یکی از قبایل ترک که متمدنترین آنها به شمار می رفتند . مسکن ایشان نخست در حوضه علیای نهر ارقون از شعب شط آمور و دامنه های جبال قراقروم ( بلنوئی حالیه ) بوده . در نیمه قرن دوم هجری جماعتی از ایشان بحدود ترکستان شرقی حالیه و شمال دریاچه [ لب نور ] و نهر [ تاریم ] یعنی شهر های تورفان و بیش بالیغ و بر قول و قره شهر سکونت گزیدند . آنان با آیین مانوی گرویدند و بیش بالیغ پایتخت ایشان بود . قوم او یغور پس از استیلا بر ترکستان شرقی با تخار ها مخلوط شدند و از اختلاط ایشان نژادی مخصوص بوجود آمد که مدت چهار قرن بر بلاد مذکور حکومت داشتند و منشا ایجاد تمدنی گردیدند که از مهمترین تمدنهای دوره قرون وسطی بشمار می رود . این قوم به سبب موقع جغرافیایی خود واسطه ارتباط بین ایرانیان چینیان و هندوان بودند و چون خود نیز وارث تمدن قوم آریایی نژادی مثل تخار ها شده بودند و در نتیجه به غالب آثار تمدن متمدنان آن عصر معرفت حاصل کردند و به آیین های مختلف آن عهد مثل بودایی عیسویت زردشتی و مانوی آشنایی یافتند . خان ایشان در سال ۱۴۳ ه. ق . دین مانی را پذیرفت و قبیله وی نیز مانوی شدند . در اواسط قرن دوم هجری قوم او یغور قدرت بسیار یافتند و بر نواحی حدود رودخانه های سلنگا ارخن و کرولن یعنی ممالک شمال مغولستان استیلا یافتند و پایتخت خود را در قره بلغاسون از شهر های مجاور نقطه ای که بعد ها قراقروم پایتخت چنگیزیان در آنجا بنا شد انتقال دادند و تا مدت یک قرن صاحب اختیار تام مغولستان بودند و امپراتوران چین و مکرر از ایشان استمداد کردند ولی در سال ۲۲۶ ه. ق . قوم قرقیز که در قسمت غربی سیبری ساکن بودند آنها را از قره بلغاسون راندند و ناحیه ارخن را از ایشان گرفتند و دولت او یغور مجددا به همان حدود اول برگشت . اویغور ها در مدت تسلط بر ترکستان شرقی مردم آن ناحیه را به تدریج ترک کردند و قوم تخار از بین رفت . از آثاری که در شهر های مختلف گبی و نرکستان شرقی خصوصا در تورفان بدست آمده ثابت شده که تمدن قوم اویغور به کلی تمدن آریایی است و چندان اثری از تمدن چین در آن مشهود نیست و مخصوصا وضع لباس و نقاشی و دین ( مانوی ) و غیره از ایرانیان مقتبس است . در میان قوم مذکور مسیحیت بودایی و مانویت رواج داشت .
یکی از اقوام ترک و تاتار است
یکی از اقوام ترک و تاتار است