دوربین عکاسی

دوربین عکاسی ابزاری برای ثبت تصویر بر روی فیلم است.
فیلم
دیجیتال
در قرنهای ۱۱ تا ۱۶ بشر از یک اتاقک تاریک (دوربین اولیه) به عنوان چیزی شبیه به دوربین استفاده می کرد. برای این منظور اتاق مکعب مستطیل کوچکی را که هرگز نوری به درون آن راه نمی یافت، آماده می کردند، در وجه جلوی آن سوراخی به قطر تقریبی یک میلی متر ایجاد می کردند، بدین ترتیب تصویر مناظر روبروی وجه دارای سوراخ روی دیوار یا پرده در وجه مقابل سوراخ در داخل اتاق منعکس می نمودند. این تصویر یه صورت معکوس و بسته به قطر سوراخ وضوح بیشتر یا کمتری داشت به صورتی که هرچه قطر سوراخ کمتر بود، وضوح بیشتر یا به عکس با افزایش قطر سوراخ تصویر روشنتر با وضوح کمتری حاصل میگشت. البته این دستگاه بیشتر برای نمایش و نقاشی به کار میرفت و نقاشان اروپایی با نشاندن سوژه در جلوی سوراخ یا قرار دادن اتاقک در روبروی مناظر و نصب پرده بوم در قسمت داخلی روبروی سوراخ، مناظر روبرو را نقاشی میکردند (خود نقاش درون اتاقک قرار داشت) این دستگاه هرگز کار عکاسی را انجام نمی داد. مخترع اتاق تاریک دانشمند مسلمان حسن ابن هیثم بود که در مکتوبات لاتین به پدر علم مدرن اپتیک (الحسن) معروف می باشد.
نخستین دوربین بنابر عقیده اروپاییان به دست نیوتن ابداع شد که به رابرت ون لی ون هوک نیز نسبت داده می شود. البته گفتنی است عدسی یا همان لنز را ابن هیثم بسیار پیش از ایشان می ساخته و از فروش آن کسب و کار داشته است.
در سال ۱۵۶۸ دانیلو باربارو این اتاقک تاریک را با یک عدسی و یک دریچه قابل تغییر مجهز نمود. بدین وسیله می توانست تصاویر را واضحتر به درون اتاق منعکس کند. در سال ۱۸۲۶ توماس وج وود و همچنین همفری دیوی با استفاده از کاغذ مخصوص تصاویر غیر ثابتی بدست آوردند. این کاغذ آغشته به محلولی بود که هرگاه در برابر نور آفتاب قرار می گرفت، رنگ اصلی خود را از دست می داد و به کلی سیاه می شد. آنگاه چون بر روی این کاغذ تصویر یا جسمی را قرار می دادند، قسمت هایی که از تابش نور مصون مانده بود، به رنگ خود باقی می ماند و اما سایر قسمت های کاغذ سیاه می شد. بدینگونه شبح نوری از اجسام بر روی آن کاغذ عکاسی می شد. با این روش تصویری بدست می آمد که آن نیز به مجرد نور دیدن، رنگ خود را از دست می داد و کاغذ یکپارچه سیاه می شد.

دوربین عکاسی (camera)
دستگاهی برای عکاسی . متشکل از چند عدسی در جعبه ای است که نور به داخل آن نفوذ نمی کند و صفحه یا فیلمی حساس نیز داخل آن قرار می گیرد. عدسی، بازتاب نور از جسم را جمع و تصویر واضحی از آن را روی فیلم ایجاد می کند. سوراخ جلو دوربین ، که نور از طریق آن وارد می شود، دریچۀ دیافراگم نام دارد. اندازۀ روزنه مقدار نور ورودی به دوربین را کنترل می کند. شاتر (پلک زن) زمان تأثیر نور بر فیلم را کنترل می کند. دوربین های عکاسی به سه دستۀ کوچک ، متوسط ، و بزرگ تقسیم می شوند. این تقسیم بندی مبتنی بر اندازۀ تصویر ثبت شده و ابعاد تصویرِ به دست آمده است. در دوربین های ساده، سرعت شاتر و اندازۀ دریچه ثابت و چنان است که در روز آفتابی مقدار مناسبی نور وارد دوربین شود. در بیشتر دوربین های پیچیده، سرعت شاتر و اندازۀ دریچه تنظیم می شود. اغلب آن ها نورسنج توکار دارند که به کمک آن تلفیق مناسبی از سرعت شاتر و اندازۀ روزنه را با توجه به شرایط محیط و سوژۀ عکاسی انتخاب می کنند. کار با دوربین تک عدسی انعکاسی از همۀ دوربین ها آسان تر است . در این دوربین ها می توان عدسی را برداشت و عدسی های ویژه ای به جای آن قرار داد. دوربین روزنه ای به جای عدسی سوراخ کوچکی به اندازۀ نوک سوزن دارد و لازم است هنگام نوردهی (عکاسی) آن را روی پایۀ ثابتی قرار داد تا تکان نخورد. زمان عکس برداری با این نوع دوربین ، در روز و برای فیلم ِ با حساسیت کم ده ثانیه ، برای فیلمِ با حساسیت بالا دو ثانیه، و برای نگاتیو کاغذی پنج دقیقه است . با دوربین روزنه ای می توان عکس هایی واضح ، در محدوده ای از نمای نزدیک تا بی نهایت، گرفت.

دوربین عکاسی ابزاری برای ثبت تصویر است.
• «یک دوربین عکاسی، تنها چیزی است که یک فرد برای عکاسی به آن احتیاج دارد. وسیله ای که این روزها در اختیار همه قرار دارد. اما آنچه که از خود این وسیله مهم تر است و سبب می شود، عکسی به یک شاهکار در تاریخ عکاسی مبدل شود، خلاقیت است.» -> نیوشا توکلیان