نقطه جوش

نقطهٔ جوش دمایی است که در آن فشار بخار مایع کاملاً با فشار خارجی برابر می شود. در این دما جنبش ملکول های مایع به بیشینه مقدار ممکن می رسد.
نقطهٔ جوش یک عنصر، حالتی است که در آن فشار بخار مایع با فشار بخار اطراف مایع یکسان می شود. با افزایش فشار، نقطه جوش مایع افزایش می یابد و با کاهش آن نقطه جوش کاهش می یابد. هم چنین نیروهای بین مولکولی و نوع ایزومرهای هندسی نیز در میزان نقطه جوش یک ماده نقش دارند. نقطه جوش یک مایع به صورت درجه حرارتی تعریف می شود که در آن فشار بخار مایع برابر با فشار بیرونی باشد. چنانچه فشار خارج ۷۶۰ میلی متر جیوه باشد. یک مایع وقتی خواهد جوشید که فشار بخار آن برابر با این مقدار باشد.
برای مثال آب وقتی از دمای ۱۰۰Cْ خواهد جوشید که فشار خارجی و فشار بخار آن برابر با ۷۶۰ میلیمتر جیوه باشد. در فشار ۵۲۶ میلی متر جیوه آب در ۹۰Cْ می جوشد و اگر فشار را به ۹٫۲ میلی متر برسانیم نقطه جوش آب در ۱۰Cْ خواهد بود به این علت است که نقطه جوش آب در ارتفاعات کمتر از مناطق نزدیک به سطح دریا می باشد.
وقتی که فشار بخار یک مایع با فشار جو برابر می شود، مایع شروع به جوشیدن می کند. در این دما، بخار حاصل در داخل مایع سبب ایجاد حباب و غلیان خاص جوشش می شود. تشکیل حباب در دمای پایینتر از نقطه جوش غیرممکن است، زیرا فشار جو بر سطح مایع که بیش از فشار داخل آن است، مانع از تشکیل حباب می شود. دمای مایع در حال جوش تا هنگامی که تمام مایع بخار نشده است، ثابت می ماند در یک ظرف بدون درپوش حداکثر فشار بخاری که هر مایع می تواند داشته باشد برابر با فشار جو می باشد.

نقطۀ جوش (boiling point)
دمایی که در آن هر مایع براثر گرمادهی بیشتر به بخار تبدیل شود، اما دمای مایع افزایش نیابد. دمای جوش آب در فشار عادی ۱۰۰درجۀ سانتی گراد است. هرقدر فشار کمتر شود، نقطه جوش نیز کمتر می شود و بالعکس. در موارد استثنایی عکس این امر صادق است. نیز ← نقطۀ جوش، افزایش