کرلینگ

کرلینگ (انگلیسی: Curling) ورزشی است که با هُل دادن سنگ ها روی صفحاتِ یخی انجام می شود. این سنگ ها به سمتِ هدفی متشکل از سه دایره متداخل لغزانده می شوند. کرلینگ در اواخر قرون وسطی در اسکاتلند به وجود آمد. اولین منابع مکتوب در مورد بازی با سنگ بر روی یخ مربوط به آثار صومعهٔ پیزلی (Paisley Abbey)، در رنفروشایر در فوریه سال ۱۵۴۱ می باشد. کرلینگ بازی گروهی ورزشی و تفریحی است که بین دو گروه روی سطح بسیار مسطح و هموار یخ انجام می شود. در این بازی گرده ای سنگین از جنس سنگ خارا را، که «سنگ» خوانده می شود، به سوی نقطه هدف، که «خانه» خوانده می شود، رها می کنند. برای اثرگذاری در مسیر سنگ، دو تن از بازیکنان جلو و اطراف سنگی را که در حال حرکت است جارو می زنند. هر بازی ده دور انجام می شود. هر تیم چهار بازیکن دارد و می تواند هشت سنگ رها کند. گروهی که در آخر بازی بیشترین امتیاز را داشته باشد برنده است. امتیاز بر اساس نزدیکی سنگ ها به نقطه هدف تعیین می شود.
کرلینگ در بازی های المپیک زمستانی ۲۰۱۴
کرلینگ از بازی های کهن اسکاتلند است و امروزه در بسیاری از کشورها رواج دارد. کرلینگ از بازی های المپیک زمستانی نیز هست.
کرلینگ در قرون وسطی و در اسکاتلند ایجاد شد. اولین منبعی که به این مسابقه اشاره دارد در پرایسلی ابی، رنفرشایر و در فوریه ۱۵۴۱ ثبت شده است. دو نقاشی، «چشم انداز با تلهٔ پرنده» و «شکارچیان در برف» (هردو متعلق به ۱۵۶۵) اثرِ پیتر بروهل برزگ این ورزش را به تصویر کشیده اند.شواهد نشان می دهد که کرلینگ از ابدای قرن ۱۶ام بازی می شده. همچنین اولین زمینی که با هدف کرلینگ ساخته شده دارای ۱۰۰ متر عرض و ۲۵۰ متر طول بوده است.
کرلینگ به صورت رسمی از المپیک ۱۹۹۸ وارد المپیک شد. در حال حاضر مسابقات در دو دسته شامل تیم های مردان و زنان برگزار می شود. تیم ترکیبی نیز به عنوان یک گروه جدید در نظر گرفته شد ولی حضورش در المپیکِ ۲۰۱۰ رد شد.

کِرْلینگ (curling)
کِرْلینگ
نوعی بازی روی یخ با سنگ که آن را «بولینگ روی یخ» نیز می نامند. از بازی های ملی اسکاتلند است و به بسیاری از کشورهای دیگر هم گسترش یافته است. این بازی را می توان بر روی حوضچه های مصنوعی (از جنس سیمان یا آسفالت) نیز انجام داد. در بازی های المپیک زمستانی در ناگانو، ژاپن، برای نخستین بار در شمار بازی های مدال آور قرار گرفت. در ۱۹۹۲ و ۱۹۹۸ به صورت نمایشی انجام گرفته بود. در مسابقات ناگانو، تیم های سوئیس و کانادا به ترتیب در رشته های مردان و زنان به مقام قهرمانی رسیدند. دو گلمیخ به فاصلۀ ۳۵ متر از یکدیگر نصب می شوند و دو تیم چهارنفره بازی را انجام می دهند. هدف فرستادن سنگ به نزدیکی گلمیخ است و نزدیک ترین سنگ به آن امتیازی بیشتر کسب می کند. هر بازیکن دو سنگ دارد که به یک اندازه و دارای دستگیره اند. وزن سنگ (که به شکل دیسکی ضخیم است) معمولاً حدود شانزده تا بیست کیلوگرم است. در کانادا بزرگ تر و سنگین تر است و تقریباً ۲۷ کیلوگرم وزن دارد و به جای این که سنگی باشد، آهنی است. سنگ را روی سطح مسطح آن سُر می دهند و می توان آن را با چرخشی در لحظۀ پرتاب به سمت دلخواه هدایت کرد. مسابقه به صورت توافقی برحسب تعداد نفرات، دفعات یا زمان انجام می شود. اولین مسابقۀ قهرمانی مردان جهان در ۱۹۵۹ و زنان در ۱۹۷۹ برگزار شد.