سیلاخور

دشت سیلاخور بزرگ ترین زمین هموار استان لرستان در غرب ایران است. این دشت وسیع که بیشتر مساحت شهرستان های بروجرد و دورود و شهرستان ازنا و شهرستان نهاوند و بخش هایی از شهرستان ملایر و شهرستان الیگودرز و شهرستان کنگاور را دربرمی گیرد، از قطب های کشاورزی و باغداری منطقه هم به شمار می رود.
ازنا
اشترینان
بروجرد
دورود
چالانچولان
الیگودرز
مومن اباد
نهاوند
فیروزان
گیان
برزول
ملایر
سامن
آثار به دست آمده از مناطقی چون تپه قلا رمیان (قلعه رومیان) در سه کیلومتری جنوب بروجرد و دیگر تپه ها و گورستان های تاریخی، سکونت بشر را از دست کم ۵۰۰۰ سال پیش در این ناحیه مسجل می کند. سیلاخور و بروجرد در طول تاریخ جنگ های زیادی را به خود دیده و بارها مورد هجوم قرار گرفته است. جنگ نهاوند از امثال ان . بنابر آثار موجود اسکندر، اعراب، مغول ها، تیمور و افغان ها هجوم های گسترده و ویرانگری به این ناحیه داشته اند. سربازان سیلاخوری همواره به شجاعت و جنگاوری معروف بوده اند و پادشاهان قدیم حساب مخصوصی روی سپاهیان سیلاخوری خود باز می کرده اند. در زبان لری ((سیلا)) به معنی ((سوراخ)) و ((خور)) به معنی ((خورده شده)) که اهالی دشت سیلاخور به این باورند که زلزله ایی در گذشته در این دشت به وقوع پیوسته که زمین سوراخ و چند روستا بلعیده شدند و نام سیلاخور((سوراخ خور)) بر ان نهاده اند..الگو:با توجه به زلزله خیز بودن این دشت به سوراخ خور ((سیلاخور))نزدیکی بیشتری دارد و نیز عده ایی کلمهٔ سیلاخور کوتاه شدهٔ سیلاب خور است که نشان می دهد از گذشته های دور سیلاب مشکل عمده ای در منطقه بوده است. به دلیل رسوب گذاری و فرسایش های کناره ای ناشی از طغیان رودخانه سیلاخور در سال 1380 با پیگیری مهندس عبدالمحمد نظام الاسلامی رودخانه سیلاخور لایروبی شد.یکی از شدیدترین زلزله های ایران به بزرگای ۷٫۴ ریشتر در سال ۱۲۸۸ قمری در سیلاخور روی داده است.
دشت سیلاخور به دو بخش تقسیم می شود:
سیلاخور بالا از بخش سامن در شهرستان ملایر و بخش خزل در نهاوند شروع شده و تا حوالی شهر بروجرد ادامه می یابد. روستاهای این منطقه همگی آباد و پرجمعیت اند و تفریح گاه های قدیمی مردم بروجرد مانند ییلاق های تاک درخت، دهکده ونایی، و خشتیانک همگی در این بخش هستند. از تفرجگاه های نهاوند میتوان به سراب گاماسیاب و گیان و فارسبان اشاره نمود.محصول عمدهٔ آن انگور و میوه های مختلف است. کوه های مهم منطقه شامل قله های بلند کوه گرین در غرب که کانون دائمی آب منطقهٔ بروجرد و نهاوند است و نیز کوه های کم ارتفاع تر یزدگرد در شرق بروجرد می شود. بیشتر مردم منطقه لری گویش بروجردی دارند، ولی در بعضی از روستاهای غربی گویش مردمان بیشتر لری لکی (لرستانی) است. هوای آن سردتر از سیلاخور سفلی است و میوه هایش دیرتر می رسند. جادهٔ بروجرد ـ ملایر و نیز جادهٔ بروجرد ـ نهاوند و نهاوند - کنگاور از این ناحیه می گذرد. بخشی از سیلاخور بالا با نام چال گودرزی شناخته می شود.