the fifteenth letter of the Persian/Farsi alphabet
ژ
فارسی به انگلیسی
فرهنگ فارسی
پانزدهمین حرف (وات) الفبای فارسی
ژ . . ( حر ) حرف چهاردهم از الفبای فارسی و آنرا زای فارسی یا زائ معقوده نامند ولی در مورد لزوم آنرا زائ محسوب دارند و شماره آنرا هفت گیرند . [[ ژ ]] را به صورتهای ژ -ژ نویسند مانند : ژاژ مژه .
فرهنگ معین
(حر. ) چهاردهمین حرف از حروف فارسی .
لغت نامه دهخدا
ژ. (حرف ) ژی یا زاء معقوده و یا زاء فارسی . نشانه ٔ حرف چهاردهم از حروف تهجّی است و در حساب جُمَّل نماینده ٔ عدد نیست (مگر اینکه قائم مقام زاء باشد) و در حساب ترتیبی نشانه ٔ عدد چهارده (14) است .
ابدالها:
> این حرف به «ت » بدل شود:
ارژنگ = ارتنگ :
به قصر دولتم مانی و ارژنگ
طراز سحر می بستند بر سنگ .
اگر مانی شود زنده چو بیند نقش توقیعش
بمیرد باز از شرم نگارستان ارتنگش .
> وبه «ج » تبدیل گردد:
ژدوار = جدوار.
لاژورد = لاجورد.
موژان = موجان .
نوژ = نوج .
کژ = کج .
هژده = هجده .
هژیر = خجیر و هجیر :
به شاه جهان گفت زردشت پیر
که در دین ما این نباشد هجیر.
نوروز فرخ آمد و نغز آمد و هژیر
با طالع سعادت و با کوکب منیر.
دست به می شاه را و دل به هژیران
دیده به روی نکو و گوش به قوّال .
لژن و لژند = لجن :
کردم تهی دو دیده ٔ خود را ز خون دل
تا شد ز اشکم آن زمی خشک چون لژن .
خصمانش گر به زور چو شیران نر شوند
چون خوک خشت خورده بمیرند در لژند.
پیش دست تو مگر لاف صفا زد ورنه
بحر را بهر چه در حلق نهادند لجن .
دانژه = دانجه .
منیژه = منیجه .
کاژ = کاج :
ای تیغ زبان آخته بر قافله ٔ ژاژ
چشمت به طمع مانده سوی نان کسان کاژ.
غرض چمیدن و حمل است اگرنه بتراشد
ز کاژ و نوژ به یک روزه ده شتر نجار.
اخ اخی برداشتی ای گیج کاج
تا که کالای بدت یابد رواج .
سرو و شمشاد و صنوبر بید و کاج و نارون
درنمی بایدکنون چیزی بجز داروی دن .
باژ = باج :
به بیچارگی باژ و ساوگران
پذیرفت با هدیه ٔ بی کران .
رسولان رسیدند با ساو و باج
همایون کنان شاه را تخت و تاج .
فاژه = فاجه (به معنی دهن دره ):
ساقی به شیشه ریز ز ساغر شراب ناب
خصم نشاط، فاجه و خمیازه شد مرا.
اگر ندانی بندیش تا چگونه بود
که سبزه خورده به فاژه بهارگه اشتر.
کژک = کجک :
آن کژک بر تارک فیل از شکوه
بود تیغ کوه بر بالای کوه .
داد از پی ضبط فیل مستش
از قوس قزح کجک به دستش .
نوژ = نوج :
چو طوطی گشت شاخ بید و شاخ سرو و نوژ وگل
نشستند ارغنون سازان بزیر سایه ٔ طوبی .
زیب زمانه باد ز تاج و سریر تو
تا هست زیب بستان از سرو و بید و نوج .
نژند =نجند :
پیاده ٔ سپه آرای او دویست هزار
چو پیل مست و پلنگ نژندو ببر بیان .
ناژو = ناجو :
چو بر ناژو سرایان گشت نارو
به صحرا شد گرازان گور و آهو.
ناجوی این باغ به وجد و خروش
بوده چو سکان فلک سبزپوش .
> به «ر» بدل شود:
واژون = وارون .
> به «ز» تبدیل گردد:
کوژ = کوز :
بدو گفت کای پشت بخت تو کوز
کسی از شما زنده مانده ست نوز.
