نفرین

نفرین .[ ن َ / ن ِ ] (اِ) دعای بد. (لغت فرس اسدی ) (غیاث اللغات ) (آنندراج ) (انجمن آرا) (ناظم الاطباء). لعنت . بسور. پسور. سنه . غورا. یارند. پشول . پشور. دشنام . (از ناظم الاطباء). از: نَ (نفی ، سلب ) + فرین (آفرین )؛ ضد آفرین . مقابل آفرین درتمام معانی . لعن . لعنت . بوه . مرغوا. فریه . ذم . تقبیح . نکوهش . لعان . نفری . (یادداشت مؤلف ) :
اکنون که ترا تکلفی گویم
پیداست بر آفرینم ار نفرین .

دقیقی .

فریدون شد و زو ره دین بماند
به ضحاک بدبخت نفرین بماند.

فردوسی .

که نفرین بر این تخت و این تاج باد
براین کشتن و شور و تاراج باد.

فردوسی .

پس از مرگ نفرین بود بر کسی
که ز او نام زشتی بماند بسی .

فردوسی .

منه نو رهی کآن نه آیین بود
که تاماند آن بر تو نفرین بود.

اسدی .

روز رخشان ز پی تیره شبان گوئی
آفرین است روان بر اثر نفرین .

ناصرخسرو.

زهی صدری که خصمت را گیا نفرین همی خواند
نگر تا آنکه جان دارد چه نفرین بر زبان راند.

خاقانی .

حصاری کاندر او عزاست و راحت
ز بیرونش همه نفرین و خذلان .

ناصرخسرو.

نفرین مظلومان در تشویش کار... و تنکیس رایت دولت او مؤثر آمد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 230). نفرین بر دنیای فانی و روزگار غدار باد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 146).
گهی دل را به نفرین یاد کردی
ز دل چون بیدلان فریاد کردی .

نظامی .

هر که او بنهاد ناخوش سنتی
سوی او نفرین رود هرساعتی .

مولوی .

چه خوش گفت شاه جهان کیقباد
که نفرین بد بر زن نیک باد.

سعدی .

|| مصیبت . بلا. محنت . (یادداشت مؤلف ) :
بخواهد مگر ز اژدها کین من
گر او بشنود درد و نفرین من .

فردوسی .

(یادداشت مؤلف از ص 2807 شاهنامه ٔ بروخیم ).

|| فغان . ناله و زاری . رجوع به شواهد ذیل معنی اول و رجوع به نفرین کردن شود. || کراهت . نفرت . || ملامت . گفتگوی به طور مذمت و استهزاء. رجوع به نفرین بردن شود. || خوف . ترس . || با انگشتان اشاره کردن به سوی روی کسی و یا به پشت سر آن و بددعائی ، یا بلند کردن دستها را بجانب آسمان . (ناظم الاطباء).
- به نفرین ؛ ملعون . رجیم . گجسته . نفرین کرده . لعین . (یادداشت مؤلف ). نفرین شده :
هر آن خون که ریزی از این پس به کین
تو باشی به نفرین مرا آفرین .

فردوسی .

بگو ای به نفرین شوریده بخت
که بر تو نزیبد همی تاج و تخت .

فردوسی .

بدو گفت ای بزهمند به نفرین
نه تو بادی و نه ویس و نه رامین .

فخرالدین اسعد.

ایستاده به خشم بر در اوی
این به نفرین سیاه روخ چکاد.

مرغزی (از فرهنگ اسدی ).

من آن نگویم اگر کس به رغم من گوید
زهی سپاه به نفرین خهی طلیعه ٔ شوم .

سوزنی .

- به نفرین شدن ؛ ملعون شدن . مورد نفرین و لعنت واقع شدن :
به نفرین شد ارجاسب و ما بافرین
که داند چنین جز جهان آفرین .

فردوسی .

