کنگر فرنگی

کنگر فرنگی یا انگینار (نام علمی: Cynara scolymus) در منابع طب سنتی ایرانی ارده شاهی نامیده می شود، نوعی گیاه یکساله، بومی جنوب اروپا و کنارهٔ مدیترانه است. غنچهٔ این گیاه خوراکی است و بیشتر به صورت آب پز پخته می شود. همچنین، در ایتالیا، این گیاه سبزی اصلی پیتزای چهارفصل در فصل بهار است. در زبان فرانسوی به آن آرتیشو و به زبان انگلیسی به آن آرتیچوک می گویند.کنگر فرنگی یا آرتیشو گیاهی است علفی که در ایران نیز پرورش داده می شود و در طب جدید عصارهٔ ان به صورت آمپول یا قطره بنام کوفیتول تجویز می شود.
کنگر
ترکیب شیمیایی:اینولین، سینا روپکتین، سینارین، قندها، آنزیمها، کافئیک اسید، اوژنول…
ارزش غذایی ۱۲۰ گرم کنگر فرنگی: ۶۴ کالری ، ۱۴.۳ گرم کربوهیدرات ، پروتئین ۳.۵ گرم ، ۰.۴ گرم چربی ، ۱۰.۳ گرم فیبر ، ۱۰.۷ میکروگرم ویتامین B12 (27 درصد DV) ، ۱۷.۸ میکروگرم ویتامین K (22 درصد DV) ، ۸.۹ میلی گرم ویتامین C (15 درصد DV) ، ۵۰.۴ میلی گرم منیزیم (۱۳ درصد DV) ، ۰.۳ میلی گرم منگنز (۱۳ درصد DV) ، ۳۴۳ میلی گرم پتاسیم (۱۰ درصد DV) ،
۱- برگه های کنگر فرنگی را پس از پختن به مصرف می رسانند.۲–۳۰ تا ۱۰۰ گرم شیرهٔ تازهٔ برگ کنگر فرنگی را گرفته با مقداری شربت مطبوع مخلوط نموده صبح و ظهر و شب هر دفعه قبل از هر غذا، یک سوم آن را تناول نمایند.۳–۱۰ گرم برگ آرتیشو را در ۴ لیوان آب جوش دم کرده صبح و ظهر و شب قبل از هر غذا ۲ استکان با کمی شکر تناول نمایید.

کَنْگَر فرنگی (artichoke)
کَنْگَر فرنگی
(یا: آرتیشو) دو گیاه، متعلق به تیرۀ آفتابگردان. بخش هایی از این گیاهان را به منزلۀ سبزی مصرف می کنند. آرتیشوی معمولی (Cynara scolymus) نوعی از کنگر فرنگی وحشی و بومی مدیترانه است. این گیاه بلند و دارای گل هایی به رنگ آبی و بنفش است. ساختار برگ مانندی که اطراف گل ها را گرفته خوردنی است. منشأ این گیاه مدیترانه بوده است، ولی به علت استفادۀ خوراکی آن، در نواحی گوناگون کاشته می شود. آرتیشوی اورشلیم (Helianthus tuberosus)، که غده هایی خوراکی دارد، بومی امریکای شمالی است.