فومَن یکی از شهرهای استان گیلان و مرکز شهرستان فومن که شانزدهمین شهر گردشگر پذیر ایران است. این شهر در ناحیهٔ جلگه ای گیلان قرار دارد و در میان باغ ها و شالیزارها محصور شده است. فومن را به خاطر مجسمه های زیادی که در آن وجود دارد به عنوان شهر مجسمه ها نیز می شناسند همچنین از زیبایی های دیگر این شهر می توان به وجود درختان چنار بسیار زیاد در خیابان های آن اشاره کرد. این شهر به علت نزدیک بودن به شهر تاریخی ماسوله و قلعه زیبایی رودخان هرساله میزبان گردشگران زیادی است.
دانشکده فنی فومن وابسته به پردیس دانشکده های فنی دانشگاه تهران
دانشگاه آزاد اسلامی واحد فومن و شفت
دانشگاه پیام نور فومن
دانشگاه علمی کاربردی فومن
فومن در فاصلهٔ ۲۷ کیلومتری رشت، ۳۵۶ کیلومتری تهران و در فاصلهٔ ۵ کیلومتری صومعه سرا (نزدیک ترین شهر به آن) قرار دارد. این شهر از گذشته در مسیر راه مسافرینی است که قصد رفتن به خلخال یا ماسوله یا قلعه رودخان را دارند قرار داشته است. شهر مزبور در حال حاضر دارای مساحتی معادل ۲۹ کیلومترمربع بوده و در ارتفاع ۳- متر از سطح آب های دریای آزاد است.
فومن با اراضی دشت سرسبز و مناطق کوهستانی و کوه پایه ای، یکی از قدیمی ترین و تاریخی ترین منطقه های شمالی ایران بوده و دارای قدمتی چند هزار ساله است. سابقه این منطقهٔ کهن به دوران پیش از اسلام می رسد و در قرون گذشته از مراکز سیاسی و اقتصادی بخش بیه پس گیلان (گیلان غربی) شمرده می شد. تا اوایل قرن یازدهم هجری، یعنی سال های آغازین سلطنت شاه عباس کبیر صفوی، مرکز بخش گیلان غربی و همچنین تختگاه و کانون فرمانروایان محلی نیز محسوب می گردید و توسط بعضی از آن ها مانند خان احمد گیلانی مورد هجوم و غارت قرار گرفته است.
شهر مزبور به گواهی تاریخ از جمله شهرهای قدیمی و اولیه گیلان است که دربارهٔ ابتدای پیدایش آن آگاهی روشنی در دسترس نیست. قراین تاریخی بیشتر بیانگر آنند که این شهر در دورهٔ پیش از اسلام، یعنی زمان ساسانیان (۶۵۲–۲۲۴ میلادی) و حتی قبل از آن برقرار بوده و گروهی از اقوام کاسپی و کادوسی به عنوان دو قوم از اقوام باستانی سواحل جنوبی دریای خزر حداقل در ۲۵۰۰ تا ۳۰۰۰ سال پیش در این نواحی سکونت داشته اند. منطقهٔ مزبور از زمان های دیرین، یکی از کانونهای زندگی دو تیرهٔ گیلک و تالش بوده و با اهمیتی که داشته، پرآوازه نیز بوده است. نام فومن بیشتر از هنگامی به میان آمد که خاندان حکومت گر «گیلانشاه» و «دابویهیان» از اواخر دوره ساسانی به بعد در این سامان به فرمانروایی رسیدند.