- به نفرین کردن ؛ ملعون کردن . مورد لعن و سرزنش و تقبیح قرار دادن . خوار و سرافکنده کردن :
بترسم کآفتاب آسمانی
همی در باختر گردد نهانی
من از بدخواه او ناخواسته کین
نکرده دشمنانش را به نفرین .

فخرالدین اسعد.

- به نفرین یازیدن ؛ نفرین کردن . لعن کردن . دعای بد کردن :
چو یزدان بود یار و فریادرس
نیازد به نفرین ما هیچکس .

فردوسی .

لعن

سلام، برابر با وازه نامه های دهخدا و معین، نفرین کلمه ای پارسی است و چرا باید برای آن برابری پارسی بیابیم؟

لعن، لعنت، سب

نفرین:
دکتر کزازی در مورد واژه ی " نفرین" می نویسد : ( ( نفرین در پهلوی با همین ریخت بکار می رفته است. از ستاک باستانی "فْری " اوستایی در سانسکریت pary بوده است و نفرین در آن زبان ، نفرینه ni - frina. ) )
( ( دو رخساره روز و دو زلْفینش شب
گشاده ، به نَفرین ضحّاک لب. ) )
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 318. )
واژه نفرین در سانسکریت pary بوده است امروزه آن را در واژه ی انگلیسی prayer به معنی دعا می بینیم نفرین در اصل متضاد آفرین است به شکل "نا آفرین" و یا "نه آفرین" و یا آفرین منفی ( نگارنده )

نفرین = نا آفرین

نفرین بر دیوان ایرانی
که بانی ظلمند و ویرانی

آه صدایی است که برای نشان دادن درد و رنج و اندوه از سینه برآید یکی از عوامل بروز آن ظلم است که می تواند به انتقام از ظالم لفظا یا عملا منتهی شود اما گاهی بعلت عدم توانایی از انتقام در همین مرحله ی آه می ماند و اگر ان را به خدا واگذار کند و ضرر را برای او طلب کند به آن نفرین گفته می شود که نوعی دعاست دعا به شر در مقابل دعای خیر، که می تواند خطرناک باشد. لذا آه و نفرین از نفرینی حکایت می کند که از آه بوجود آمده است گویا در مقابل ظالم توانایی دیگری جز این را ندارد. اما تف و لعنت تقریبا معادل آه و نفرین است که در واقع یعنی تنها کاری که فرد می تواند انجام دهد ان هم پشت سرش تف کردن است که نشانه ای از ابراز تنفر و خشم است و لعنت یعنی می خواهد که مورد طرد قرار گیرد و مطرود شدن از ناحیه ی خداوند یعنی این که خدا بخاطر ظلمی که انجام داده است از رحمتش دور سازد که دور شدن از رحمت خداوندی یعنی زمینه پدید آمدن گرفتاری ها و بدبختی ها خواهد بود نا گفته نماند نفرین و لعن در کل مورد مذمت واقع شده است مگر در موارد استثنا یعنی بعد از ارشاد و دعا کردن در حق آنها، آن گاه اگر می دیدند افراد دست از شرارت و اذیت و آزار بر نمی دارند و وجودشان منشاء ضرر و زیان براى افراد جامعه است، در مورد آنها لب به نفرین می گشودند و نتیجه ى آن را به خدا واگذار می کردند.

راضی بودن به گرفتار شدن طرف مقابل

نِفرینیدن کسی/چیزی/جایی

آفرین ( آلقیش ) ، نفرین ( قارقیش ) تورکی هستند.

واژه ی �نفرین� که به شیوه ی دستور زبان عربی از آن واژه هایی چون �نفرت�، �تنفر� و �متنفر� نیز ساخته شده، در بنیاد خود، آمیخته واژه ای پارسی، دربرگیرنده ی پیشوند �ن� یا �نا�ی نفی و �آفرین� ( �ناآفرین ) است که آرش �آفرین� را واژگون کرده و به �نفرین� کوتاه شده است.

برگرفته از پی نوشت یادداشتی در پیوند زیر:
https://www. behzadbozorgmehr. com/2015/06/blog - post_90. html