پرخاشگری

پَرخاشگَری، در روانشناسی و دیگر علوم رفتاری و اجتماعی، به معنی رفتاری است که منجر به آزار و درد می شود.پرخاشگری رفتاری است که به قصد اسیب رساندن(جسمانی یا زبانی) به فردی دیگر یانابودکردن دارایی دیگران.اگرشخصی بطور تصادفی پای شمارالگدکندوفوراپوزش بخواهد شمااین رفتار را پرخاشگرانه نمیدانیدولی اگرکنارمیزخودنشسته باشیدوکسی بسوی شمابیایدو پاروی پای شمابگذارد تردیدی نیست ک رفتار اورا پرخاشگرانه تلقی کنید
خشونت خانگی
هیستری
قلدری
گروهی از صاحب نظران علوم رفتاری نظیر آراد و غمخوار معتقدند که پرخاشگری رفتاری است که ریشه در ذات و فطرت انسان دارد. این دو معتقدند که پرخاشگری به عنوان یک نیروی نهفته در انسان دارای حالت هیدرولیکی است که به تدریج در شخص متراکم و فشرده می شود و سرانجام نیاز به تخلیه پیدا می کند. به نظر آراد اگر این انرژی به شکلی مطلوب و صحیح مثلاً در طرق ورزش ها و بازی ها تخلیه شود جنبه سازنده خواهد داشت. در غیر اینصورت به گونه ای تخلیه می شود که مخرب خواهد بود و ممکن است اعمالی از قبیل قتل، ضرب و شتم، تخریب و نظایر آن را دربرداشته باشد. از نظر غمخوار پرخاشگری در انسان نماینده غریزه مرگ است که در مقابل غریزه زندگی در فعالیت است، یعنی همچنان که غریزه زندگی ما را در جهت ارضای نیازها و حفظ هدایت می کند غریزه مرگ به صورت پرخاشگری می کوشد به نابود کردن و تخریب کردن بپردازد این غریزه چنانچه بتواند دیگران را نابود می کند و از بین می برد و اگر نتواند دیگران را هدف پرخاشگری و تخریب خود قرار دهد به جانب خود متوجه شده و به صورت خودآزاری و خودکشی جلوه گر می شود، بنابراین از نظر وی پرخاشگری حالتی مخرب و منفی دارد.
عده ای دیگر در مقابل ذاتی بودن پرخاشگری اعتقاد دارند که فکر ذاتی بودن پرخاشگری برای انسان خطرناک و مخرب است زیرا داشتن چنین فکری سبب می شود که پرخاشگری مانند میل به غذا یک واکنش اجتناب ناپذیر تلقی شود بنابراین انسان در کنترل یا کاهش آن نمی تواند نقش داشته باشد همچنین این گروه دلایل فراوانی را مبتنی براینکه پرخاشگری منشأ غریزی و ذاتی نمی تواند داشته باشد ارائه داده اند به همین دلیل از نظر اجتماعی هم قابل آموزش است هم قابل پیشگیری و کنترل این گروه دلایل خود را در این باره این طور برمی شمرند:
۱: دشمنی ذاتی بین حیوانات وجود ندارد و آنچه ما در این مورد می بینیم آموزش هایی است که والدین این حیوانات به آن ها داده اند.

پرخاشگری (aggression)
گونه ای رفتار حیوانی به صورت حمله یا هجوم حیوانی به حیوان دیگر. پرخاشگری ممکن است میان همنوعان (درون نوعی) یا میان ناهمنوعان (بین نوعی) باشد. علت پرخاشگری شکار، یا دفاع، یا رقابت برسر منابع غذایی است. از آن جا که احتمال دارد پرخاشگری به صدمات جدی یا مرگ بیانجامد، با تکامل حیوانی راه هایی برای کاهش شدت آن پدید آمده است. مثلاً، حیوان به طور غریزی برای خود قلمرو تعیین می کند و بدین سان کشمکش ها به شبیخون های مرزی محدود می شود. در انسان، تجربۀ اکتسابی از عوامل تعیین کننده در پرخاشگری است. انسان صورت های پرخاشگری، اعم از ناسزاگویی، حمل سلاح، یا ضرب و جرح، را می آموزد. کودکان یاد می گیرند که با پرخاشگری می توانند اسباب بازی به دست آورند یا توجه والدین را جلب کنند. پرخاشگری از طریق الگوبرداری از دیگری، یا کوچک تر از بزرگ تر، نیز آموخته می شود. کودکانی که تنبیه بدنی می شوند در رفتار با دیگران پرخاشگری بدنی بیشتری بروز می دهند؛ والدین این کودکان نیز اغلب در کودکی تنبیه بدنی شده اند. مطالعات نشان داده است که انعکاس خشونت در رسانه های همگانی، به ویژه تلویزیون، در گسترش دامنۀ پرخاشگری مؤثر بوده است.