عبدالکریم قاسم

عبدالکریم قاسم (۲۱ نوامبر ۱۹۱۴ - ۹ فوریه ۱۹۶۳) سرتیپ ناسیونالیست ارتش عراق بود که در جریان کودتا|انقلاب ۴ جولای که در طی آن پادشاهی عراق منحل شد. او به عنوان ۲۴امین نخست وزیر عراق زمام امور عراق را تا سقوط دولتش و قتل اش در دست گرفت. شروع به کار کرد. در دوران حکومتش فسم معمولا با نام الزعیم شناخته می شد.or, "The Leader".
ایران
عراق
پان عربیسم
صدام حسین
جنگ خلیج فارس
جنگ ایران و عراق
ژنرال عبدالکریم قاسم در روز ۲۳ تیر ۱۳۳۷ در کودتای ضدسلطنتی عراق (۱۴ ژولای ۱۹۵۸) به حیات رژیم پادشاهی فیصل دوم در عراق خاتمه داد.
عبدالکریم قاسم که در هنگام کودتا ۴۴ سال داشت، در فاصله سالهای ۱۳۱۹ تا ۱۳۳۵ توانسته بود تمامی مدارج نظامی ارتش عراق را طی کند و به فرماندهی آن دست یابد. او توانسته بود عقاید چپگرایانه خود را در فاصله حداقل دو دهه پر حادثه عراق از دید رژیم غربگرا و انگلیسی نوری سعید مخفی نگاه دارد و با همین گرایش، حساسترین منصب نظامی کشور یعنی ریاست ستاد ارتش عراق را به مدت چند سال بر عهده داشته باشد. کودتای قاسم موجب خشنودی مسکو و قاهره و نگرانی تهران و واشینگتن و لندن شد.
عبدالکریم قاسم اولین رئیس دولت عراق بود که مدعی شد شهرهای خرم شهر و آبادان و نیز کشور کویت متعلق به عراق هستند. محققان معتقدند برای یافتن ریشه جنگ ایران-عراق و جنگ عراق-کویت باید به این دوره رجوع کرد.

عَبدُالکَریم قاسم (بغداد ۱۹۱۴ـ۱۹۶۳)
عَبدُالکَریم قاسم
اولین رئیس جمهور عراق (۱۹۵۸ـ۱۹۶۳). مادر او از شیعیان بود. پس از دریافت دیپلم، در اواخر ۱۹۳۱ به عنوان معلم در مدرسۀ ابتدایی شامیه به کار پرداخت ولی سال بعد استعفا کرد و در ۱۹۳۲ وارد دانشکدۀ افسری شد و در ۱۵ آوریل ۱۹۳۴ با درجۀ ستوان دومی فارغ التحصیل گردید و در ۱۹۳۷ به درجه ستوان یکمی ارتقا یافت. در ژانویۀ ۱۹۴۰ به دانشکدۀ فرماندهی و ستاد وارد شد و ظاهراً در انقلاب مارس ۱۹۴۱ شرکت کرد و در ۱۹۴۷ به سرگردی رسید. در ۱۹۴۸ با عنوان فرمانده هنگ اول در جنگ فلسطین شرکت کرد. در سپتامبر ۱۹۵۰ برای شرکت در دوره های عالی نظامی به مدت شش ماه به لندن رفت. طی سال های ۱۹۵۲ تا ۱۹۵۶ در مناصب نظامی ایفای وظیفه کرد و با درجۀ سرتیپ دومی فرمانده نیروهای عراقی مستقر در اردن شد. در ۱۴ ژوئیه ۱۹۵۸ با کودتایی حکومت سلطنتی عراق را برانداخت و رژیم جمهوری برپا کرد و خود، نخست وزیر، وزیر دفاع و فرمانده کل قوا شد. در ۱۹۵۹ به درجۀ سرلشکری و در ژانویۀ ۱۹۶۳ به درجۀ سپهبدی رسید. در مارس ۱۹۵۹ قیام سرهنگ عبدالوهاب شواف در موصل را سرکوب و در تابستان همان سال قدرت کمونیست ها را محدود کرد. در ۱۹۶۱ کوشید تا کویت تازه استقلال یافته را به عراق ملحق سازد اما در این کار موفق نشود. در ۸ فوریه ۱۹۶۳، بعضی یاران قدیمی او، نظیر عبدالسلام عارف و احمد حسن البکر، و احزاب و سازمان های ناسیونالیست، همچون حزب بعث و جنبش ناسیونالیست های عرب و جنبش وحدت خواهان سوسیالیست، با کودتای نظامی دولت عبدالکریم قاسم را برانداختند و خود او را در روز نهم فوریه پس از محاکمه، اعدام کردند.