مونیخ

مونیخ (به آلمانی: München) ( آوا راهنما·اطلاعات) بر روی رود ایسار و شمال کوه آلپ قرار گرفته است. مونیخ سومین شهر بزرگ آلمان پس از برلین و هامبورگ است. ۱٬۳۳۰٬۴۴۰ میلیون نفر در این شهر زندگی می کنند و مساحت این شهر۳۱۰٫۴۳ کیلومتر مربع است و مرکز ایالت بایرن است. مونیخ میزبان بازی های المپیک تابستانی ۱۹۷۲ بود.
برای نشان دادن قصد پیچیدن به چپ یا راست، به ترتیب دست چپ یا راست خود را به مدت چند ثانیه به صورت افقی رو به بیرون نگاه دارید.
برای نشان دادن توقف، یکی از دست های خود را به صورت کامل رو به پایین نگاه دارید، به گونه ای که برای رانندگان و دوچرخه سواران پشت سر شما قابل دیدن باشد.
محدودیت های سرعت ترافیک، شامل دوچرخه ها هم می شود.
مسیرهای دوچرخه سواری به صورت پیش فرض یک طرفه هستند، و عبور از مسیر سمت راست خیابان مجاز است. مسیر دوطرفه، با استفاده از تابلوی راهنما، مشخصا اعلام می شود.
دوچرخه سواری در حالت مستی، یا در حال استفاده از گوشی تلفن همراه مجاز نیست.
چراغ جلو و چراغ عقب قرمز برای ساعات تاریکی اجباری است.
دوچرخه سواری در کنار یکدیگر فقط در صورتی که مزاحم عبور و مرور دیگران نباشد مجاز است.
کودکان زیر ۸ سال بایددر پیاده رو دوچرخه سواری کنند و برای عبور از خیابان نیز باید از دوچرخه پیاده شوند. در صورتی که مسیر دوچرخه رو در پیاده رو تعبیه و جاسازی شده باشد، این کودکان می توانند از آن استفاده کنند. کودکان بین ۸ تا ۱۰ ساله بین پیاده رو و دوچرخه رو حق انتخاب دارند. نوجوانان و بزرگسالان به جز هنگام همراهی کودک، حق دوچرخه سواری در پیاده رو را ندارند.
افراد بالای ۱۶ سال می توانند هنگام دوچرخه سواری یک کودک را در گاری متصل به دوچرخه یا روی صندلی کودک حمل کنند.
مونیخ شهری ثروتمند است که دارای جاذبه های بسیاری است. مراکز دیدنی، جشن ها (به ویژه جشن اکتبر)، امکانات و برنامه های فرهنگی باعث شده است تا این شهر را در رتبه چهارم بهترین شهرهای دنیا برای زندگی قرار دهد.
تاریخ مونیخ طبق مدارک ثبت شده در آوگسبورگ به سال ۱۱۵۸ تخمین زده شده است که در زمان گوئلف هنری لیون دوک ایالت زاکسن و بایرن بود که یک پل روی رودایسار که پلی برای گرفتن عوارض نمک بود ساخته شد. بعد از دو دهه در سال ۱۱۷۵ مونیخ اهمیت اجتماعی به دست آورد؛ و در سال ۱۱۸۰ بعد از محاکمه هنری لیون اوتو ویتلز باخ اول دوک شد که سلسله ویتلز باخ را تأسیس کرد. در سال ۱۲۴۰ مونیخ به دست ویتلز باخ دوم رسید و در سال ۱۲۵۵ وقتی بایرن به دو بخش تقسیم شد مونیخ در بایرن شمالی قرار گرفت. دوک لوئیس چهارم در سال ۱۳۱۴ پادشاه آلمان شد و در سال ۱۳۲۸ او به عنوان امپراتور رومن مقدس تاجگذاری کرد. او با اهدا کردن انحصار فروش نمک موقعیت این شهر را قویتر ساخت. مونیخ در اواخر قرن ۱۵ از تظر هنر توسعه زیادی یافت که تالار و کلیسا جامع مونیخ از آثار این دوره است. وقتی بایرن دوباره به هم پیوست مونیخ پایتخت هنری و سیاسی بایرن شد و تحت تأثیر تصمیمات درباریان شد. در طی سده ۱۶ مونیخ مرکز ضداصلاحات و هنرهای دوره رنسانس شد. دوک ویلیام در سال ۱۵۸۹ هوفبرهاوس را ساخت که به منظور تولید آبجو از آن استفاده شود.
