کوهنوردی

کوهنوردی یکی از ورزش ها یا از جمله تفریحات است. برای برخی نیز کوهنوردی به عنوان شغل اصلی یا بخش الزامی شغل اصلی است.
کفش مخصوص کوه
کاپشن گورتکس
کاپشن پلار
کوله پشتی
باتوم کوهنوردی
دستکش
کلاه مناسب فصل
بادگیر
جوراب کلفت
کیسه خواب
فلاسک چای
بطری آب
وسایل شخصی مانند قاشق و چنگال چاقو
چراغ قوه
وسایل کمک خوراکی مانند: فندک، نمک، چاقو،
کیف کمری برای نگهداری وسایل حفظ حیات:وسایلی که همیشه و در هر موقعیت لازم است همراه کوهنورد باشد زیرا ممکن است کوهنورد به دلیلی ناچار به ترک کوله پشتی اش شود: نقشه- موبایل جی پی اس دار-خوراکی (نان و کشمش و …)- برنده (چاقو)- دوزنده (سوزن و نخ)- سوزنده (کبریت یا فندک)-باند کشی و باند استریل
پیمایش مسیرهای فنی در کوهستان، با استفاده از ابزارهای فنی و درگیر شدن با مسیرهای سنگی و یخی را کوه نوردی می نامند.کوه پیمایی به معنای راه پیمایی در کوه است و با کوه نوردی تفاوت دارد.به بالا رفتن یا پایین آمدن به صورت پیاده از ارتفاعات طبیعی کوه پیمایی گفته می شود.کوه: به ارتفاعات بیش از ۶۰۰ متر از زمین های اطراف هر منطقه کوه گفته می شود. قله: بلندترین قسمت هر کوه را قله می گویند.یک کوه می تواند یک یا چند قله داشته باشد که در یک خط الراس قرار گرفته اند.معمولاً به بلندترین قله، قلهٔ اصلی گفته می شود و سایر قلل در یک خط الراس را قله های فرعی می نامند.در کوهنوردی شرط سنی وجود ندارد. در ضمن این رشته ورزشی سن بازنشستگی هم ندارد. هر کسی با هر توانایی می تواند به عنوان تفریح یا انجام کار حرفه ایی به کوه برود.
برای صعود مؤثر به کوه ها نیاز به ابزارهای متفاوتی است. البته در هر صعود بسته به نوع صعود، منطقه مورد نظر، زمان و فصل اجرای برنامه ممکن است ابزار و تجهیزات متفاوتی مورد استفاده قرار گیرد.برخی از این وسایل کوهنوردی عبارت اند از:
عموماً برای کوهنوردی یا فتح قله ای به راهنما نیاز است.

کوهنوردی (mountaineering)
مهارت و عمل صعود از کوه. در گذشته چنین تصور می شد که برای صعود به قله های بلند هیمالیا باید از راهنماهای محلی کمک گرفت؛ به طناب های ثابت شده در یک نقطه دسترسی داشت و در ارتفاعات از اکسیژن استفاده کرد. در دهۀ ۱۹۸۰ سبک آلپاین ارائه شد. با استفاده این روش نه تنها صعودکننده از قید این وسایل کمکی رهایی می یابد، بلکه با تکیه بر توانایی خود، در سازگاری با ارتفاع همانند راهنماهای محلی عمل می کند. در ۱۸۵۴ قلۀ وترهورن در سوئیس را آلفرد ویلز فتح کرد و این ورزش پایه گذاری شد. در ۱۸۶۵ قلۀ ماترهورن واقع در مرز ایتالیا و سوئیس را ادوارد ویمپر فتح کرد. در ۱۸۹۷ قلۀ سرو آکونکاگوا در آرژانتین را ثوربریگن فتح کرد و در ۱۹۳۸ هاینریش هارر به قلۀ آیگر (تیغۀ شمالی) در سوئیس صعود کرد. در ۱۹۵۳ اورست در مرز نپال و تبت به تسخیر ادموند هیلاری و نورگای تنزینگ درآمد و در ۱۹۸۱ کریس بانینگتون قله کُنگوردر چین را زیر پا گذاشت.