دکامرون

دکامرون اثر جووانی بوکاچیو نویسندهٔ قرن ۱۴ میلادی ایتالیایی است که از ۱۰۰ داستان تشکیل می شود.
Italy xii. TRANSLATIONS OF ITALIAN WORKS INTO PERSIAN Encyclopædia Iranica
بوکاچیو این کتاب را به سبک هزار و یک شب نگاشته و مواد خام این قصه ها را از افسانه های یونانی، رومی و کشورهای مشرق زمین و گاه از زندگی روزمره مردم گرفته است. او این کتاب را بلافاصله پس از شیوع طاعون سال ۱۳۴۸ در فلورانس نوشت.
چارچوب اصلی دکامرون را هفت زن و سه مرد تشکیل می دهند، که برای گریز از بلای طاعون، فلورانس را ترک کرده به خانه های ییلاقی اطراف شهر پناه می برند و در آن جا برای این که ذهن خود را از این واقعه منحرف کنند به قصه گویی برای یکدیگر می پردازند و چون خُلق و خوی داستانگویان متفاوت است داستان ها دارای گیرایی و تنوع بسیار است و از مجموع آن ها اوصاف شاعرانه، عبرت آموز و غم انگیز اما لطیف و شاعرانه فراوان بچشم می خورد. چون نویسنده واقف به روح بشری و اشخاص داستان بوده، همه قهرمان های آن زنده و پر از شور زندگی هستند حتی جانوران داستان های دکامرون.
دکامرون یک اثر تمثیلی قرون وسطایی است که بیشتر به خاطر داستان های هرزهٔ عشقی در تمامی انواع ممکن شهوانی و غم انگیز آن شناخته شده است. موضوعات دیگر مانند شوخی و بذله گویی، جوک های عملی و تشویق به زندگی دنیوی از دیگر اجزای ساختاری آن می باشند. فرای سرگرمی و شهرت ادبی، دکامرون یک سند مهم تاریخی از زندگی در قرن چهاردهم بوده و نویسندگان بعدی مانند جفری چاسر را مورد تأثیر قرار داده است. این کتاب بعدها در ادبیات برخی کشورها از جمله انگلستان مورد اقتباس و تقلید قرار گرفت. بسیاری از نویسندگان از جمله شکسپیر از قصه های آن در نوشتن نمایشنامه های خود استفاده کرده اند.

دِکامِرون (Decameron)
صحنه ای از فیلم مجموعه داستان هایی از جووانّی بوکاتّچو، نویسندۀ ایتالیایی، که آن ها را در فاصلۀ ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۳م گرد آوری کرد. دَه مرد و زن جوان، که از فلورانسِ طاعون زده می گریزند، طی دَه روزی که با هم می گذرانند، برای سرگرمی همسفرانشان هر کدام روزی یک داستان نقل می کنند. این کتاب تأثیر چشمگیری بر ادبیات انگلیسی، به ویژه بر افسانه های کنتربری، اثر چاسر، گذاشت. دکامرون، که شاهکار نثر کلاسیک ایتالیا محسوب می شود، ضمن داشتن قالب و محتوایی رمانتیک، از احساسات حاکم بر آثار قرون وسطا و نیز تأکید بر توانایی انسان در غلبه بر بخت و اقبال فاصله می گیرد. در این مجموعه ۱۰۰ داستان به شیوۀ داستان در داستان به هم وابسته می شوند. هر دَه داستانی که در یک روز نقل می شوند، لحن و مضمونی متفاوت با داستان های روز بعد دارند. چنان که داستان های روز اول طنز آمیز و مبیّن شرارت های انسانی اند. در داستان های روز دوم انسان بازیچۀ بخت و اقبال است و در روز سوم ارادۀ انسان بر همه چیز فایق می شود. در روز چهارم داستان های عاشقانۀ فاجعه آمیز بازگو می شوند؛ و در پنجمین روز عشق پایانی خوش می یابد. در ششمین روز بذله گویی و شادی بر داستان ها پرتو می افکند. حقّه بازی، حیله گری، هرزگی، و وقاحت نیز در داستان های روزهای هفتم، هشتم، و نهم حاکم می شوند و روز دهم دورۀ اوج مضامین روزهای اولیه است. برخی از مشهورترین داستان های این مجموعه عبارت اند از گریزلدای شکیبا، و قوش فدریگو.