دارچین

دارچین نوعی ادویه خوشبو است که در بعضی از غذاها می ریزند. از داروهای گیاهی خوشبو نیز محسوب می شود.درخت دارچین که بیشتر در هندوستان و چین می روید، جزو رده دولپه ای های جداگلبرگ می باشد و همیشه سبز است. بومی سریلانکا است و بهترین آن دارچین سیلانی است. گل های منظم و سفید مایل به زرد دارد، پوست آن را هم که قهوه ای رنگ است دارچین می گویند.
Cinnamomum verum یا دارچین اصل یا دارچین سیلانی که پوست داخلی آن مصرف دارد و لطیف و نرم است.
C. aromaticum یا دارچین چینی که پوست آن نازک ولی سخت است ولی عطر و طعم آن تند تر از انواع دیگر است.
C. burmannii یا دارچین اندونزی.
C. loureiroi یا دارچین ویتنامی
درختچه دارچین درختی است کوچک، به ارتفاع ۵ تا ۷ متر که از تمام قسمت های آن بویی مطبوع استشمام می شود. گلهای این ادویه در فاصله ماه های بهمن تا اوایل فروردین ظاهر می شود. برگ این درخت سبز سیر و دارای گلهایی به رنگ سفید است.دارچین بومی سری لانکا و جنوب هند است و پوست درختچه آن به عنوان ادویه بکار می رود.در قرون وسطی از دارچین برای درمان سرفه، ورم مفاصل و گلودرد استفاده می شد. تحقیقات جدید نیز بر خواص و فواید پزشکی دارچین تأکید دارند.
در هند به نام «لالجین» و در اندونزی به نام چوب شیرین یا «کایو مانیس» نامیده می شود.در بسیاری از زبان های اروپائی cinnamon را مشتق از کلمه لاتینی Cannella و مخفف آن Canna یا Cane بمعنی عصا می دانند. این کلمه از لغت یونانی kinnámōmon گرفته شده است.
با توجه به گستردگی جغرافیائی گونه های مختلف دارچین سابقه پیدایش و نامگذاری آن ها نیز متفاوت است. سابقه مصرف و شناسائی آن به مصر باستان و به حدود دوهزار سال قبل از میلاد بر می گردد. اما آنچه که در تاریخ به دارچین چینی مشهور شده در حقیقت نوعی از دارچین به نام Cinnamon Aromaticum یا Cassia است که بومی چین بوده و به صورت درخت ۲۰ الی ۳۰ متری است که از پوست درخت به عنوان دارچین استفاده می شود.در قسمت های مختلف تورات نیز به مصرف آن توسط موسی پیامبر هم به عنوان غذا و هم برای بوی خوش اشاره شده است.درنوشته های هرودوت نیز از دارچین به عنوان «چاشنی گرانبها» یاد شده است.ورود دارچین به اروپا از دو طریق بندر اسکندریه در مصر و نیز از طریق بازرگانان پرتغالی در قرن ۱۵ و ۱۶ میلادی بوده است.

پوست خشک شدۀ درختی کوچک، با نام علمی Cinnamomum zeylanicum، از تیرۀ برگ بو. همۀ قسمت های این درخت معطر است. این درخت در سیلان و هندوستان می روید و امروزه در بسیاری نقاط پرورش می یابد. به علت مادۀ سینامالدئید در اسانس آن، و همچنین وجود تانن در این گیاه محرک و قابض است. همچنین، اثر تقویت کنندۀ اعمال هضم و جریان خون دارد و بندآورندۀ خون است. دارچین چین (دارچین سایگون) گونۀ دیگری با نام C. cassia است. طعم و بوی این گیاه کمتر از گونۀ قبلی است. دارچین سفید گیاه متفاوتی با نام علمی Canella alba، متعلق به تیرۀ Canellaceae است. این درختچه در جزایر آنتیل، فلوریدا، باهاما، و مناطق نزدیک به آن ها می روید. پوست خشک شدۀ این گیاه بویی شبیه میخک و طعم تلخ معطر، تند، و سوزاننده دارد و سطح خارجی قطعات خشک شدۀ پوست تقریباً سفید است.