ژُکیدن = زُکیدن .
آژخ = آزخ .
ژیره = زیره .
> به «س » مبدّل گردد:
تکژ = تکس .
> به «ش » مبدل شود:
باژگونه = باشگونه .
دُژ = دُش .
دُژخدای = دُش خدای .
لژن = لَشن .
خاکژی = خاکشی .
> به «ن » ابدال پذیرد:
ژاپن = نی پن .
> به «ی » بدل شود:
ژاپن = یابان .
> حرف «ژ» در تعریب به «ق » بدل شود:
قنذفیل و قندویل = ژنده پیل .
> و به «غ » بدل گردد:
اسطاژیرا = اسطاغیرا .
حرف «ژ» با «ز» قافیه آید، مانند:
جهان از بدان ویژه او داشتی
به رزم اندرون نیزه او داشتی .
و چون «نوز» و «سوز». رجوع به نوز شود.
ابدالها:
> این حرف به «ت » بدل شود:
ارژنگ = ارتنگ :
به قصر دولتم مانی و ارژنگ
طراز سحر می بستند بر سنگ .
امیرخسرو.
اگر مانی شود زنده چو بیند نقش توقیعش
بمیرد باز از شرم نگارستان ارتنگش .
سیف اسفرنگی .
> وبه «ج » تبدیل گردد:
ژدوار = جدوار.
لاژورد = لاجورد.
موژان = موجان .
نوژ = نوج .
کژ = کج .
هژده = هجده .
هژیر = خجیر و هجیر :
به شاه جهان گفت زردشت پیر
که در دین ما این نباشد هجیر.
فردوسی .
نوروز فرخ آمد و نغز آمد و هژیر
با طالع سعادت و با کوکب منیر.
منوچهری .
دست به می شاه را و دل به هژیران
دیده به روی نکو و گوش به قوّال .
منوچهری .
لژن و لژند = لجن :
کردم تهی دو دیده ٔ خود را ز خون دل
تا شد ز اشکم آن زمی خشک چون لژن .
عسجدی .
خصمانش گر به زور چو شیران نر شوند
چون خوک خشت خورده بمیرند در لژند.
اثیرالدین اخسیکتی .
پیش دست تو مگر لاف صفا زد ورنه
بحر را بهر چه در حلق نهادند لجن .
رفیعالدین لنبانی .
دانژه = دانجه .
منیژه = منیجه .
کاژ = کاج :
ای تیغ زبان آخته بر قافله ٔ ژاژ
چشمت به طمع مانده سوی نان کسان کاژ.
ناصرخسرو.
غرض چمیدن و حمل است اگرنه بتراشد
ز کاژ و نوژ به یک روزه ده شتر نجار.
اثیرالدین اخسیکتی .
اخ اخی برداشتی ای گیج کاج
تا که کالای بدت یابد رواج .
مولوی .
سرو و شمشاد و صنوبر بید و کاج و نارون
درنمی بایدکنون چیزی بجز داروی دن .
؟
باژ = باج :
به بیچارگی باژ و ساوگران
پذیرفت با هدیه ٔ بی کران .
فردوسی .
رسولان رسیدند با ساو و باج
همایون کنان شاه را تخت و تاج .
نظامی .
فاژه = فاجه (به معنی دهن دره ):
ساقی به شیشه ریز ز ساغر شراب ناب
خصم نشاط، فاجه و خمیازه شد مرا.
ابونصر نصیرای بدخشانی .
اگر ندانی بندیش تا چگونه بود
که سبزه خورده به فاژه بهارگه اشتر.
لبیبی .
کژک = کجک :
آن کژک بر تارک فیل از شکوه
بود تیغ کوه بر بالای کوه .
امیرخسرو.
داد از پی ضبط فیل مستش
از قوس قزح کجک به دستش .
هاتفی .
نوژ = نوج :
چو طوطی گشت شاخ بید و شاخ سرو و نوژ وگل
نشستند ارغنون سازان بزیر سایه ٔ طوبی .
منوچهری .
زیب زمانه باد ز تاج و سریر تو
تا هست زیب بستان از سرو و بید و نوج .
مجد همگر.
نژند =نجند :
پیاده ٔ سپه آرای او دویست هزار
چو پیل مست و پلنگ نژندو ببر بیان .
