مصطلح الحدیث

مصطلح الحدیث یا درایه از شاخه های علم حدیث است که در آن از کیفیت نقل حدیث از نظر اتصال و انقطاع زنجیرهٔ آن و سندیت حدیث و جز آن سخن می رود و هدف آن، تشخیص مقبول یا مردودبودن حدیث است. علم حدیث به دو شاخهٔ درایةالحدیث و روایةالحدیث تقسیم می شود و روایةالحدیث، به دو شاخهٔ رجال و مصطلح الحدیث.
کذب راوی (موضوع)
متهم بودن راوی به کذب (متروک)
کثیرالخطابودن راوی (منکر)
غفلت راوی از اتقان در نقل (منکر)
فسق راوی (موضوع)
متوهم بودن راوی (معلل)
مخالفت در نقل روایت به اثقات
مجهول بودن راوی (مجهول)
اهل بدعت بودن راوی (متروک)
کم حافظه بودن راوی (شاذ/مختلط)
در نزد اهل حدیث، احادیث از جنبه های گوناگونی بررسی می شوند.
به نوشتهٔ ابن الصلاح ‏(en)‏، احادیث در بین اهل حدیث بر سه قسم اند: صحیح، حَسَن، موثق و ضعیف.
قدمای امامی مذهب احادیث را به صحیح و غیر آن تقسیم بندی می کردند و برای صحیحبرشمردن حدیث معیارهایی داشتند.

رجوع شود به:درایه الحدیث

[ویکی اهل البیت] مصطلح الحدیث که با عنوان درایه الحدیث نیز شناخته می شود علمی است که از کیفیت نقل حدیث به تسط راویان (از لحاظ تواتر و وحدت نقل، اتصال و انقطاع آن و مراتب نقل از نظر صحت و ضعف و اصطلاحات مربوط به این خصوصیات) در آن گفتگو می شود. موضوع درایه عبارتست از سند و متن حدیث.
مؤسس و مدون این علم، قاضی ابو محمد حسن بن عبد الرحمن رامهرمزی متوفای سال 360 هجری) است که در این باره، کتاب «المحدث الفاصل بین الراوی و الواعی »را تالیف فرموده.
فایده و غرض از این علم:معرفت و شناسایی احادیث مقبول ومردود است.