نادر اردلان

نادر اردلان (زاده ۱۹۳۹ میلادی) معمار و شهرساز و محقق و نویسنده اهل ایران است که در زمینهٔ معماری ایران و معماری اقلیمی ایران کارهای بسیاری انجام داده است وی به عنوان یکی از معماران سبک مدرن شناخته می شود.
همکار عالی رتبه دفتر مهندسی «عبدالعزیز فرمانفرماییان» ۱۳۴۱
نویسنده کتاب «حس وحدت» (با همکاری لاله بختیار)
سنت صوفی گری در معماری ایران، ۱۹۷۲ شیکاگو
صاحب مقاله های زیادی دربارهٔ معماری ایرانی واسلامی
همکاری در طرح استادیوم صد هزار نفری آزادی و مجموعه ورزشی آن
مشارکت در طراحی دو برج سامان (واقع در بلوار کشاورز)
طراحی ساختمان اداری گروه صنعتی بهشهر
مرکز مطالعات مدیریت هاروارد
طراحی و اجرای دانشگاه بوعلی سینا همدان
همکاری با «کامران دیبا» در طراحی موزه هنرهای معاصر
کتاب تهران براساس تلفیق معماری سنتی ایران و مفاهیم فلسفی و با الهام از بنای سنتی «خانه بروجردی ها»
اسکله تجاری «الشرق» کویت و...
نادر اردلان همراه با خانواده اش در سن ۷ سالگی به ایالات متحده آمریکا رفت و پس از تحصیل در آنجا در سال ۱۹۶۴ به ایران بازگشت.
وی تحصیلات خود را در دانشگاه هاروارد (۱۹۶۱ – ۱۹۶۳) و دانشگاه کارنگی ملون (۱۹۵۶ – ۱۹۶۱) به اتمام رساند.
نادر اردلان در ترسیم پلان بعضی از یافته های رومن گیرشمن در معابد زرتشتیان به وی کمک کرد. او همچنین در طراحی موزهٔ هنرهای معاصر تهران به کامران دیبا کمک کرد.

نادر اردلان (تهران 1318ش- )
معمار برجسته ی ایرانی. در سن 7 سالگی همراه خانواده اش به ایالات متحده امریکا سفر کرد و در مدارس آنجا شروع به تحصیل نمود. در سال 1340 از انستیتوتکنولوژی پیتسبورگ پنسیلوانیا مدرک لیسانس معماری و در سال 1341 از دانشگاه_هاروارد فوق لیسانس گرفت. از جمله ی تاثیر گذار ترین معلمان او (در سال های تحصیلش) به لویی کان می توان اشاره کرد که در آن دوره برخی از مهم ترین کارهایش را می ساخت. دو سال بعد از دریافت فوق لیسانسش به ایران بازگشت و به عنوان ریاست بخش معماری شرکت نفت (در میادین نفتی ایران) به همراه خانواده اش به مسجد سلیمان رفت و در آن جا طی 3 سال ساختمان های زیادی را طراحی کرد. او جز سمت دولتی، در همین دوره به عنوان طراح ارشد شرکت معماری عبدالعزیز فرمانفرمائیان هم فعالیت داشته است. پس از آن، از سال 1346 تا 1351 در دانشکده ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران به تدریس معماری مشغول بود. تجربه ی پنج ساله ی او با اکولوژی، ماموریتی بود از طرف اداره ی محیط زیست به او و یان مک هارگ برای طراحی پارک محیط زیستی در تهران. او در این همکاری از مک هارگ بسیار آموخت.
نادر اردلان در ترسیم پلان های بعضی از ساختمان ها و سایت های هخامنشیان و ساسانیان به رومن_گیرشمن کمک کرده است. همچنین باید به کمک های او به کامران دیبا در طراحی موزه ی هنرهای معاصر تهران اشاره کرد. از فعالیت های دیگر او به برگزاری اولین کنگره بین المللی معماران در اصفهان (1970)، که در آن معماران بزرگی چون لویی کان، پال رودولف و باک_مینستر_فولر شرکت داشتند، می توان اشاره کرد. اردلان برنده ی جایزه ی بین المللی معمار و مورد تحسین منتقدان است. او همچنین یکی از اعضای بنیان گذار جایزه ی معماری آقاخان بوده. جز مقالات علمی متعدد، از او چند تالیف شاخص در زمینه ی معماری نیز در دست است که کتاب حس وحدت: سنت عرفانی در معماری ایران (دانشگاه شیکاگو: 1973) از آن جمله است.
طرح های او طیف وسیعی از مراکز فرهنگی و آموزشی، هتل ها، مراکز خرید، برج های اداری و مجتمع های مسکونی، ویلاهای خصوصی و عمارت ها را شامل می شود. روش اردلان برای طراحی بر چهار اصل عملکرد، محیط زیست، فرهنگ و تکنولوژی پیشرفته بنا گذاشته شده است. تاکنون طرح های او در دوسالانه ی ونیز، موزه ی کوپر هویت اسمیتسونیان (در نیویورک) و کتابخانه ی اوری از دانشگاه کلمبیا به نمایش گذاشته شده. برخی از آثار: طراحی و ساخت مرکز مدیریت دانشگاه هاروارد (دانشگاه_امام_صادق فعلی- طراحی و ساخت: 1349- 1351)؛ همکاری در طرح استادیوم صدهزار نفری آزادی و مجموعه ی ورزشی آن؛ مشارکت در طراحی دو برج سامان (واقع در بلوار کشاورز)؛ طراحی ساختمان اداری گروه صنعتی بهشهر (وزارت آموزش و پرورش فعلی- 1349 الی 1352؛ تهران) و همکاری با کامران دیبا در طراحی موزه ی هنرهای معاصر تهران.
منابع:
http://yon.ir/UdKjq http://yon.ir/4Bd99 https://www.arel.ir/fa/Pages-View-63.html http://yon.ir/DcWkz

نادر اردلان (۱۹۳۹) معمار و شهرساز ایرانی.
• «ثابت شده است انسان نیاز به رابطه نزدیک با طبیعت دارد. معضل آلودگی های هوا، آب و خاک باید حل شود اما کافی نیست تا شهری پایدار به وجود آید.»• «در آینده شهرسازی باید روش هایی جدید اتخاذ کنیم تا طبیعت وارد شهرهایمان شود، زیرا سلامت روان انسان در شهرهای استرس زا، مدیون حضور در مناظر طبیعی است. یک روز حضور در طبیعت ضامن شش روز بدون استرس است. از این روست که تهرانی ها، هفته ای یک بار به کوه می روند. شهرهایی که موفق می شوند طبیعت را به درون خود بگنجانند، شهرهای «بیوفیلیک» یا زیست دوست هستند. برای تهران نیز هنوز این امید وجود دارد که به شهری بیوفیلیک تبدیل شود.»