یه حبه قند ششمین فیلم سینمایی رضا میرکریمی، محصول سال ۱۳۸۹ در شهرستان یزد است. تیزرهای تلویزیونی این فیلم را مجید مجیدی و آنونس سینمایی فیلم را رخشان بنی اعتماد ساختند. طراحی پوستر فیلم نیز اثر عباس کیارستمی می باشد. این فیلم نماینده رسمی ایران برای بخش بهترین فیلم خارجی زبان در مراسم اسکار هشتاد و پنجم بود. یه حبه قند اولین فیلم ایرانی سوپر ۱۶ میلی متری است. یه حبه قند بعد از نمایش مورد توجه عموم مردم و منتقدین قرار گرفت.
رانی اسکیب از مجله ورایتی": رضا میرکریمی بار دیگر همچون خیلی دور خیلی نزدیک، که در آن نقبی به دل کویر و بافت کویرگونه زد، این بار به تمامیت، دل در گرو بافت بی نظیر دیار یزد در ایران بسته و نقشی دیگر از پرده هفت رنگ هنر سنتی ژئو-کالچرال (جفرافیایی-فرهنگی) ایرانی را به مخاطب می نمایاند. شباهت عجیب و نه تکراری و کلیشه ای این فیلم به فیلم راشل در آستانه ازدواج کاملاً واضح است. براستی جای این فیلم در فستیوال های جهانی خالی است. من در اینجا فقط به چند صحنه بسیار ناب فیلم اشاره می کنم و نقد و بررسی کامل را به وقتی دیگر موکول می نمایم. از جشن و پایکوبی این خانواده بزرگ در مرحله مقدمات عروسی گرفته تا عزاداری برای دایی فقید خانواده، شاهد زیباترین تصاویر ممکن هستیم. گوشه ای از این لحظات، انعکاس سایه ریسه های لامپ رنگی، تاب خوردن پسندیده، پرتاب میوه ها به داخل حوض، و رقص ریز پرها در هوا که همه در حالت اسلوموشن نمایش داده می شوند، است. فیلم میرکریمی یعنی یک تابلوی متحرک نقاشی شده از آبرنگ. آبرنگ به این معنا که خاطرات، شیرینی های لحظه، لبخندها، صداقتها، شفافیتها، مهربانی ها، و آوازهای درونی و پنهان عاطفه سرشار خانواده را یادآور می شود. وقتی اتاقها، حوض، حیاط و باغ خانه، و معماری مجموعه را در فیلم مشاهده می کنم بی درنگ همان آبرنگ جادویی در ذهنم تداعی می شود. این اثر میرکریمی من را به یاد آثار امپرسیونیستهای فرانسوی می اندازد. پسندیده قصه کارگردان، بر روی تاب چوبی خود تاب می خورد، سیب رسیده می چیند و درست در لحظه کمال طلب و نزول به موهبت رهایی، سیب را گاز می زند.
مارک اوبراین از مجله اینترنتی تیک وان: سینمای ایران، تا به امروز آثار بسیار در خور توجهی تولید کرده است. حجم شایان ذکر محصولات ارزشمند و پرمضمون چندین ساله سینمای ایران، توقعات را در سطح جهانی بالا برده و امروز می بینیم که سید رضا میرکریمی با یه حبه قند راه بزرگان سلف خود را ادامه داده است. یه حبه قند معجون چند قصه شخصی است. پلات یا حرف اصلی قصه به اصطلاح اهل سینما درآمده است. تعاملات آدمهای قصه که با بازی عالی آن ها درآمیخته شما را مجذوب خود می کند. کارگردان بطرز استادانه ای چند قصه اصلی را در هم آمیخته است و در خلال آن، بیننده را با اتفاقات نفس گیر قصه به چالش می کشد- تعاملات عاطفی غنی میان زوجهای میانسال قصه، دختر نوجوانی که زندگی خود را در بحبوحه دگرگونی می یابد، و روایت قصه ای مسحورکننده از سوی بزرگ خانواده برای فرزند کوچکش. فیلمبرداری کم نظیر حمید خضوعی ابیانه بدون شک سراسر فیلم را به منظری طلایی و ناب تبدیل کرده است. ابیانه با دوربین دستی خود هم عالی کار کرده است. رقص موزون دوربین در دست فیلمبردار با فاش شدن هر قصه در دل داستان اصلی و در خم و چم خانه مذکور تطابق کاملی دارد. در تعبیری شاعرانه می خواهم بگویم که گویی ابیانه با حرکت ارکستریک دوربین خود در جایگاه رهبر ارکستر، آدمهای قصه را به سمت و سوی فاش ساختن اسرار و پیروی از وی برای خلق یک نمایش زنده و گیرا پیش می برد. اینها همان المانهای نابی هستند که مجال خروج از دایره زمان و غوطه ور شدن در احساس روشن لحظه را به بیننده می دهند. یکی از لحظات فوق العاده زیبای فیلم، زمانیست که پسندیده در حال تاب خوردن سیب را از درخت می چیند و این یعنی لحظه ای در کمال لذت از نعمات خداوند؛ که البته در نقاشی های سبک امپرسیونیسم می توان آن را دریافت. یک حجه قند دیدی انسانی تر، مهربانتر، و شفافتر از زندگی مردم در ایران را ارائه می دهد. این فیلم، پرتره واضحی از زندگی روزمره یک خانواده ایرانی را به تصویر می کشد: مسری بودن حس شادی و لبخند، روابط دارای مشکل، لحظات شفقت، تأمل، غم، و شکست. یه حبه قند" هم مانند دیگر فیلم های خوب، هم جهانی است و هم وطنی. فیلمی بینشی، دلپذیر و سرگرم کننده است.
