سکینه

سَکینه ( ـ۱۱۷ق)
مدفن منسوب به حضرت سَکینه، دمشق
دختر امام حسین (ع). بانویی خردمند، سخندان و دانشور که امام حسین (ع) او را خیرة النسوان (بهترین زنان) خوانده است. نام او را آمنه و اُمیمه گفته اند که به لقب سکینه شهرت یافته است. مادرش رباب دختر امرؤالقیس است. سکینه در واقعۀ عاشورا حضور داشت و به همراه کاروان اسیران به کوفه و شام برده شد و مصیبت های بسیار متحمل شد. طبق روایات شیعه حضرت سکینه با پسرعموی خود عبدالله اکبر، پسر امام حسن (ع)، ازدواج کرد. عبدالله در کربلا به شهادت رسید؛ اما در کتاب های عامه شوهرانی از آل زبیر و بنی امیه برای سکینه نام برده و حکایت هایی از این ازدواج های پیاپی نقل کرده اند که همگی مخدوش است. محل وفات سکینه را مدینه نوشته اند؛ اما قبرهایی در شام و مصر در بقعه هایی مجلل به نام او مشهور است.

سکینه (عرفان). سَکینه (عرفان)
(در لغت به معنی سکون و آرامش) اصطلاحی عرفانی با منشأ قرآنی. عارفان سکینه را نه به معنیِ عدم حرکت و وقوف، که به معنیِ وقار و آرامش نفس به خاطر واردات غیبی می دانند، یعنی هنگام نزول انوار غیبی، نوعی آرامش در دل ایجاد می شود. بدین ترتیب، هرچند وارد غیبی مایۀ آرامش و طمأنینۀ نفس است، گاه موجب طغیان آن، و حتّی گفتن شطح می شود. چنانچه سالکی به این سخنان روی آورد و اسرار تنزّلات را فاش بر زبان آرد، عارفان او را به دور از مقام سکینه می خوانند.

[ویکی اهل البیت] سَکینه، دختر امام حسین علیه السلام و مادرش رباب دختر امری القیس است. نامش را امینه، امنیه و آمنه ذکر کرده اند و لقب وی را سکینه نهاده اند که به معنی وقار و سکون است.
سکینه همسر عبدالله اکبر، فرزند امام حسن علیه السلام و پسرعموی اوست که در روز عاشورا همراه امام حسین علیه السلام به شهادت رسید. از زمان ولادت حضرت سکینه علیهاالسلام اطلاع دقیقی در دست نیست؛ اما با توجه به فرمایش امام حسین علیه السلام خطاب به وی که فرمود: «تو بهترین بانوانی!» درمی یابیم که وی در کربلا بانویی رشیده بوده و بین ده تا سیزده سال، سن داشته است. آن حضرت حدود هفتاد سال عمر کرد و در سال 117 ق. در مدینه و بنابر قولی در راه حج عمره از دنیا رفت.
خواهر سکینه، فاطمه و برادرانش امام زین العابدین علیه السلام، حضرت علی اکبر و عبدالله (علی اصغر) علیهم السلام اند.
رباب همسر گرانقدر امام حسین علیه السلام، مادر عبدالله و سکینه و از زنان شایسته و نامدار تاریخ اسلام است. وی بانویی فاضله و محدثه بود که همراه امام حسین علیه السلام و فرزندانش در کربلا حضور داشت. وی شاهد شهادت همسر و طفل شیرخواره اش بوده و رنج و مشقات سفر کربلا را تحمل نموده است. او وظیفه سنگین خویش را آن طور که مورد رضایت خدا و فرزند پیامبر بود، انجام داد.
وی پس از آن به عنوان اسیر همراه دیگر زنان و دختران کاروان حسینی به کوفه و شام برده شد و در نهایت، به مدینه آمد و در آن جا اقامت گزید. رباب که از بهترین زنان عصر خویش بود، نزد امام حسین علیه السلام منزلتی عظیم داشت و شدت علاقه امام به وی، به قدری بود که حضرت فرمود: «من خانه ای را که سکینه و رباب در آن ساکنند، دوست دارم. علاقه مند به ایشان هستم و مال خود را برایشان خرج می کنم».
در مقابل، رباب هم که افتخار همسری امام حسین علیه السلام را داشت، این ارزش را حفظ نمود و بعد از واقعه عاشورا و شهادت همسرش با این که خواستگاران فراوانی داشت همه را رد کرد و گفت: «پس از فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم همسری برنمی گزینم».
او به تحقیق دریافته بود که هیچ کس نمی تواند همانند امام باشد و درس هایی را که او از مکتب انسانساز حسینی فراگرفته بود، دوباره برایش زمزمه کند. رباب به امام حسین علیه السلام بسیار وفادار بود و در حمایت و تبعیت از آن حضرت، زندگی کرد و پس از شهادت جانگدازش همراه دخترش سکینه، خیمه عزا برپا نمود و به اقامه عزای آن امام همام پرداخت.

[ویکی الکتاب] معنی سَّکِینَةَ: آرامش
ریشه کلمه:
سکن (۶۹ بار)

[ویکی فقه] سکینه (ابهام زدایی). واژه سکینه ممکن است در معانی ذیل به کار رفته و یا اشاره به اشخاص و شخصیت های ذیل باشد: • سکینه؛ آرامش یا سکینه به معنای آرام بودن، عدم حرکت و همچنین به معنی سکون داشتن و طمأنینه• سکینه بنت الحسین، دختر با کمال و با فضیلت امام حسین (علیه السلام) و رباب فرزند امری ء القیس و از اسرای کربلا
...