدنی های الکلی است تا حدی که رفتارها، اصول اخلاقی، خانوادگی، اجتماعی یا زندگی کاری فرد تحت تأثیر قرار گیرد. اعتیاد به الکل ممکن است به صورت بالقوه موجب بروز مشکلات روحی یا فیزیکی و در نهایت، با استمرار آن، منجر به مرگ شود. اعتیاد به الکل، پس از اعتیاد به سیگار، در بیشتر کشورها ازجمله پرهزینه ترین اعتیادهاست. با این که مصرف بیش از حد الکل شرط لازم و مقدمۀ الکلیسم است، مکانیسم بیولوژیکی الکلیسم نامشخص است. برای بیشتر مردم، مصرف الکل خطر اعتیاد به آن را به دنبال ندارد؛ اما عوامل دیگری باعث می شود که فرد مصرف کننده رفته رفته معتاد به الکل شود. برخی از این عوامل عبارت اند از محیط اجتماعی فرد، سلامت روحی ـ روانی، و زمینه های ژنتیکی او. برای درمان این بیماری روش هایی چند کاربرد دارد ازجمله: درمان با ایجاد بیزاری که طی آن برای شرطی کردن بیمار، مصرف الکل را با تجارب ناخوشایندی نظیر ضربه های برقی همراه می کنند. روش دیگر گروه درمانی است که طی آن انگیزه جمعی از افراد که هدف مشابهی دارند، موجب تقویت ارادۀ فرد می شود. مصرف مشروبات الکلی از نظر اسلام حرام و از گناهان کبیره است. قرآن در این باره می گوید که مضرات آن بیشتر از منافع آن است (بقره، ۲۱۹)، و شراب خواری را عملی پلید از اعمال شیطان معرفی می کند (مائده، ۹۰).