تروبادور

تروبادور به افرادی گفته می شد که در اروپای قرون وسطی در محدوده کشورهای فرانسه، آلمان و ایتالیا خود شعر می سرودند و خود تغنی می نمودند . این افراد در سنّت آلمانی، به طور ِ خاص، به «مینِسینگِر» (Minnesinger) نامدار شدند. تروبادورها (سده ۱۱-سده ۱۲م) بربط می نواختند و در اشعارشان که بوی حماسه و عشق می داد ویژگی هایی از شعر عرب نمایان بود.
گرچه بعضی بر این گمانند که ریشه واژه تروبادور از کلمه طرب است، ولی برخی هم بر این گمانند که دلیلی برای گرفته شدن آن واژه از طرب عربی، وجود ندارد.

تروبادور (troubadour)
شاعر ـ موسیقی دان اهل پرووانسو جنوب فرانسه در قرن های ۱۲ و ۱۳م. تروبادورها سرمنشأ نوعی شعر تغزلی بودند که به بازگو کردن مضمون های مربوط به عشق درباری و پرداختن تصویری آرمانی از زنان و ستایش آرمان های سلحشوری و جوانمردی آن دوران اختصاص داشت. از موسیقی آنان، که به صورت شفاهی انتقال می یافت، چندان نشانی در دست نیست. ازجمله تروبادورها عبارت اند از برتران دو بورن(ح ۱۱۴۰ـ۱۲۱۵)، که دانتهاز او نام برده است، آرنو دانیِّل، و برنار دو وانتادور. ترووِرها نیز طبقۀ مشابهی از شاعر ـ موسیقی دانان بودند که در همان دوران در شمال فرانسه و انگلستان فعالیت می کردند. سنت تروبادوری با مینه زینگرهای آلمانی همگام بود. شعرهای تروبادورها معمولاً پوئِزی کورتواز(شعرهای درباری، بیشتر ترانه های عاشقانه، و در کنارشان اشعار هجوآمیز و سبک های دیگر) بودند، اما ترووِرها بیشتر از شانسون آ پرسوناژ(ترانه های روایی) استفاده می کردند. تروبادورها شعرهای شان را خود می سرودند و احتمالاً ملودی ها را نیز خود می ساختند؛ حدود ۲۵۰۰ ترانۀ تروبادوری از آنان برجا مانده، که ملودی ۲۸۰ قطعه معلوم و مشخص است. حدود ۲هزار شعر نیز از تروورها باقی مانده است، که بیشترشان با موسیقی همراه اند. ملودی این آثار با نت نویسی ای نوشته شده است که فقط زیرایی نت ها را نشان می دهد. ریتم آن ها یا به حافظه سپرده و یا از روی وزن شعر تعیین می شد، مسئله ای که هنوز پاسخی قطعی نیافته است. طبق باور همگان این ترانه ها با سازهای نوع چنگ یا لوت، توسط خود تروبادورها و تروورها یا ملازمان شان همراهی می شده اند، زیرا بیشتر تروبادورها اشراف زادگانی بودند که در دربارها و خانه های اشرافی هنرنمایی می کردند.