امضا

امضاء یا دستخط یک نمایش دست نویس از نام، لقب، یا حتی یک ضربدر ساده است و افراد روی اسناد می نویسند تا مدرکی باشد برای نیت فرد. نویسندهٔ امضا را امضاکننده می گویند.
خط (نوشتار)
خوشنویسی
خط نستعلیق
خط طغرا
عثمان طاها
سند سفید امضا
زیست سنجشی به عنوان نوعی از امضای الکترونیکی
امضای دیجیتال با استفاده از زیرساخت کلید عمومی
لحظه ای که فرد قلم را روی کاغذ قرار می دهد، کاراکترهای نوشته شده هویت پنهان شخص را نمایان می سازند. دست نوشته به هر شکل و فرم (دستخط، امضا، ترسیم اشکال و خطوط، رسم علائم، ...) اثری فردی است که ویژگی های فیزیکی، روحی-روانی و هویت را نمایان می کند.
احمد کسروی در کتاب تاریخ مشروطه،دستینه را به عنوان برابر فارسی امضا پیشنهاد کرده است
کاربرد سنتی امضا به عنوان مدرکی است برای مشخص کردن:

نوشتن نام و نام خانوادگی، یا به کاربردن علایم یا ترسیم شکل خاص در ذیل اسناد، به عنوان نشانۀ هویت شخص و تأیید و اقرار او نسبت به صحت و انتساب نوشته ها و مفاد ورقه یا سند به او و قبول آن. اشخاص بی سواد به جای نگارش نام یا رسم علامت، از مهر استفاده می کنند و این به منزلۀ امضای ایشان است. گاه امضا همراه با مهر شخص حقیقی یا شرکت های تجاری یا مؤسسات غیرتجاری است. ورقه یا سندی که به امضای شخص رسیده باشد، بر ضرر او سندیت دارد (مادۀ ۱۳۰۱ قانون مدنی) مگر این که معلوم شود امضا یا سند مربوط منتسب به او نیست که می تواند آن را انکار کند. امضا به معنای اجازه و تنفیذ و قبول معامله یا عمل حقوقی غیرنافذ نیز به کار می رود. «امضاء معامله بعد از رفع اکراه، موجب نفوذ معامله است» (مادۀ ۲۰۹ قانون مدنی).