هنرهای رزمی

هنرهای رزمی به سیستم ها و سنت های مدونی از تکنیک ها و فنون مبارزه ای گفته می شود که با انگیزه ها و دلایل متفاوتی تمرین می شوند؛ برای دفاع شخصی، رقابت در مسابقات، سلامتی بدنی و تناسب اندام، سرگرمی و تفریح و همچنین رشد و تعالی ذهنی، جسمی و معنوی؛اصطلاح هنرهای رزمی بیشتر به رشته های رزمی شرق آسیا مانند ووشو یا کونگ فو، کاراته، تکواندو، سیلات اشاره دارد، اما رشته های غربی همچون بوکس، ساواته، پانکریشن و انواع کشتی نیز در مجموعهٔ هنرهای رزمی قرار داده می شوند. از دیدگاه سلاح، هنرهای رزمی را می توان به سه گروه «مسلح»، «بی سلاح» و «مسلح و بی سلاح» تقسیم می شوند. اولی مهارت هایی چون تیراندازی با کمان، نبرد با نیزه و شمشیرزنی را شامل می شود و دومی یعنی رشته های مبارزهٔ بی سلاح بر ضربات دست و پا تأکید دارند سومی به هنرهای رزمی اشاره دارد که علاوه بر مبارزهٔ بی سلاح، مبارزهٔ مسلح نیز وجود دارد.امروزه برخی مهارت های مبارزه با سلاح همچون کِندو (شمشیرزنی ژاپنی) و کیودو (تیراندازی با کمان ژاپنی) به عنوان یک رشتهٔ ورزشی تمرین می شوند و رشته های بدون سلاحی همچون کاراته، جودو، تکواندو، موای تای، ساندا، کیک بوکسینگ و جوجیتسو نیز به عنوان روش های دفاع شخصی تمرین می شوند. هنرهای رزمی ووشو یا کونگ فو، آیکیدو و هاپکیدو هم به عنوان هنرهای رزمی بی سلاح و مسلح تمرین می شوند. هم چنین شکل های ساده شده ای از تای چی چوان، نوعی از ووشوی چینی، که از ماهیت رزمی خود خارج شده، به طور گسترده ای برای حفظ سلامتی تمرین می شوند. رشته ووشو یا کونگ فوی چینی تنها رشته ای است که در تمام مجموعه های ورزش های رزمی دسته بندی می شود.
دست: بوکس غربی
کل بدن: کونگ فو، تکواندو، ساندا (بخش مبارزه ووشو)، کیک بوکسینگ، تکواندو، ساواته، کاراته، موای تای، وینگ چون (از سبک های جنوبی هنرهای رزمی چینی معروف به نان چوان)، تای چی چوان (از سبک های شمالی هنرهای رزمی چینی معروف به چانگ چوان)، موی تای یا بوکس تایلندی یا تای بوکسینگ.
بسیاری از تکنیک ها و تمرینات رشته های مختلف رزمی مشابه است اما هر یک از آن ها ترکیب مخصوصی از مهارت ها را در خود جای داده اند. برخی از آن ها مثل کاراته بر حرکات پویا، دقیق و مستقیم تأکید دارند و برخی همچون آیکیدو تکنیک های نرم تر، آهسته تر و پیوسته تر را به کار می گیرند. هر یک از رشته های رزمی به میزان خاصی از توانایی های بدنی شامل قدرت بدنی، انعطاف پذیری (به ویژه در ناحیه لگن)، هماهنگی عضلات و استقامت نیاز دارد.
مهمترین جنبهٔ وحدت بخش هنرهای رزمی شرق آسیا که آنها را از رشته های رزمی سایر نقاط دنیا متمایز می کند، تأثیر مکاتب دائو و ذن آئین بودایی بر آنهاست. این ویژگی باعث شده تا وضعیت ذهنی و معنوی هنرجویان اهمیت بالایی داشته باشد. در هنرهای رزمی بر درونی سازی وضعیتی تأکید می شود که در آن کارکردهای محاسبه گری ذهن به تعلیق درآمده تا ذهن و بدن به عنوان یک واحد پیوسته به شرایط محیطی و تغییرات آن واکنش نشان دهند. در مکاتب دائو و ذن نیز بر به دست آوردن چنین وضعیتی تأکید می شود و راه رسیدن به آن نیز از طریق تجربه و تمرین است. به همین دلیل بسیاری از پیروان این مکاتب به تمرین هنرهای رزمی به عنوان یک فعالیت فلسفی و روحانی می پردازند.
در قرن بیستم شاهد محبوبیت روزافزون هنرهای رزمی شرقی در جهان غرب بوده ایم. جودو در سال ۱۹۶۴ و تکواندو از سال ۲۰۰۰ در برنامه رسمی بازی های المپیک قرار گرفته اند و در ابتدای سده ۲۱ نیز یک رشتهٔ تلفیقی به نام هنرهای رزمی ترکیبی یا ام ام ای با وام گرفتن فنون رشته های مختلف رزمی، اهمیت خاصی پیدا کرده است.