نافرمانی مدنی

نافرمانی مدنی روشی خشونت پرهیز برای اعتراض به سیاست های حکومت ها می باشد. دراین روش با بی اعتنایی به قوانین حکومتی، سعی در تضعیف قابلیت اجرای قانون که یکی از مهم ترین پایه های قدرت هر حکومتی است می شود.
جامعه مدنی
مقاومت بدون خشونت
دختران خیابان انقلاب
مبارزه منفی
هنری دیوید تورو
تحصن
این روش در جنبشی به رهبری ماهاتما گاندی برای استقلال هند از امپراتوری بریتانیا استفاده شد. همچنین این شیوه در جنبش ضد نژادپرستی در آفریقای جنوبی، جنبش حقوق مدنی آمریکا و جنبش های صلح طلب مورد استفاده قرار گرفت.
قوانین ماهاتما گاندی:
برخی از گروه های اپوزیسیون جمهوری اسلامی ایران مردم ایران را به نافرمانی مدنی تشویق می کنند. از جملهٔ آن ها می توان به نه به حجاب اجباری توسط مسیح علی نژاد، خواندن سرود «ای ایران» به جای سرود ملی ایران، حمل پرچم هایی بدون آرم جمهوری اسلامی، امتناع از همکاری برای دریافت اوراق شناسایی، خروج سرمایه ها و پس اندازها از بانک ها، شعار در ورزشگاه ها، عدم شرکت در انتخابات با توجه به توصیه مسولین نظام به شرکت در انتخابات و واجب شمردن آن و تحصن ها اشاره کرد.

نافرمانی مدنی (civil disobedience)
نقض آگاهانۀ قوانینی که غیرعادلانه تلقی می شود، شکلی از اقدام مستقیم عاری از خشونت. این اصطلاح، ساختۀ نویسندۀ امریکایی هنری تورو در رساله ای به همین نام در ۱۸۴۹ است. مهاتما گاندی به انگیزۀ ترغیب انگلستان به خروج مسالمت آمیز از هند به این حربه متوسل شد. از آن زمان به بعد، نافرمانی مدنی از جمله در جنبش های مدنی در کشورهای مختلف مورد استفاده قرار گرفته است.