فرخی .
ناژو = ناجو :
چو بر ناژو سرایان گشت نارو
به صحرا شد گرازان گور و آهو.
عبدالمجید (از آنندراج ).
ناجوی این باغ به وجد و خروش
بوده چو سکان فلک سبزپوش .
نظامی (از آنندراج ).
> به «ر» بدل شود:
واژون = وارون .
> به «ز» تبدیل گردد:
کوژ = کوز :
بدو گفت کای پشت بخت تو کوز
کسی از شما زنده مانده ست نوز.
اسدی .
ژُکیدن = زُکیدن .
آژخ = آزخ .
ژیره = زیره .
> به «س » مبدّل گردد:
تکژ = تکس .
> به «ش » مبدل شود:
باژگونه = باشگونه .
دُژ = دُش .
دُژخدای = دُش خدای .
لژن = لَشن .
خاکژی = خاکشی .
> به «ن » ابدال پذیرد:
ژاپن = نی پن .
> به «ی » بدل شود:
ژاپن = یابان .
> حرف «ژ» در تعریب به «ق » بدل شود:
قنذفیل و قندویل = ژنده پیل .
> و به «غ » بدل گردد:
اسطاژیرا = اسطاغیرا .
حرف «ژ» با «ز» قافیه آید، مانند:
جهان از بدان ویژه او داشتی
به رزم اندرون نیزه او داشتی .
دقیقی .
و چون «نوز» و «سوز». رجوع به نوز شود.
ژ. ( حرف ) ژی یا زاء معقوده و یا زاء فارسی. نشانه حرف چهاردهم از حروف تهجّی است و در حساب جُمَّل نماینده عدد نیست ( مگر اینکه قائم مقام زاء باشد ) و در حساب ترتیبی نشانه عدد چهارده ( 14 ) است.
ابدالها:
> این حرف به «ت » بدل شود:
ارژنگ = ارتنگ :
به قصر دولتم مانی و ارژنگ
طراز سحر می بستند بر سنگ.
بمیرد باز از شرم نگارستان ارتنگش.
ژدوار = جدوار.
لاژورد = لاجورد.
موژان = موجان.
نوژ = نوج.
کژ = کج.
هژده = هجده.
هژیر = خجیر و هجیر :
به شاه جهان گفت زردشت پیر
که در دین ما این نباشد هجیر.
با طالع سعادت و با کوکب منیر.
دیده به روی نکو و گوش به قوّال.
کردم تهی دو دیده خود را ز خون دل
تا شد ز اشکم آن زمی خشک چون لژن.
چون خوک خشت خورده بمیرند در لژند.
بحر را بهر چه در حلق نهادند لجن.
منیژه = منیجه.
کاژ = کاج :
ای تیغ زبان آخته بر قافله ژاژ
چشمت به طمع مانده سوی نان کسان کاژ.
ز کاژ و نوژ به یک روزه ده شتر نجار.
تا که کالای بدت یابد رواج.
درنمی بایدکنون چیزی بجز داروی دن.
به بیچارگی باژ و ساوگران
پذیرفت با هدیه بی کران.
همایون کنان شاه را تخت و تاج.
ساقی به شیشه ریز ز ساغر شراب ناب
خصم نشاط، فاجه و خمیازه شد مرا.
ابدالها:
> این حرف به «ت » بدل شود:
ارژنگ = ارتنگ :
به قصر دولتم مانی و ارژنگ
طراز سحر می بستند بر سنگ.
امیرخسرو.
اگر مانی شود زنده چو بیند نقش توقیعش بمیرد باز از شرم نگارستان ارتنگش.
سیف اسفرنگی.
> وبه «ج » تبدیل گردد:ژدوار = جدوار.
لاژورد = لاجورد.
موژان = موجان.
نوژ = نوج.
کژ = کج.
هژده = هجده.
هژیر = خجیر و هجیر :
به شاه جهان گفت زردشت پیر
که در دین ما این نباشد هجیر.
فردوسی.
نوروز فرخ آمد و نغز آمد و هژیربا طالع سعادت و با کوکب منیر.
منوچهری.
دست به می شاه را و دل به هژیران دیده به روی نکو و گوش به قوّال.
منوچهری.
