ابوظبی

ابوظبی (به عربی: أبوظبی) (به انگلیسی: Abu Dhabi) یکی از شهرها و شیخ نشین های هفت گانهٔ امارات متحده عربی است.
۱: «منطقه ابوظبی» شامل شهر ابوظبی، پایتخت کشور امارات.
۲: «منطقه شرقی» شامل شهر العین و توابع.
۳: «منطقه غربی» شامل شهر بدع زاید و توابع.
وجه تسمیه این امارت به «ابوظبی» از آنجاست که بعلت وجود آب شیرین در دوران قدیم، گله ای از (ظباء) یعنی آهو، قبل از ورود انسان به این منطقه در آنجا وجود داشته است. در سال ۱۷۶۱ قبیله بنی یاس بعد از پیدا کردن آب شیرین در منطقه ساکن می شوند و نام منطقه را به خاطر وجود آهو « ظباء » ابوظبی می گذارند.
امارت ابوظبی بین خط عرض ۲۲٫۵ شمالی، و خط طول ۵۱ و ۵۵ درجه شرقی از نصف النهار مبدأ واقع شده است.
و بزرگ ترین امارت هفت گانه کشور امارات متحده عربی است.

ابوظبی (امارت). امارت ابوظبی (به انگلیسی: Abu Dhabi) با نام رسمی امارت ابوظبی (به انگلیسی: Emirate of Abu Dhabi) یکی از هفت امارتی است که امارات متحده عربی را تشکیل می دهند که مرکز آن شهر ابوظبی است.

ابوظَبی
مسجد شیخ زاید مسجد شیخ زاید مسجد شیخ زاید مسجد شیخ زاید مسجد شیخ زاید از شیخ نشین های هفت گانۀ امارات متحدۀ عربی۱ و پایتخت این کشور، در جنوب غربی آسیا، در ساحل خلیج فارس. جمعیت آن با احتساب مهاجرین۱.۸میلیون نفر است (۲۰۰۶). بزرگ ترین امیرنشین و بزرگ ترین شهر امارات است. ذیاب بن عیسی آل نهیان، اولین رئیس طایفۀ آل نهیان، این شهر را بنا کرد و فرزند ارشدش شیخ شخبوط حاکم آن شد (۱۲۰۷ـ۱۲۱۳ق). بعد از شیخ شخبوط یازده نفر از اعقاب او بر ابوظبی حکومت کردند. ازجمله حکام معتبر و بانفوذ آل نهیان که توانست ابوظبی را وسعت بخشد، شیخ زاید اول، ملقب به زاید بزرگ، بود. او روابط نزدیکی با مظفرالدین شاه برقرار کرد و نمایندگانی با هدایا بین آنان مبادله شد، ولی انگلیسی ها که از توسعۀ این روابط ناراضی بودند در این امر دخالت کردند و شیخ را از ادامۀ روابط با دربار ایران منع کردند. ابوظبی ثروتمندترین شهر امارات و جهان است. اولین بار در ۱۹۵۸ نفت در این شهر کشف شد. در ۱۹۶۷ به عضویت اوپک درآمد. از اواسط دهۀ ۱۹۶۰ که درآمد نفتی به صورت مستمر افزایش یافت ابوظبی توسعه یافت و دستخوش تغییرات اساسی شد، به طوری که امروز زیباترین شهر سواحل خلیج فارس است. تعداد مساجد این شهر به حدی است که آن را «شهر مساجد» نیز خوانده اند.