بدنامی

بقعة , سمعة سییة , سوء السمعة , عار , کراهیة
عار , فساد

بد نام بودن .

بدنامی. [ ب َ ] ( حامص مرکب ) اشتهار ببدی و رسوایی و بی آبرویی. ( ناظم الاطباء ). سؤشهرت. شهرت زشت. رسوایی. ننگ. مقابل خوشنامی. ( یادداشت مؤلف ) :
بدلش اندر آمد از آن کار درد
ز بدنامی خویش ترسید مرد.بدرد کسان صابری اندر و تو
ببدنامی خویش همداستانی.بدنامی سخت بزرگ حاصل شد. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 470 ). بهیچ حال بدنامی اختیار نکنم. ( تاریخ بیهقی چ ادیب 49 ). جوری عظیم که از فرزند شاه برین بنده رفت موجب بدنامی اسلاف و اعقاب او خواهد بود. ( سندبادنامه ص 134 ).
این دو فرشته شده در بند ما
دیو ز بدنامی پیوند ما.از خیانتگری است بدنامی
وز بدی هست بد سرانجامی.تو مجو بدنامی ما ای عنود
تا نرنجد شیر رو تو زود زود.چون به بدنامی برآید ریش او
دیو را ننگ آمد از تفتیش او.خرابی و بدنامی آید ز جور
بزرگان رسند این سخن را بغور.مردن آدمی بناکامی
بهتر از زیستن به بدنامی.عیبم مکن برندی و بدنامی ای حکیم
این بود سرنوشت ز دیوان قسمتم.همه کارم ز خودکامی به بدنامی کشید آخر
نهان کی ماند آن رازی کزوسازند محفلها.گر مرید راه عشقی فکر بدنامی مکن
شیخ صنعان خرقه رهن خانه خمار داشت.- بدنامی آوردن ؛ پدید آوردن بدنامی. رسوایی تولید کردن :
منه بر دل نیکنامان غبار
که بدنامی آرد سرانجام کار.سیم دغل خجالت و بدنامی آورد
خیز ای حکیم تا طلب کیمیا کنیم.نشاید چنین خیره رای و تباه
که بدنامی آرد در ایوان شاه. || دارا بودن چیزی در نهایت قلت و کمی. ( یادداشت مؤلف ):
بدنامی حیات دو روزی نبود بیش
آنهم کلیم با تو بگویم چسان گذشت
یک روز صرف بستن دل شد به آن و این
روز دگر بکندن دل زین و آن گذشت.و در همین معنی است عبارت عامیان که گویند مایه بدنامی ، یعنی نهایت قلیل و یسیر و اندک است. ( یادداشت مؤلف ).

رسوایی، بی آبرویی.