سکوت خانه باغ قدیمی و سرسبز با ورود مهمانانی در هم می شکند. چهار دختر این خانه همراه همسر و فرزندانشان برای عروسی خواهر کوچکترشان پسند به یاری مادر شتافتند. این اقامت برای خواهران و باجناغ ها شاید دردسر باشد ولی برای بچه ها یک آرزوی بزرگ است تا این که…
در طی جلسه کمیته انتخاب نماینده سینمای ایران که در اول مهر ۱۳۹۱ به ریاست امیر اسفندیاری برگزار شد، این فیلم به عنوان نماینده سینمای ایران در اسکار معرفی شد. این فیلم در جریان این انتخاب رقیبانی از جمله ملکه، بغض، آینه های روبرو را مغلوب کرد. هیئت انتخاب نماینده سینمای ایران در اسکار ۲۰۱۳، فیلم «یه حبه قند» را به عنوان نماینده سینمای ایران برای شرکت در هشتاد و پنجمین مراسم اسکار معرفی کرد. اما یک روز پس از معرفی نماینده رسمی ایران در این مراسم، جواد شمقدری، رئیس سازمان سینمایی با انتشار نامه ای ضمن تبریک به اعضای هیئت انتخاب نماینده سینمای ایران در اسکار ۲۰۱۳ و دست اندرکاران فیلم «یه حبه قند»، خواستار تحریم اسکار شد و سر انجام محمد حسینی وزیر ارشاد با این موضع یعنی تحریم اسکار و عدم ارائه یک حب قند جهت شرکت در مراسم اسکار موافقت نمود.
بنابر گفته رضا میرکریمی، نام این فیلم بنابر شعری منتسب به سهراب سپهری انتخاب شده است:
رانی اسکیب از مجله ورایتی": رضا میرکریمی بار دیگر همچون خیلی دور خیلی نزدیک، که در آن نقبی به دل کویر و بافت کویرگونه زد، این بار به تمامیت، دل در گرو بافت بی نظیر دیار یزد در ایران بسته و نقشی دیگر از پرده هفت رنگ هنر سنتی ژئو-کالچرال (جفرافیایی-فرهنگی) ایرانی را به مخاطب می نمایاند. شباهت عجیب و نه تکراری و کلیشه ای این فیلم به فیلم راشل در آستانه ازدواج کاملاً واضح است. براستی جای این فیلم در فستیوال های جهانی خالی است. من در اینجا فقط به چند صحنه بسیار ناب فیلم اشاره می کنم و نقد و بررسی کامل را به وقتی دیگر موکول می نمایم. از جشن و پایکوبی این خانواده بزرگ در مرحله مقدمات عروسی گرفته تا عزاداری برای دایی فقید خانواده، شاهد زیباترین تصاویر ممکن هستیم. گوشه ای از این لحظات، انعکاس سایه ریسه های لامپ رنگی، تاب خوردن پسندیده، پرتاب میوه ها به داخل حوض، و رقص ریز پرها در هوا که همه در حالت اسلوموشن نمایش داده می شوند، است. فیلم میرکریمی یعنی یک تابلوی متحرک نقاشی شده از آبرنگ. آبرنگ به این معنا که خاطرات، شیرینی های لحظه، لبخندها، صداقتها، شفافیتها، مهربانی ها، و آوازهای درونی و پنهان عاطفه سرشار خانواده را یادآور می شود. وقتی اتاقها، حوض، حیاط و باغ خانه، و معماری مجموعه را در فیلم مشاهده می کنم بی درنگ همان آبرنگ جادویی در ذهنم تداعی می شود. این اثر میرکریمی من را به یاد آثار امپرسیونیستهای فرانسوی می اندازد. پسندیده قصه کارگردان، بر روی تاب چوبی خود تاب می خورد، سیب رسیده می چیند و درست در لحظه کمال طلب و نزول به موهبت رهایی، سیب را گاز می زند.
