کروم

کروم یکی از عناصر جدول تناوبی است که دارای نشان Cr و عدد اتمی ۲۴ می باشد. کروم یا کرومیوم فلزی سخت، براق و به رنگ خاکستری فلزی با جلاپذیری بالا و نقطه جوش بالا و مقاومت قابل توجه در برابر زنگ زدگی و تیرگی است.نبو
اکسید کروومیوم از بیش از ۲ هزار سال پیش در امپراتوری چین برای روکش سلاح های فلزی استفاده می شد. کروم به عنوان یک عنصر در سال ۱۷۶۱ کشف شد و ابتدا به عنوان رنگدانه کاربرد داشت. در ۱۷۹۷ فلز کروم برای نخستین بار از سنگ معدنی آن جدا شد. از آن زمان تاکنون تقریباً تمام کروم دنیا از سنگ معدنی کرومیت به دست می آید. ارزش این فلز بیشتر به دلیل مقاومت بسیار آن در برابر زنگ زدگی و فرسایش است به ویژه وقتی کشف شد که افزودن کروم به فولاد تأثیر قابل توجهی در جلوگیری از فرسایش و تیرگی فولاد دارد. امروزه حدود ۸۵ درصد مصرف کروم دنیا برای ساخت فولاد ضدزنگ (که حداقل ۱۰٫۵ درصد حجم آن را کروم تشکیل می دهد) و همچنین آبکاری با کروم است.
معمولی ترین حالتهای اکسایش کروم ۲+ ،۳+ و ۶+ است که ۳+ پایدارترین آن ها و حالت های ۴+ و ۵+ نسبتاً کمیاب هستند. ترکیبات کروم در حالت اکسایش ۶، اکسیدکننده هایی قوی هستند.
موارد استفاده کروم:

کروم (chromium)
مشتق از واژه ای یونانی به معنی رنگ عنصری فلزی، به رنگ خاکستری مایل به سفید، سخت و شکننده، با نماد Cr، عدد اتمی ۲۴، و جرم اتمی نسبی ۵۱.۹۹۶. نقطۀ ذوبش بالا و بسیار جلاپذیر است. در برابر خوردگی مقاومت زیادی دارد. در آبکاری کروم، و برای تولید فولاد ضدزنگ و سایر آلیاژ ها به کار می رود. همچنین، گاهی کاتالیزگر است. از ترکیباتش برای دباغی چرم و تهیۀ زاج ها استفاده می کنند. وجود مقادیر ناچیز کروم در رژیم غذایی انسان ضروری است. در طبیعت، عمدتاً به صورت کانۀ آهن ـ کروم یا کرومیت (FeCr۲O۴) و در کشورهای قزاقستان، زیمبابوه، و برزیل یافت می شود. لوئی ووکلن (۱۷۶۳ـ ۱۸۲۹)، شیمی دان فرانسوی، به سبب درخشندگی رنگ ترکیباتش آن را نام گذاری کرد (۱۷۹۷).