در سال ۱۶۰۹ اتحادیه کاتولیک آلمان در مونیخ تأسیس شد. در سال ۱۶۲۳ و در طی جنگ سی ساله امرای انتخاباتی را تشکیل داد. در سال ۱۶۳۲ شهر به وسیلهٔ آدولف گوستاو دوم اشغال شد؛ و شهر در سال های ۱۶۳۴و ۱۶۳۵ بیماری طاعون شایع شد که یک سوم جمعیت مردند؛ و مونیخ از سال ۱۷۰۴ تا ۱۷۴۲ زیر سلطه دودمان هابسبورگ درآمد. در سال ۱۸۰۶ مونیخ مرکز ایالت پادشاهی مونیخ شد و بناها و دانشگاه های زیادی در آنجا ساخته شد. در آغاز جنگ جهانی اول زندگی در مونیخ بسیار مشکل بود چون که محاصره مونیخ شرایط را برای بدست آوردن غذا و سوخت مشکل کرد. در طی حمله نیروی هوایی فرانسه در سال۱۹۱۶ سه بمب در مونیخ منفجر شد و صدماتی بر شهر وارد کرد. بعد از جنگ شهر مرکز آشوب های سیاسی بود. در سال ۱۹۲۳ هیتلر و حامیان او در مونیخ جمع شدند و کودتای مونیخ را انجام دادند که تلاشی برای برانداختن حکومت وایمار و مصادره قدرت بود. این کودتا تأثیر چندان زیادی نداشت و در نتیجه باعث دستگیری هیتلر و فلج کردن حزب ملی سوسیالیست کارگران آلمان بود. در سال۱۹۳۳ مونیخ باردیگر مرکز قدرت نازی ها شد.مونیخ پایگاه اصلی گروه رز سفید بود. رز سفید گروهی متشکل از گروهی از دانش آموزان بود که هدفشان تشکیل جنبش مقاومت علیه فعالیت های نازی ها بود. شهر مونیخ در پایان جنگ به شدت ویران گشت. بعد از جنگ اوضاع مونیخ که در دست آمریکایی ها بود تا حدودی بهبود یافت و در زمره شهرهای مهم آلمان غربی درآمد. امروزه کیفیت زندگی در مونیخ بسیار خوب است و جز شهرهای مدرن دنیاست.

مونیخ (Munich)
ساختمان شهرداری و میدان مارین، ساختمان شهرداری و میدان مارین، (به آلمانی: مونْشِن) مرکز باواریا، در آلمان، کنار رود ایزار، حدود ۵۲۰ متر بالاتر از سطح دریا، در حدود ۴۵کیلومتری دامنۀ کوه های آلپ، با ۱,۱۸۵,۴۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۴). مهم ترین صنایع آن عبارت اند از آبجوسازی، چاپ، تولید ابزار دقیق، ماشین آلات، لوازم برقی، رایانه، ارتباطات راه دور، و فرآوری مواد غذایی. مونیخ بیشتر بناها و گنجینه های هنری خود را به لودویگ اول و ماکسیمیلیان دوم، پادشاه باواریا، مدیون است. کلیسای جامع آن در اواخر قرن ۱۵م ساخته شد. نگارخانه هایی مانند نگارخانۀ قدیمی حاوی نقاشی های استادان قدیمی و نگارخانۀ جدید دارای تابلوهای نقاشی مدرن است. موزۀ ملی باواریا، کتابخانۀ ایالتی باواریا، و موزۀ دویچه (علوم و فناوری) در این شهر قرار دارند. دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان در ۱۴۷۲م در اینگولشتات تأسیس و در ۱۸۲۶ به مونیخ منتقل شد. در شمال شرقی مونیخ نیز مرکز پژوهش های هسته ای قرار دارد. قدمت مونیخ به قرن ۱۲م باز می گردد. در قرن ۱۳م اقامتگاه دوک های ویتلسباخ و مرکز باواریای مستقل شد. در ۱۹۱۸ در این شهر انقلاب برپا شد، در ۱۹۱۹ جمهوری کمونیستی در آن اعلام شد که شکست خورد؛ و هیتلر در ۱۹۲۳ «کودتای تالار آبجو» را در این شهر اجرا کرد. مونیخ مرکز جنبش نازی بود و پیمان مونیخ در ۱۹۳۸ در این محل امضا شد. بازی های المپیک تابستانی ۱۹۷۲ و مسابقات جام جهانی فوتبال ۱۹۷۴ نیز در این شهر برگزار شد. مونیخ یکی از مراکز مهم صنعتی و اداری آلمان است. ازجمله صنایع آن است: تولید لوازم برقی (زیمنس)، خودرو (بی ام و)، کامیون (مان)، و تجهیزات ابزارهای اپتیکی (آگفا). سایر صنایع آن عبارت اند از نساجی، تولید پوشاک، کود شیمیایی، و آبجوسازی. یک چهارم نیروی کار آن در امور تجاری، بیمه، و بانک داری اشتغال دارند .مونیخ از جاذبه های مهم گردشگری نیز به شمار می رود. جشنوارۀ اکتبر مونیخ شهرت جهانی دارد و جشنواره های تئاتر در ماه مه و اوپرا در ژوئن ـ ژوئیه برگزار می شود. دفتر ثبت اختراعات اروپا در مونیخ است. این شهر مرکز ارتباطات جاده ای است و فرودگاه بین المللی دارد. کلیسای جامع مونیخ (۱۴۶۸ـ ۱۴۸۸م) از بزرگ ترین کلیساهای گوتیک آلمان به شمار می رود و ارتفاع دو برج آن با گنبدهایش، ۹۷ متر است. کاخ قدیمی سلطنتی درخلال جنگ جهانی دوم تقریباً کاملاً ویران شد، اما ساختار کلی آن سالم ماند و پس از جنگ، عملیات بازسازی به شیوۀ قدیمی آغاز شد.