مختصات: ۳۶°۵۰′۲۱″شمالی ۵۴°۲۶′۴۰″شرقی / ۳۶٫۸۳۹۳°شمالی ۵۴٫۴۴۴۴°شرقی / 36.8393; 54.4444
ناحیهٔ کوهپایه ای: این ناحیه شامل تپه های کوچک بادرُفت، تپه ماهورها و بدبوم ها است که پوشیده از اراضی جنگلی هستند.
ناحیه جلگه ای و اراضی پست: ارتفاع این ناحیه در حاشیه دریاچه کاسپین و خلیج گرگان پایین تر از سطح دریای آزاد و به تدریج به سمت شرق به ارتفاع افزوده می شود. این منطقه محل استقرار شهرها و اکثر روستاهای استان است. به لحاظ تراکم جمعیت، اراضی کشاورزی، صنایع، دامپروری از اهمیت بسزایی برخوردار است.
استان گُلِستان از استان های شمالی ایران است. مرکز این استان گرگان است. بزرگترین و پرجمعیت ترین شهرستان آن گرگان است. مذهب اکثریت این استان تشیع و اقلیت قابل ملاحظه ای از آنان اهل سنت است.
گلستان نام جدیدی برای یک سرزمین تاریخی می باشد که در طول تاریخ و تا سده هفتم هجری به نام ایالت گرگان و از آن پس تا آغاز سده دهم به نام استرآباد و در نوشته های دوران اولیه اسلامی به نام (جرجان) و از اسفند ۱۳۱۶ گرگان نامیده شده است. این استان تا سال ۱۳۷۶ بخشی از استان مازندران بود، اما در آن سال به صورت استانی مستقل به نام استان گلستان درآمد و شهرستان گرگان به عنوان مرکز آن برگزیده شد. بیشتر شهرهای کنونی استان از قدمت چندانی برخوردار نیستند و از بزرگ شدن روستاها به وجود آمده اند و به عبارتی روستا شهر به شمار می آیند. با این همه، شهرهای گرگان و گنبدکاووس ریشه در تاریخی دارند. روستاهای استان گلستان به صورت متمرکز و نزدیک به هم هستند. این روستاها در راستای جاده ها و رودها به صورت طولی و در بخش های کوهستانی به صورت پلکانی هستند.
پیشینه تاریخی این سرزمین به ۷ هزار سال پیش و در غار کیارام واقع در روستای (فرنگ) بخش گالیکش به دوران پارینه سنگی بر می گردد. پژوهش های تازه نشان داده است که منطقهٔ گرگان از ۶ هزار سال پیش تمدن پیش از آریایی ها را در خود جای داده بوده است؛ کهن ترین آثار دورهٔ نوسنگی ایران از غار کمربند و غار هیتو در نزدیکی بهشهر پیدا شده است. این آثار از آشنایی مردمان آن زمان به سفالگری، هنر بافتن، اهلی کردن جانورانی مانند بز کوهی و ساخت ابزارهای سنگی صیقلی حکایت دارد. کاوش های تورنگ تپه، در نزدیکی گرگان، نیز نشان داده است که این منطقه دارای روستاهای پرجمعیت، سفالگری انبوه و شبکهٔ آبیاری کشاورزی بوده است و دیرینگی آن دست کم به اندازهٔ شهر سوخته در سیستان است. نام این سرزمین در سنگ نوشته های هخامنشی، از جمله سنگ نوشتهٔ داریوش در بیستون، به صورت ورگانه و در نوشته های پهلوی به صورت گورکان آمده است. واژهٔ ورگ در زبان طبری به معنای گرگ است.
ناحیهٔ کوهپایه ای: این ناحیه شامل تپه های کوچک بادرُفت، تپه ماهورها و بدبوم ها است که پوشیده از اراضی جنگلی هستند.
ناحیه جلگه ای و اراضی پست: ارتفاع این ناحیه در حاشیه دریاچه کاسپین و خلیج گرگان پایین تر از سطح دریای آزاد و به تدریج به سمت شرق به ارتفاع افزوده می شود. این منطقه محل استقرار شهرها و اکثر روستاهای استان است. به لحاظ تراکم جمعیت، اراضی کشاورزی، صنایع، دامپروری از اهمیت بسزایی برخوردار است.
استان گُلِستان از استان های شمالی ایران است. مرکز این استان گرگان است. بزرگترین و پرجمعیت ترین شهرستان آن گرگان است. مذهب اکثریت این استان تشیع و اقلیت قابل ملاحظه ای از آنان اهل سنت است.
گلستان نام جدیدی برای یک سرزمین تاریخی می باشد که در طول تاریخ و تا سده هفتم هجری به نام ایالت گرگان و از آن پس تا آغاز سده دهم به نام استرآباد و در نوشته های دوران اولیه اسلامی به نام (جرجان) و از اسفند ۱۳۱۶ گرگان نامیده شده است. این استان تا سال ۱۳۷۶ بخشی از استان مازندران بود، اما در آن سال به صورت استانی مستقل به نام استان گلستان درآمد و شهرستان گرگان به عنوان مرکز آن برگزیده شد. بیشتر شهرهای کنونی استان از قدمت چندانی برخوردار نیستند و از بزرگ شدن روستاها به وجود آمده اند و به عبارتی روستا شهر به شمار می آیند. با این همه، شهرهای گرگان و گنبدکاووس ریشه در تاریخی دارند. روستاهای استان گلستان به صورت متمرکز و نزدیک به هم هستند. این روستاها در راستای جاده ها و رودها به صورت طولی و در بخش های کوهستانی به صورت پلکانی هستند.
پیشینه تاریخی این سرزمین به ۷ هزار سال پیش و در غار کیارام واقع در روستای (فرنگ) بخش گالیکش به دوران پارینه سنگی بر می گردد. پژوهش های تازه نشان داده است که منطقهٔ گرگان از ۶ هزار سال پیش تمدن پیش از آریایی ها را در خود جای داده بوده است؛ کهن ترین آثار دورهٔ نوسنگی ایران از غار کمربند و غار هیتو در نزدیکی بهشهر پیدا شده است. این آثار از آشنایی مردمان آن زمان به سفالگری، هنر بافتن، اهلی کردن جانورانی مانند بز کوهی و ساخت ابزارهای سنگی صیقلی حکایت دارد. کاوش های تورنگ تپه، در نزدیکی گرگان، نیز نشان داده است که این منطقه دارای روستاهای پرجمعیت، سفالگری انبوه و شبکهٔ آبیاری کشاورزی بوده است و دیرینگی آن دست کم به اندازهٔ شهر سوخته در سیستان است. نام این سرزمین در سنگ نوشته های هخامنشی، از جمله سنگ نوشتهٔ داریوش در بیستون، به صورت ورگانه و در نوشته های پهلوی به صورت گورکان آمده است. واژهٔ ورگ در زبان طبری به معنای گرگ است.
wiki: استان گلستان