حزب کارگران کردستان

حزب کارگران کردستان (به کردی: Partiya Karkerên Kurdistanê) که به صورت مخفف به شکل پ ک ک نگاشته می شود، نام گروهی چپگرا و مسلح در کردستان ترکیه است که از سال ۱۹۸۴ به عنوان سازمانی چریکی شناخته شده که به صورت مسلحانه علیه دولت ترکیه برای خودمختاری کردستان و حقوق فرهنگی و سیاسی کردها در ترکیه مبارزه می کند.. همچنین این گروه توسط آمریکا، اتحادیه اروپا و بسیاری از کشورها به عنوان یک گروه تروریستی شناخته شده است.
مراد کارایلان فرمانده کل نیروهای مسلح حزب کارگران کردستان
جمیل باییک (از فرماندهان اولیه پ ک ک)
دکتر باهوش اردل (از کردهای سوریه)
صوفی نورالدین (از کردهای سوریه)
بسه هوزات (از زنان علوی) از کردستان ترکیه
پ.ک. ک پیش تر به دنبال ایجاد یک دولت مستقل کُردی در جنوب و جنوب شرقی ترکیه بود. اما هم اکنون به دنبال حقوق فرهنگی و زبانی کردها و ایجاد نوعی از خودگردانی در چهارچوب مرزهای ترکیه است و پس از سی سال درگیری از اواخر سال ۲۰۱۲، بین حکومت ترکیه و عبدالله اوجالان، رهبر پ.ک. ک، گفتگوهای صلح آغاز شده است.
این حزب در دههٔ ۷۰ به عنوان یک سازمان ظهور کرد و در اواخر دههٔ ۸۰ و دههٔ ۹۰ بخش اعظم جنوب شرقی ترکیه صحنهٔ درگیری نظامی میان این گروه و ارتش ترکیه بود. بنیان گذار و رهبر این حزب عبدالله اوجالان است که هم اکنون در زندانی در جزیره امرالی در نزدیکی استانبول به سر می برد. پس از غیاب اوجالان و انتقالش به زندان، پ ک ک عملاً توسط مراد کارایلان و یک تیم از فرماندهان قدیمی هدایت می شد.
در نهمین نشست عمومی کنگره خلق (۲۰۱۳) یا شورای رهبری پ ک ک که در چند سال اخیر از آن به عنوان کنگره جوامع کرد (KCK) نام برده شده است، جمیل بایک و بسه هوزات (از زنان علوی) به طور مشترک روسای شورای رهبری پ ک ک شدند.

سازمان چریکی کردها، برآمده از ۱۹۷۴ در ترکیه، با هدف اولیۀ تشکیل دولت مستقل کردها با نام «کردستان» و هم اکنون، با تعدیل خواست های خود، آمادۀ پذیرش خودمختاری در چارچوب نوعی نظام فدرال. حزب کارگران کردستان را عبدالله اوجالان، که نزد مردم به آپو (عمو) معروف است، رسماً در ۱۹۷۸ به عنوان حزبی مارکسیست ـ لنینیست بنیاد نهاد. این سازمان مسئول مرگ بسیاری از غیر نظامیان و بمب گذاری در ساختمان های خصوصی و حکومتی و آماج مبارزۀ طولانی و بی وقفۀ مقام های ترک برای سرکوب آن بوده است، چنان که در درگیری های میان نیروهای دولتی و نیروهای حزب کمونیست کردستان در سال های ۱۹۷۸ تا ۱۹۹۴ بیش از ۱۱هزار تن کشته شده اند. در پی حملات نیروهای حزب کارگران کردستان به ساختمان دولت ترکیه در آلمان و فرانسه، فعالیت این حزب در این دو کشور در ۱۹۹۳ ممنوع اعلام شد. در فوریۀ ۲۰۰۰ این حزب به یک سازمان سیاسی قانونی تبدیل شد و اعلام کرد که مبارزۀ مسلحانه ای را که طی پانزده سال و پیش از آن برضد حکومت ترکیه به راه انداخته کنار گذاشته است. این حزب بر رهایی از استعمار و شکاف های طبقات تأکید داشت و از همین رو، هم با سرکوب گری های حکومت ترکیه و هم با سلسله مراتب سنّتی جامعۀ کردها مخالف بود. این حزب، تا حدودی به سبب عدم وفاداری به هیچ دار و دسته و قبیلۀ خاصی، از حمایت گستردۀ کردهای ترکیه برخوردار است. اما اوجالان در مه ۱۹۹۹ محاکمه و در ژوئن همان سال به جرم اقدامات تروریستی محکوم به مرگ شد. اوجالان در اوت ۱۹۹۹، با اعلام توقفِ همۀ عملیات ها، به رزمندگان خود دستور داد که از جنوب شرقی ترکیه عقب نشینی کنند. حزب کارگران کردستان اعلام کرد که سلاح را کنار خواهد گذاشت و به پانزده سال خشونت پایان خواهد داد. اوجالان از حکومت ترکیه خواست که با این سازمان مذاکراتی را آغاز کند و اعلام کرد چریک هایش آماده اند تا در ازای تضمین حقوق کردها سلاح های خویش را تحویل دهند.