لژن و لژند = لجن : کردم تهی دو دیده خود را ز خون دل
تا شد ز اشکم آن زمی خشک چون لژن.
عسجدی.
خصمانش گر به زور چو شیران نر شوندچون خوک خشت خورده بمیرند در لژند.
اثیرالدین اخسیکتی.
پیش دست تو مگر لاف صفا زد ورنه بحر را بهر چه در حلق نهادند لجن.
رفیعالدین لنبانی.
دانژه = دانجه. منیژه = منیجه.
کاژ = کاج :
ای تیغ زبان آخته بر قافله ژاژ
چشمت به طمع مانده سوی نان کسان کاژ.
ناصرخسرو.
غرض چمیدن و حمل است اگرنه بتراشدز کاژ و نوژ به یک روزه ده شتر نجار.
اثیرالدین اخسیکتی.
اخ اخی برداشتی ای گیج کاج تا که کالای بدت یابد رواج.
مولوی.
سرو و شمشاد و صنوبر بید و کاج و نارون درنمی بایدکنون چیزی بجز داروی دن.
؟
باژ = باج : به بیچارگی باژ و ساوگران
پذیرفت با هدیه بی کران.
فردوسی.
رسولان رسیدند با ساو و باج همایون کنان شاه را تخت و تاج.
نظامی.
فاژه = فاجه ( به معنی دهن دره ): ساقی به شیشه ریز ز ساغر شراب ناب
خصم نشاط، فاجه و خمیازه شد مرا.
ابونصر نصیرای بدخشانی.
اگر ندانی بندیش تا چگونه بودفرهنگ عمید
چهاردهمین حرف الفبای فارسی؛ ژِ. Δ در حساب ابجد: «۷ ».
نام حرف و واج «ژ»
نام حرف و واج «ژ»
چهاردهمین حرف الفبای فارسی، ژِ. &delta، در حساب ابجد: «۷ ».
چهاردهمین حرف الفبای فارسی، ژِ. &delta، در حساب ابجد: «۷ ».
دانشنامه عمومی
ژ حرف چهاردهم در الفبای فارسی است.این حرف در الفبای عربی وجود ندارد.در حساب ابجد، معادل حرف «ج» (=۳) محاسبه می گردد.
wiki: الفبای سیریلیک است. در روسی، بلغاری و مقدونی صربی نویسه هشتم و در اوکراینی نویسه نهم است.
الفبای سیریلیک
ویکی پدیای انگلیسی
الفبای سیریلیک
ویکی پدیای انگلیسی
wiki: ژ (سیریلیک)
دانشنامه آزاد فارسی
معماری ژاپنی
چهاردهمین حرف از الفبای فارسی و از نظر آوایی نمایندۀ صامت لثوی ـ کامی ـ سایشی است. حرف «ژ» جزو یکی از چهار حرف «پ، ژ، گ، چ» خاص فارسی است که در نظام الفبای عربی (ابتثی) نیست. به همین سبب، این حرف بدل به «ج» می شود؛ مثلِ باژ= باج، کژ= کج، لاژورد=لاجورد، هژده= هجده. نام آن «ژِ= že» است.
چهاردهمین حرف از الفبای فارسی و از نظر آوایی نمایندۀ صامت لثوی ـ کامی ـ سایشی است. حرف «ژ» جزو یکی از چهار حرف «پ، ژ، گ، چ» خاص فارسی است که در نظام الفبای عربی (ابتثی) نیست. به همین سبب، این حرف بدل به «ج» می شود؛ مثلِ باژ= باج، کژ= کج، لاژورد=لاجورد، هژده= هجده. نام آن «ژِ= že» است.
wikijoo: ژ
پیشنهاد کاربران
یه حرف در الفبای پارسی
در عربی نویسی، الفبای یکم: ژ
در لاتین نویسی، الفبای دوم: Žž
در عربی نویسی، الفبای یکم: ژ
در لاتین نویسی، الفبای دوم: Žž
معادل انگلیسی :zh
برای یادسپاری بهتر اگر حرف a در کلمه ی zahra ( زهرا ) را ننویسیم می شود ژرا ( ژَرا ) .
برای یادسپاری بهتر اگر حرف a در کلمه ی zahra ( زهرا ) را ننویسیم می شود ژرا ( ژَرا ) .
کلمات دیگر: