شهریست در ترکیه ( آسیای صغیر ) در کنار رود قزل ایرماق که ۱۴۹٠٠٠ تن جمعیت دارد .
نام شهری است از بلاد روم
نام شهری است از بلاد روم
سیواس
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
سیواس. ( اِخ ) نام شهری است از بلاد روم. ( انجمن آرای ناصری ) ( آنندراج ). شهری است در ترکیه ( آسیای صغیر ) در کنار رود قزل ایرماق. رجوع به تاریخ گزیده ص 482، منتهی الارب ، تاریخ مغول ص 133، 146، 217، 225، 570، نزهةالقلوب ص 94، 183، 184 و تاریخ ادبیات ادوارد براون از سعدی تا جامی ترجمه علی اصغر حکمت شود.
دانشنامه عمومی
دانشنامه آزاد فارسی
سیواس (Sivas)
(نام های باستانی: سباسته، سباستیا، و کابیرا) ولایت و شهری کوهستانی در آناتولی مرکزی، بر کرانۀ رود قِزِل ایرماق، در جمهوری ترکیه. در دامنۀ کوه قرار دارد و ارتفاع آن از سطح دریا ۱,۳۰۰ متر است. تابستانی خشک و کوتاه و زمستانی سرد و طولانی دارد. اقتصاد آن بر پایۀ کشت غلات و گیاهان صنعتی، استخراج معادن آهن، سرب، کروم، باریوم، مس، و سنگ مرمر، صنایع سیمان، فرآوری مواد غذایی، صنایع دستی و جهانگردی استوار است. به سبب وجود تفرجگاه های متعدد و زیبا و چشمه های آب گرم و معدنی جهانگردان بسیاری از آن دیدن می کنند. آثار تمدن اورارتو، هیتی، و فریگی در آن جا یافت شده است. آسوریان، ایرانیان، مقدونیان، رومیان، سلجوقیان، و عثمانیان به ترتیب در سیواس حکومت کرده اند. پومپیوس، سردار رومی (۱۰۶ـ۴۸پ م)، آن جا را دیوسپولیس نامید. مدتی پایتخت دولت سلجوقی آناتولی بود. سیواس قدیم بر جاده اصلی کاروان رو به ایران و بغداد قرار داشت و مرکز مهم داد وستد برای تاجران یونانی، رومی، بیزانسی، و ترک بود. شهر کنونی در ۸ کیلومتری سیواس کهن احداث شده است. بایزید اول عثمانی در دهۀ آخر قرن ۸ق آن جا را تصرف کرد. امیرتیمور گورکانی در یورشی به شهر، آن را غارت و ویران کرد. در دورۀ سلطنت محمد فاتح و سلیم اول عثمانی سیواس قطعاً جزو دولت عثمانی شد. کنگرۀ تاریخی ۱۹۱۹، به ریاست مصطفی کمال پاشا (آتاتورک)، در این شهر تشکیل شد. از دژ باستانی سیواس اثری برجا نمانده، امّا برخی ابنیه از دوره های سلجوقی و ایلخانی باقی است؛ ازجمله اولوجامع (مسجد عالی) و مسجد دو مناره، که به فرمان شمس الدین جوینی (۶۸۳ق) ساخته شد؛ و مدرسۀ بروجیه (بروجردی) متعلق به ۶۷۰ق. از این شهر برخی شاعران و عارفان و نویسندگان فارسی نویس برخاسته اند که از آن جمله اند: احمد سیواسی، قاضی برهان الدین احمد، شهاب الدین سیواسی، و شمس الدین سیواسی، بنیادگذار طریقت شمسیه.
(نام های باستانی: سباسته، سباستیا، و کابیرا) ولایت و شهری کوهستانی در آناتولی مرکزی، بر کرانۀ رود قِزِل ایرماق، در جمهوری ترکیه. در دامنۀ کوه قرار دارد و ارتفاع آن از سطح دریا ۱,۳۰۰ متر است. تابستانی خشک و کوتاه و زمستانی سرد و طولانی دارد. اقتصاد آن بر پایۀ کشت غلات و گیاهان صنعتی، استخراج معادن آهن، سرب، کروم، باریوم، مس، و سنگ مرمر، صنایع سیمان، فرآوری مواد غذایی، صنایع دستی و جهانگردی استوار است. به سبب وجود تفرجگاه های متعدد و زیبا و چشمه های آب گرم و معدنی جهانگردان بسیاری از آن دیدن می کنند. آثار تمدن اورارتو، هیتی، و فریگی در آن جا یافت شده است. آسوریان، ایرانیان، مقدونیان، رومیان، سلجوقیان، و عثمانیان به ترتیب در سیواس حکومت کرده اند. پومپیوس، سردار رومی (۱۰۶ـ۴۸پ م)، آن جا را دیوسپولیس نامید. مدتی پایتخت دولت سلجوقی آناتولی بود. سیواس قدیم بر جاده اصلی کاروان رو به ایران و بغداد قرار داشت و مرکز مهم داد وستد برای تاجران یونانی، رومی، بیزانسی، و ترک بود. شهر کنونی در ۸ کیلومتری سیواس کهن احداث شده است. بایزید اول عثمانی در دهۀ آخر قرن ۸ق آن جا را تصرف کرد. امیرتیمور گورکانی در یورشی به شهر، آن را غارت و ویران کرد. در دورۀ سلطنت محمد فاتح و سلیم اول عثمانی سیواس قطعاً جزو دولت عثمانی شد. کنگرۀ تاریخی ۱۹۱۹، به ریاست مصطفی کمال پاشا (آتاتورک)، در این شهر تشکیل شد. از دژ باستانی سیواس اثری برجا نمانده، امّا برخی ابنیه از دوره های سلجوقی و ایلخانی باقی است؛ ازجمله اولوجامع (مسجد عالی) و مسجد دو مناره، که به فرمان شمس الدین جوینی (۶۸۳ق) ساخته شد؛ و مدرسۀ بروجیه (بروجردی) متعلق به ۶۷۰ق. از این شهر برخی شاعران و عارفان و نویسندگان فارسی نویس برخاسته اند که از آن جمله اند: احمد سیواسی، قاضی برهان الدین احمد، شهاب الدین سیواسی، و شمس الدین سیواسی، بنیادگذار طریقت شمسیه.
wikijoo: سیواس
کلمات دیگر: