بامشاد

بامشاد نوازنده و موسیقی دان دورهٔ خسروپرویز دوم ساسانی است که او را چون باربد کم مانند دانسته اند. بامشاد از آن گویند که بامداد چنان می نواخت و می خواند که همه کس را شاد می کرد.
صفوت، داریوش (۱۳۵۰). پژوهشی کوتاه دربارهٔ استادان موسیقی ایران و الحان موسیقی ایرانی. تهران: وزارت فرهنگ و هنر. صص. ۱۰۱ صفحه. (شماره کتابشناسی ملی: ۴۶۰۱۹ّ)
از دیگر موسیقیدانان بنام آن روزگار می توان باربد، نکیسا و رامتین را نام برد. گفته می شود که موسیقی در ایران زمین در عهد ساسانیان در اوج خود بوده است. در این دوره موسیقی در دبیرستانها تدریس می شده و عموم مردم کمابیش با موسیقی مقدماتی آشنایی داشتند.
در کتاب موسیقی ایران نوشتهٔ روح الله خالقی آمده است: «اعراب پس از فتح ایران موسیقی ایرانی را عیناً اقتباس کردند، شاید آهنگهای زیبای ایرانی به وسیله معماران و بنایان ایرانی که در عصر عبدالله بن زبیر به تعمیر خانه کعبه مشغول بودند بین اعراب متداول شد و افرادی چون سعید بن مسجح و نشیط فارسی و ابن محرز و یونس بن سلیمان کردی شهریاری کاتب موسیقی ایرانی را بین اعراب رایج کردند. از آغاز اسلام تقریباً موسیقی متروک بوده ولی در دوره خلفای اموی و عباسی دوباره رونق گرفت. در زمان خلافت هارون الرشید و پسرانش موسیقی مقامی ارجمند یافت و بزرگانی چون: ابراهیم موصلی و اسحق موصلی ظاهر شدند. در هر حال موسیقی قبل از اسلام را باید یک نوع موسیقی عملی دانست و قاعده و نظمی بین صوتها و لحن ها پیدا نکرده بودند، ولی در دوره اسلامی به دست ایرانیان با توجه به قاعده های موسیقی که فیلسوفان یونانی طرح کرده بودند نهضتی در موسیقی ایران پدید آمد.»
نام بامشاد در چکامه ای از منوچهری آمده است:

بامشاد (نوازنده). بامشاد نوازنده و موسیقی دان دوره خسروپرویز دوم ساسانی است که او را چون باربد کم مانند دانسته اند. بامشاد از آن گویند که بامداد چنان می نواخت و می خواند که همه کس را شاد می کرد.
از دیگر موسیقیدانان بنام آن روزگار می توان باربد، نکیسا و رامتین را نام برد. گفته می شود که موسیقی در ایران زمین در عهد ساسانیان در اوج خود بوده است. در این دوره موسیقی در دبیرستانها تدریس می شده و عموم مردم کمابیش با موسیقی مقدماتی آشنایی داشتند.
در کتاب موسیقی ایران نوشتهٔ روح الله خالقی آمده است: «اعراب پس از فتح ایران موسیقی ایرانی را عیناً اقتباس کردند، شاید آهنگهای زیبای ایرانی به وسیله معماران و بنایان ایرانی که در عصر عبدالله بن زبیر به تعمیر خانه کعبه مشغول بودند بین اعراب متداول شد و افرادی چون سعید بن مسجح و نشیط فارسی و ابن محرز و یونس بن سلیمان کردی شهریاری کاتب موسیقی ایرانی را بین اعراب رایج کردند. از آغاز اسلام تقریباً موسیقی متروک بوده ولی در دوره خلافای اموی و عباسی دوباره رونق گرفت. در زمان خلافت هارون الرشید و پسرانش موسیقی مقامی ارجمند یافت و بزرگانی چون: ابراهیم موصلی و اسحق موصلی ظاهر شدند. در هر حال موسیقی قبل از اسلام را باید یک نوع موسیقی عملی دانست و قاعده و نظمی بین صوتها و لحن ها پیدا نکرده بودند، ولی در دوره اسلامی به دست ایرانیان با توجه به قاعده های موسیقی که فیلسوفان یونانی طرح کرده بودند نهضتی در موسیقی ایران پدید آمد.»
نام بامشاد در چکامه ای از منوچهری آمده است: