وتو

وتو (به لاتین: Veto) کلمه ای از زبان لاتین و به معنای «من منع می کنم» است. این واژه نخست در مجلس های دوره ی امپراتوری روم باستان به کار می رفت.
حق وتو شورای امنیت
اگر در یک نظام رای گیری نظر مخالف یک یا چند رای دهنده، فارغ از نتیجه شمارش آرا، بتواند نتیجه را ملغی کند، می گویند : «رای وتو شده است». این حالت به ویژه وقتی پیش می آید که بر پایه ی آیین نامه ی رای گیری نیاز به «توافق به اتفاق آرا» باشد. در این حالت هریک از رای دهندگان حق وتو دارند، چون اگر رای مخالف دهند اتفاق آرا حاصل نمی شود و پیشنهاد به تصویب نمی رسد.
از مشهورترین موارد وتو در دوران معاصر استفاده از حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل متحد است.کشورهایی که حق وتو دارند عبارت اند از:ایالات متحده آمریکا، روسیه، فرانسه، انگلستان و چین.بر اساس منشور اساس سازمان ملل متحد، شورای امنیت دارای ۱۰ عضو غیر دایم و ۵ عضو دایم است. اعضای دایم شورا دارای حق «وتو» هستند. از ابتدای تأسیس سازمان تا کنون، نسبت به این حق، نظریات متفاوتی اظهار شده و بیشتر این نظریات، مخالف این حق بوده اند. اکنون، که این مخالفت ها شدت یافته، برخی از کشورها مدعی استحقاق برخورداری از حق وتو هستند.
حق وتو ناشی از بند ۳ ماده ۲۷ منشور سازمان ملل متحد است که می گوید:

وتو (امیلیا رومانیا). وتو (به ایتالیایی: Vetto) یک کومونه در ایتالیا است که در استان رجو امیلیا واقع شده است.
فهرست شهرهای ایتالیا
وتو ۵۳٫۳ کیلومترمربع مساحت و ۱٬۸۶۰ نفر جمعیت دارد.

وِتو (veto)
(در زبان لاتینی به معنی «اجازه نمی دهم») استفاده از حق جلوگیری از تصویب یا اجرای یک قانون یا اتخاذ خط مشی توسط پادشاه، قوۀ مقننه، یا قدرت سیاسی دیگری. در انگلستان مقام سلطنت حق خودداری از توشیح مصوبات پارلمان را دارد، اما از قرن ۱۸ به این سو از چنین حقی استفاده نشده است. اختیار مجلس اعیان برای وتوکردن مصوبات پارلمان به موجب قانون پارلمان (۱۹۱۱) به دو سال و به موجب قانون ۱۹۴۹ به یک سال محدود شد. مجلس اعیان هنوز حق دارد که همۀ قوانین جز قوانین مالی را موقتاً وتو کند و به حال تعلیق درآورد، ولی تقریباً به ندرت از چنین حقی استفاده می کند. در ایالات متحده، رئیس جمهور می تواند قوانین را وتو کند ولی دوسوم اعضای کنگره می توانند وتوی او را بی اثر کنند. ریشۀ این اصطلاح به اختیاری باز می گردد که اعضای هیئت مدافعان حقوق و آزادی مردم در روم باستان برای اعتراض به هرگونه اقدام غیرقانونی داشتند. در رویّۀ کار شورای امنیت ملل متحد نیز استفاده از حق وتو اهمیت چشم گیری دارد. هر یک از پنج عضو دائمی شورای امنیت یعنی ایالات متحدۀ امریکا، روسیه، انگلستان، فرانسه، و چین از حق وتو کردن هر قطعنامۀ شورا برخوردارند. در آغاز اتحاد شوروی پیشنهاد کرده بود که برای تصویب قطعنامه ها اتفاق نظر پنج عضو دائمی ضروری باشد ولی در نهایت حق وتو را پذیرفت. غیر از چین بقیۀ این پنج قدرت گه گاه از حق وتو استفاده کرده اند ولی اتحاد جماهیر شوروی گوی سبقت را در این زمینه از بقیه ربوده بود. امروزه بیشترین استفاده از وتو را ایالات متحدۀ امریکا، به ویژه در جلوگیری از اعمال فشار علیه جنایات رژیم اشغالگر قدس، در مقابله با حقوق ملت ها به عمل می آورد. انگلستان و فرانسه نیز به ترتیب بعد از او قرار دارند. بسیاری از کشورها حق وتو در شورای امنیت را غیر عادلانه می دانند.