مارک اوبراین از مجله اینترنتی تیک وان: سینمای ایران، تا به امروز آثار بسیار در خور توجهی تولید کرده است. حجم شایان ذکر محصولات ارزشمند و پرمضمون چندین ساله سینمای ایران، توقعات را در سطح جهانی بالا برده و امروز می بینیم که سید رضا میرکریمی با یه حبه قند راه بزرگان سلف خود را ادامه داده است. یه حبه قند معجون چند قصه شخصی است. پلات یا حرف اصلی قصه به اصطلاح اهل سینما درآمده است. تعاملات آدمهای قصه که با بازی عالی آن ها درآمیخته شما را مجذوب خود می کند. کارگردان بطرز استادانه ای چند قصه اصلی را در هم آمیخته است و در خلال آن، بیننده را با اتفاقات نفس گیر قصه به چالش می کشد- تعاملات عاطفی غنی میان زوجهای میانسال قصه، دختر نوجوانی که زندگی خود را در بحبوحه دگرگونی می یابد، و روایت قصه ای مسحورکننده از سوی بزرگ خانواده برای فرزند کوچکش. فیلمبرداری کم نظیر حمید خضوعی ابیانه بدون شک سراسر فیلم را به منظری طلایی و ناب تبدیل کرده است. ابیانه با دوربین دستی خود هم عالی کار کرده است. رقص موزون دوربین در دست فیلمبردار با فاش شدن هر قصه در دل داستان اصلی و در خم و چم خانه مذکور تطابق کاملی دارد. در تعبیری شاعرانه می خواهم بگویم که گویی ابیانه با حرکت ارکستریک دوربین خود در جایگاه رهبر ارکستر، آدمهای قصه را به سمت و سوی فاش ساختن اسرار و پیروی از وی برای خلق یک نمایش زنده و گیرا پیش می برد. اینها همان المانهای نابی هستند که مجال خروج از دایره زمان و غوطه ور شدن در احساس روشن لحظه را به بیننده می دهند. یکی از لحظات فوق العاده زیبای فیلم، زمانیست که پسندیده در حال تاب خوردن سیب را از درخت می چیند و این یعنی لحظه ای در کمال لذت از نعمات خداوند؛ که البته در نقاشی های سبک امپرسیونیسم می توان آن را دریافت. یک حجه قند دیدی انسانی تر، مهربانتر، و شفافتر از زندگی مردم در ایران را ارائه می دهد. این فیلم، پرتره واضحی از زندگی روزمره یک خانواده ایرانی را به تصویر می کشد: مسری بودن حس شادی و لبخند، روابط دارای مشکل، لحظات شفقت، تأمل، غم، و شکست. یه حبه قند" هم مانند دیگر فیلم های خوب، هم جهانی است و هم وطنی. فیلمی بینشی، دلپذیر و سرگرم کننده است.
سکوت خانه باغ قدیمی و سرسبز با ورود مهمانانی در هم می شکند. چهار دختر این خانه همراه همسر و فرزندانشان برای عروسی خواهر کوچکترشان پسند به یاری مادر شتافتند. این اقامت برای خواهران و باجناغ ها شاید دردسر باشد ولی برای بچه ها یک آرزوی بزرگ است تا این که…
در طی جلسه کمیته انتخاب نماینده سینمای ایران که در اول مهر ۱۳۹۱ به ریاست امیر اسفندیاری برگزار شد، این فیلم به عنوان نماینده سینمای ایران در اسکار معرفی شد. این فیلم در جریان این انتخاب رقیبانی از جمله ملکه، بغض، آینه های روبرو را مغلوب کرد. هیئت انتخاب نماینده سینمای ایران در اسکار ۲۰۱۳، فیلم «یه حبه قند» را به عنوان نماینده سینمای ایران برای شرکت در هشتاد و پنجمین مراسم اسکار معرفی کرد. اما یک روز پس از معرفی نماینده رسمی ایران در این مراسم، جواد شمقدری، رئیس سازمان سینمایی با انتشار نامه ای ضمن تبریک به اعضای هیئت انتخاب نماینده سینمای ایران در اسکار ۲۰۱۳ و دست اندرکاران فیلم «یه حبه قند»، خواستار تحریم اسکار شد و سر انجام محمد حسینی وزیر ارشاد با این موضع یعنی تحریم اسکار و عدم ارائه یک حب قند جهت شرکت در مراسم اسکار موافقت نمود.
بنابر گفته رضا میرکریمی، نام این فیلم بنابر شعری منتسب به سهراب سپهری انتخاب شده است:
wiki: یه حبه قند