رشق

رشق . [ رَ ش َ ] (ع اِ) کمان خوش قامت زودتیراندازنده ، و در تعجب گویند: ما ارشق القوس ؛ یعنی چه خوش قامت است کمان . (از منتهی الارب ) (آنندراج ). کمان خوش قامت زودتیرانداز. (از ناظم الاطباء). کمان زودتیرانداز. (از اقرب الموارد). || ج ِ رشیق . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ). رجوع به رشیق شود.

رشق . [ رِ ] (ع اِمص ) تیراندازی و هرچه بر آن گرو کنند. (منتهی الارب ) (از آنندراج ) (ناظم الاطباء). اسم است از رَشْق بمعنی تیراندازی . (از اقرب الموارد). || (اِ) جانب و وجه آن [ تیراندازی ]، ومنه قولهم : رمینا رشقاً؛ اذا رموا کلهم دفعة فی جهةواحدة. (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). جانب و وجه آن . (آنندراج ). || یک روی تیر. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ). || آنکه شماره ٔ تیراندازی را در مسابقه می شمارد. ج ، ارشاق . (از اقرب الموارد). || بانگ قلم . (منتهی الارب ). آواز خامه . (از اقرب الموارد).

رشق .[ رَ ] (ع اِ) بانگ قلم . (منتهی الارب ). آواز قلم هنگام نوشتن . (ناظم الاطباء). آواز قلم ، گویند: شنیدم رشق قلم او را؛ یعنی آواز آنرا. (از اقرب الموارد).

رشق . [ رَ ] (ع مص ) تیر انداختن و جز آن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). تیرباران کردن . (تاج المصادر بیهقی ) (مصادر اللغه ٔ زوزنی ). انداختن تیر را. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) : به رشق سهام و مشق سنان و حسام صحایف عمر آن مخاذیل تباه و سیاه گردانید. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 258). || تیز برکسی نگریستن . (مصادر اللغه ٔ زوزنی ) (از اقرب الموارد). || طعنه زدن بر کسی : رشق بلسانه ، و ازآنست : «ایاک و رشقات اللسان ». (از اقرب الموارد).

۱. تیرانداختن؛ با تیر زدن.
۲. تندوتیز به کسی نگریستن.
۳. با زبان طعنه زدن.

صوت قلم؛ بانگ قلم هنگام نوشتن.