رپ

رپ (به انگلیسی:rap) نوعی از سبک موسیقی خیابانی است که در دهه ۱۹۶۰ توسط سیاهپوستان آمریکایی در محله های حاشیه ای و غالبا فقیرنشین برانکس (واقع در نیویورک) که غالبا به گتو معروفند، پدید آمد. این سبک موسیقی نوعی سلاح مبارزه جوانان سیاه با تبعیض های نژادی رایج در آن زمان بود و به همین دلیل بود که به خاطر بیان مشکلات زندگی در گِتوها (جایی برای زندگی مردمی که جزو اقلیت یک شهر به حساب می آیند) به موسیقی گتو نیز شهرت دارد. این سبک قدمتی تقریباً ۶۰ ساله دارد و توسط سیاهپوست هایی که به بردگی گرفته می شدند برای نشان دادن اعتراض خود به جریان بردگی خوانده می شد. این سبک به جا مانده از سبکی که با شعر به حکومت اعتراض می کردند به جا مانده است.
هیپ هاپ
رپ فارسی
گتو
نوتوریوس بی.آی. جی ملقب به بیگی
گرچه همواره سیاهپوستان را صاحبان رپ می دانند ولی نمی توان از نقش آمریکایی های لاتینی تبار در زنده نگه داشتن و گسترش این سبک چشم پوشی کرد، دوم اینکه رپ در دنیای امروز از چهارچوبی که آن را تنها مربوط به سیاهپوستان می ساخت خارج شده است و به یک شیوه ی اعتراض برای جوانان جهان تبدیل شده است؛ در واقع هر جا که جوان ها هستند و هر کجا که نارضایتی وجود دارد رپ هم به عنوان یک شیوه ی اعتراض که در قالب گفتار و در دل کلماتی که به سرعت و پشت سر هم پیاده می شوند، حضور دارد.گویش و سرعت بیان کلمات فلو رایم و قافیه پردازی روی ریتم از اصول اولیه رپ میباشد.انواع موضوع و دیدگاه برای اجرای رپ وجود دارد مانند عناوین اجتماعی گنگ،دیسلاو و دیس بک.
سیاه پوستان آمریکایی دهه 70 میلادی در نیویورک، زمانی که تبعیض نژادی و ظلم و ستم سفیدپوستان، آن ها را به ستوه آورده بود به خیابان ها ریختند و برای بیان اعتراضات ، حرف هایشان را به صورت ریتمیک و ترانه خواندند. دقیقا از همین جا بود که سبک جدیدی از موسیقی پا به عرصه ی ظهور گذاشت و "رپ" نام گرفت که ابتدا و به دلیل پدیدآورندگان آآن، به "سی.ان.ان" سیاه پوستان آمریکا شهرت یافت.
سرودن اشعار در سبک رپ از اواخر ۸۰۰ ه‍.ق در زبان پارسی و در ایران شروع شده است و به بحر طویل معروف است. سرودن بحر طویل از دوره صفویه به بعد مرسوم شده است. قدیمی ترین نمونه ی بحر طویل نامه ای است به ظاهر منثور که در کتاب «تاریخ طبرستان و رویان و مازندران» (۸۸۱ رپقمری) تألیف سیدظهیرالدین بن سید نصیرالدین مرعشی ضبط شده ولی از نظر شکل و وزن، بحر طویل محسوب می شود.

رَپ (rap)
شکلی از آواز تند و ریتمیک با پس زمینۀ تکراری و از پیش ضبط شده . در ۱۹۷۹ رَپ در نیویورک و از درون فرهنگ هیپ ـ هاپ پدید آمد؛ هرچند اشعار مردسالارانه و مستهجنِ آن ابتدا در لاف زدن ها و فحش های محلی ریشه داشت. در دهۀ ۱۹۹۰ سودجویی فزاینده ای بر آن حاکم شد، و حتّی شاخه های بسیار فرعیِِ آن ، همچون گَنگستا رَپ، به جدول پرفروش ها راه یافت. آلبوم The Message (۱۹۸۲)، کاری از گرَندمَستر فلَش و فیُوریِس فایوْ، نخستین آلبوم رَپ بود که مضامین دیگری را نیز در این موسیقی وارد کرد، همچنین رَپ خوان های زنی همچون کوکی کرو، یو ـ یو، و دیگران ، با زن ستیزی رایج در رپ در آن زمان، مقابله کردند. در این میان گروه پابلیک اِنِمی، با انتقادات شدید سیاسی اش، به یکی از تأثیرگذارترین گروه های رَپ بدل شد. جانگل برادرز در اواخر دهۀ ۱۹۸۰ مکتبِ «رَپ خوان های آگاه »، منادیِ همزیستیِ مسالمت آمیز، را پدید آورد. با این وجود گروه هایی همچون اِن دبلیو اِی و آیس ـ تی همچنان به مضامین زن ستیزی و وجه حاصل از خشونت پرداختند. همچنین مواضعِ رَپ برضد سانسور در امریکا همواره جنجال آفرین بوده است . رَپ درخلال دهۀ ۱۹۹۰ روندی رو به گسترش داشته است . از هنرمندانِ آن در این دهه عبارت اند از دکتر دری ، اسنوپ داگ ، و اِمینِم که فروش آثارشان و نیز مباحثاتی که پیرامون آنان، شکل گرفته به یک میزان بوده است. هنرمندان رپ، علاوه بر امریکا، در اروپا هم موفق بوده اند.