فیض الدموع

[ویکی شیعه] فیض الدموع (کتاب). فیضُ الدّموع و عبرةُ المُستَهام (ریزش اشک ها و اشک محزون و دل شکسته)، مقتلی به زبان فارسی نوشته محمد ابراهیم نواب تهرانی ملقب به بدایع نگار در دوران قاجاریه. این اثر با نثری ساده و به فارسی فصیح و بلیغ، ماجرای عاشورا را بازگفته است. ماجرای کتاب با تولد امام حسین (ع) آغاز و با بازگشت کاروان اسرا به مدینه پایان یافته است. نویسنده به تفصیل به وقایع عاشورا پرداخته و از منابع شیعی به ویژه لهوف سید بن طاووس بسیار نقل کرده است، تا آنجا که برخی فیض الدموع را ترجمه اللُهوف دانسته اند.
میرزا محمد ابراهیم بن محمد مهدی نواب تهرانی رازی، منشی و بدایع‏ نگار، ملقّب به نواب دارالخلافه و معروف به آقا ابراهیم در حدود ۱۲۴۱ق. متولد شد. از وی آثار بسیاری در زمینه‏ های تاریخی ‏و مذهبی باقی مانده که برخی از آنها چاپ شده است‏. محمد ابراهیم نواب تهرانی‏ به سال ۱۲۹۹ق در تهران درگذشت و در نجف اشرف به خاک سپرده شد.
انگیزه مؤلف در تالیف کتاب، به گفته خودش، برطرف کردن مشکل عدم دسترسی عموم مردم به کتابی موثق و صحیح به فارسی شیوا و بلیغ بوده است. وی تلویحاً گویندگان و راویانی را که در بیان حوادث زندگانی امام حسین(ع) صداقت را ارج نمی نهند، به نقد کشیده و سخنوران کم اطلاع و ناآشنا به آیین فصاحت و بلاغت را که به گفته او عوام پروری می ‏کنند، نکوهش می کند. او کوشیده تا مقتلی بنگارد که هم خالی از نقایص یادشده و هم دربرگیرنده نثری فصیح، صناعات سخن و علم معانی باشد.