کیتین

کیتین (به انگلیسی: Chitin) پلیمر بلندی از n-استیل گلوکزامین، مشتقی از گلوکز است و در جانداران متنوعی یافت می شود. این ماده سازندهٔ اصلی دیوارهٔ سلولی قارچ ها، اسکلت خارجی بندپایانی چون خرچنگ ها و حشرات، رادولای نرمتنان و منقار سر پایان، از جمله ماهی مرکب و هشت پا است. کیتین همچنین دارای خواص درمانی اثبات شده و کاربردهای صنعتی است. کیتین ممکن است با پلی ساکارید سلولز و با پروتئین کراتین مقایسه شود. با اینکه کراتین یک پروتئین است اما کراتین و کیتین دارای کاربردهای ساختاری مشابهی هستند.
کیتین پلی ساکارید تغییر یافته ای است که نیتروژن دارد؛ و از واحدهای استیل گلوکز امین (به طور درست تر، ۱-(استیل امینو)-۲-دئوکسی گلوکز) ساخته شده است. این واحدها دارای اتصال بتا-۱،۴ (مشابه اتصال بین زیرواحدهای گلوکز در سلولز) می باشند. در نتیجه کیتین می تواند به عنوان سلولزی که یک گروه هیدروکسیل در هر مونومرش با یک گروه استیل امین جایگزین شده است، توصیف شود. این موضوع موجب افزایش پیوندهای هیدروژنی بین مولکول های درگیر در پیوند می شود که خودعاملی در افزایش مقاومت غشاهای کیتینی است.
کیتیناز
ویکی پدیای انگلیسی

کیتین (chitin)
ترکیب پیچیده ای با زنجیرۀ طویل بسپار، و مشتق نیتروژن دار گلوکز. کیتین در بی مهرگان فراوان است و اسکلت خارجی حشرات و سایر بندپایان را تشکیل می دهد. این ماده با پروتئین ترکیب می شود و تشکیل پوششی می دهد که، مثلاً در سوسک ها، سخت و محکم می شود یا آن که، مثلاً در مرحلۀ کرمی شکل پروانه و نوزاد سایر حشرات، نرم و قابل ارتجاع است. کیتین در آب حل نمی شود و دربرابر اسیدها، قلیاها، و بسیاری از حلال های آلی مقاوم است. در سخت پوستانی، نظیر خرچنگ، برای استحکام بیشتر با کربنات کلسیم آغشته است. همچنین، کیتین در برخی آغازیان و کیسه تنان، نظیر عروس های دریایی خاص، در آرواره های کرم های حلقوی، و همچنین در دیواره سلولی بسیاری از قارچ ها یافت می شود. موارد کاربرد آن عبارت اند از پوشش دادن روی سیب، پوشش دادن دانه ها، و پانسمان زخم ها. در ۱۹۹۳، شیمی دان های دانشگاه ایالت کارولینای شمالی کشف کردند که کیتین ممکن است مواد آلی را از پساب کارخانه ها تصفیه کند.