بنی عامر

ذکوان (بنی ذکوان بن رفاعه) طایفه ای از قبیله بنی سلیم بن منصور و از تبار عرب عدنانی بودند.
سیره ابن هشام، ج ۴ - ۱ { فهرست قبائل }؛ معجم قبائل العرب، ج ۱، ص ۴۰۴، ص ۵۴۳؛ المغازی، ج ۱
یزد، در دوران ساسانی، به ویژه در روزگار قباد، انوشیروان و یزدگرد اوّل از جایگاه اجتماعی و اقتصادی ویژه ای بر خوردار بوده و به عمران و آبادی آن، توجه بسیار شده است. در نخستین سده اسلامی، سرزمین یزد به دست مسلمانان افتاده قبایل عرب به سوی ایران سرازیر شدند. گروهی نیز از قبیله های بنی تمیم و بنی عامر، در کوی عرب های یزد، استقرار یافتند.

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از دائرة المعارف قرآن کریم است
بنی عامر بن صعصعه؛ از قبایل بزرگ عدنانی نجد
بنی عامر از قبایل بزرگ و مهم شبه جزیره و از فرزندان عامر بن صعصعة بن معاویة بن بکر بن هوازن، از قبایل عدنانی بودند که از شاخه قیس بن عیلان منشعب شدند. منسوبان به آنان را عامری می گفتند.
ریاست در قبایل قیس بن عیلان پس از عَدوانی ها و بنی فَزاره و عبس در اختیار بنی عامر بود. مُرّه، غالب و ربیعه از دیگر فرزندان صعصعه بودند که در عرض بنی عامر سرمنشأ قبایل و بطون مهمی شدند.
از عامر بن صعصعه که در جد نهم خود (عیلان) به جد هفدهم پیامبر صلی الله علیه و آله می رسد 4 پسر به نامهای هلال، ربیعه، نُمَیر و سوائه باقی ماند که از آنها تیره هایی چون بنی کلاب بن ربیعه، بنی نمیر بن عامر، بنی جعفر بن کلاب، بنی سوائة بن عامر، بنی قُشیر بن کعب، بنی هلال بن عامر شکل گرفت.
در مجموعه های منتسب به بنی عامر بیشترین آمار جمعیتی به ربیعة بن عامر تعلق دارد. از یهودیان بنی نضیر، بنی قریظه و همچنین قبایل و تیره های بنی غنی بن اعصر، بجیله، ثقیف و ایاد به عنوان متحدان بنی عامر یاد شده است.
بنی عامر همچنین از سخنوران و شاعران بنامی در عرب برخوردار بودند که از آنها خطابه ها و اشعار ماندگاری موجود است.
گستردگی و پراکندگی بنی عامر تعیین دقیق مناطق مسکونی آنان را دشوار می سازد؛ ولی می توان عمده حضور آنان را در منطقه جنوب نجد و بین منازل قبایل هوازن، سُلیم و ثقیف دانست. اینان همچنین در برهه ای از زمان در طائف، در 12 فرسخی مکه سکنا داشتند.