رقص محلی

رقص محلی یا رقص فولکلوریک قدیمی ترین فرم رقص است که نشان گر حالات، عادات و فرهنگ یک قوم یا ساکنان یک منطقه جغرافیائی خاص بوده و در قالب مجموعه ای از حرکات موزون اجرا می شود.
رقص آذربایجانی
رقص کرمانجی
رقص کردی
رقص سیستانی
رقص بلوچی
رقص بندری
رقص مازندرانی
رقص ترکمن
رقص گیلکی
رقص شمالی یا گیلانی
رقص عربی
رقص خراسانی
رقص لری
واژه «رقص فولکلوریک» معمولاً به «رقص عامهٔ مردم» گفته می شود. اثبات اینکه کجا و چگونه به وجود آمده امکان ناپذیر است. باستان شناسان و مورخین می گویند که رقص بخشی مهم از فرهنگ انسان های اولیه بود به طوری که آنان از طریق رقص و با استفاده از حرکات و ریتم احساسات خود را به دیگران بیان می نمودند. انسان ها رقصیده اند و هنوز هم برای جشن ها، تداوم زندگی، کارهای اجتماعی، ارتباط معنوی و اظهار وجود و هویت اجتماعی می رقصند.
رقص بازتاب جغرافیا، آب و هوا، موسیقی، نحوه زندگی، باورها، و تاریخ مردم است. بستگی به خصوصیات و شرایط منطقه ای دارد. برای مثال آب و هوا عامل بسیار مهمی است. معمولاً، رقص های مناطق سرد سیر شامل حرکات سریع و قوی، حرکات نیرومند و عملکرد تند هستند. رقص های مناطقی با آب هوای بسیار گرم دارای حرکات روان و نرم بوده و بیشتر سلیس و آهسته هستند. در مناطق گرم به نظر می رسد که رقص ها توازنی از حرکات نیرومند و آهسته است. ساکنین مناطق کوهستانی نسبت به کسانی که در مناطق هموار زندگی می کنند بیشتر گرایش به حرکات انفرادی با جابجایی کم می باشند و رقص های آنان متمایل به حرکات در جا است در حالی که رقص مردمان مناطق هموار شامل حرکاتی از این سو به آنسو می باشد و مانند این است که آنان سوارکارانی بودند که در منطقه ای وسیع می تاختند.
تنوع فرم ها، الگوها، و وظیفه رقص فولکلوریک به اندازه تنوع فرهنگ ها متغیر است. رقص می تواند با و بدون شریک رقص، به صورت دایره ها، مربع ها، یا صف های بلند، به صورت سه نفره، چهار نفره، یا به تنهایی انجام شود.

رقص محلّی (folk dance)
رقص محلّی
رقص محلّی
رقص محلّی
رقصی که شاخصِ مردمان، ملت، یا ناحیۀ خاصی باشد. بسیاری از رقص های محلیِ اروپا از رقص هایی مشتق شده اند که به مناسبت هایی پیش از ورودِ مسیحیت به این قاره رواج داشته اند. برخی از این رقص ها به رقص های سالنی بدل شدند (مانند منوئه، و والس). رقص های محلی، روزگاری از مهم ترین بخش های بسیاری از آیین ها بودند، امّا امروزه در کشورهای صنعتی رو به نابودی اند. در ایران اقوام مختلف رقص های خاص خودشان را دارند که هنوز در آیین ها و مناسبت های مختلفی مثل اعیاد ملی (نوروز و مهرگان و...)، جمع آوری محصولات کشاورزی، عروسی و... در نقاط گوناگون ایران به اجرا درمی آید. تمامی این رقص ها شکل نمادینی دارند که به فرهنگ جغرافیایی اقوام مربوطه پیوند دارد.