ساروج

ساروج (از پارسی: چاروک) از ابتکارات معماران ایرانی در دوران بسیار کهن است. برای ساختن آن نخست خاک رس و آهک را به نسبت شش و چهار مخلوط می کنند و گلی سفت می سازند و دو روز آن را ورز می دهند. بعد، قسمتی از خاکستر کوره های حمام را با مقداری مواد الیافی لوئی (گیاه) (تخم و پرزهای نوعی نی است) به آن اضافه می کنند و مخلوط تازه را با چوبهایی به قطر ده سانتیمتر می کوبند تا به خوبی باهم عجین شوند.
کشور پادشاهی سلطنت عمان.
کشور یمن وجاهای دیگر.
کشور ایران - شهرتاریخی باستانی شوشتر
ساروج ملات آهک آبی سنتی ایران است که به دو روش سرد و گرم تولید می شده است. در روش گرم، کلوخه های سنگ آهک رس دار را می کوبیدند تا نرم شود سپس، خاک به دست آمده را با کاه و پهن و آب مخلوط می کردند. پس از آن، گل به دست آمده را روی زمین با ضخامت ۱۰ سانتی متر پهن کرده و بعد از خشک شدن، قطعه های خشک شده را می پختند. نهایت، هنگامی که قطعه ها پخته شد آن ها را آسیاب می کردند. محصول به دست آمده رنگ لیمویی یا قهوهای روشن داشت که ساروج گرم نامیده می شد.
در روش سرد، ساروج از مخلوط کردن آهک شکفته، خاکستر، ماسه بادی، خاک رس و لوئی یا مغز نی ساخته می شد. بنابر موارد کاربرد مختلف، ممکن بود افزودنی های دیگری همچون موی بز یا گوساله یا انسان، سفیده تخم مرغ، چربی گوساله و… به آن ترکیب افزوده شود).
در دروان گذشته، ساروج از اهمیت خاصی برخوردار بوده و جهت ساختن حوض، پل، آب انبار، برکه گرمابه و بنای خانه و سد کاربرد داشته است.

ملاطی مقاوم دربرابر نفوذ آب، که بیشتر در بناهایی به کار می رفته است که در معرض تماس با آب و رطوبتِ شدید بوده اند، ازجمله آب انبار، پل، بند، و سد. ملاط ساروج از کوبیدن و وَرزدادن مخلوط این مواد حاصل می شود: ده پیمانه گرد آهک شکفته+هفت پیمانه خاکستر الک شده+یک پیمانه خاک رس+یک پیمانه ماسه بادی+سه تا پنج کیلوگرم لویی (گُل جگَن)+آب. لویی، یا گُل جگَن، نوعی گُل نِی است که پُرزهای آن، از جمع شدن و ترکیدن ملاط، پس از خشک شدن جلوگیری می کند.

[ویکی فقه] ساروج ملاطی ترکیب یافته از آهک و خاکستر است. از عنوان ساروج در باب صلات سخن رفته است.
سجده تنها بر زمین و آنچه از زمین بروید و خوردنی و پوشیدنی نباشد، صحیح است؛ از این رو، در حال اختیار سجده بر هر آنچه که بر اثر استحاله و دگرگونی در ماهیت از عنوان زمین خارج شده، مانند ساروج صحیح نیست.
برخی، در فرض عدم امکان سجده بر چیزی که سجده بر آن صحیح است، گفته‏اند: در صورت امکان بر پنبه و کتان و با نبود آن بر معدن یا قیر و یا ساروج و با دسترس نداشتن به آن بر پشت دست سجده می‏شود؛ لیکن برخی بر لزوم رعایت ترتیب یاد شده هنگام ضرورت اشکال کرده‏اند.
برخی، سجده بر ساروج را حتی در حال اختیار صحیح دانسته‏اند.