انتیگوا و باربودا

آنتیگوآ و باربودا. آنتیگوا و باربودا (Antigua & Barbuda) جزایری در شرق دریای کارائیب، شرق جزایر سنت کیتس و نویس و شمال جزیرهٔ مونتسرات، هستند که دولت مستقل داشته و پایتخت آن ها سنت جانز است.
جامیکا کینکید. نویسنده.
دو جزیره اصلی این کشور، آنتیگوآ و باربودا هستند.
کریستف کلمب، نخستین کسی بود که از کشورهای اروپایی بر این جزایر پا گذاشت. به همین دلیل این کشور برای مدتی تحت حاکمیت اسپانیا بود. کمی بعد انگلستان آن را تصرف کرد. این جزایر در سال ۱۹۸۱ استقلال خود را به دست آوردند. پس از آن ملکه انگلستان ملکه این کشور و وره کورن وال برد نخست وزیر آن شد. او به عنوان کسی که استقلال را برای آنتیگوآ و باربودا و کشورهای دیگر منطقه کارائیب به ارمغان آورده شهرت دارد.
آنتیگوا و باربودا از سال ۱۶۶۷، مستعمره بریتانیا شد، این کشور در ۱ نوامبر ۱۹۸۱ از بریتانیا اعلام استقلال کرد.

آنتیگوا و باربودا. مختصات: ۱۷°۰۳′ شمالی ۶۱°۴۸′ غربی / ۱۷.۰۵۰° شمالی ۶۱.۸۰۰° غربی / 17.050; -61.800
جزایر آنتیگوا و باربودا (Antigua & Barbuda) جزایری در شرق دریای کارائیب، شرق جزایر سنت کیتس و نویس و شمال جزیرهٔ مونتسرات، هستند که دولت مستقل داشته و پایتخت آنها سنت جانز است.

آنتیگوا و باربودا. آنْتیگوا و باربودا (Antigua & Barbuda)
آنْتیگوا و باربودا
آنْتیگوا و باربودا
موقعیت. کشوری جزیره ای در آنتیل های کوچک است و در مجمع الجزایر هند غربی و بخشی از جزایر لیوارد و در شرق دریای کارائیب جای دارد. مساحت آن ۴۴۲ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر سنت جانز۱ است.سیمای طبیعی. این کشور از سه جزیرۀ آنتیگوا با مساحت ۲۸۰ کیلومتر مربع، باربودا، با مساحت ۱۶۱ کیلومتر مربع، و جزیرۀ کوچک ریداندا۲ تشکیل یافته است. با وجود این که بیشتر جنگل های جزیرۀ آنتیگوا زدوده شده و جابسنگ زیبا و شنزارهای پهناور، همراه با خلیج ها و خلیجک های بسیار، آن را از دیگر جزایر دریای کارائیب متمایز کرده اند. آتشفشان کوچک بوگی۳، با ارتفاع، ۴۰۲ متر در حاشیۀ جنوب غربی این سرزمین خودنمایی می کند. جزیرۀ مرجانی باربودا، در ۴۰کیلومتری شمال جزیرۀ آنتیگوا، جزیره ای تقریباً هموار و مسطح است و پوشش جنگلی غنی دارد و مرداب نسبتاً پهناوری در کرانۀ غربی آن دیده می شود. ریداندا جزیرۀ سنگی کوچک و خالی از سکنه ای است که در دوراب های جنوب غربی جزیرۀ آنتیگوا قرار دارد و منطقۀ حفاظت شده ای برای جانوران و گیاهان بومی به شمار می آید. این کشور اقلیم گرمِ مرطوب و پرباران دارد و آب شیرین آن اندک است. فصل گرم آن از خرداد تا آبان است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به ۱,۰۰۰ میلی متر می رسد و توفندهای سهمگین فصلی دریای کارائیب آن را تهدید می کنند.
اقتصاد. گردشگری منبع عمدۀ درآمد این سامان را تشکیل می دهد. پلاژهای زیبا، کازینوهای متعدد، بناهای تاریخی مربوط به قرن ۱۸ و نیز کلیسای جامع بسیار زیبا، به سبک گوتیک، امکانات تفریحی و رفاهی، و بالابودن سطح سواد و فرهنگ مردم زمینه ساز جلب گردشگران و بالارفتن درآمدهای ارزی آن است. کشت نیشکر و تولید شکر نیز از دیگر منابع مالی آن به شمار می آید. افزون بر آن، تولید و فرآوری غذاهای دریایی و پالایش نفت نیز بخش دیگری از فعالیت های اقتصادی این کشور محسوب می شود.
حکومت و سیاست. این کشور، که زمانی از مستعمرات بریتانیا بود، به صورت فرمانداری کل اداره می شود و فرماندار کل آن را ملکۀ انگلستان تعیین و منصوب می کند. کشور مزبور دارای دو مجلس قانون گذاری است؛ مجلس سنای آن هفده عضو دارد که فرماندار کل، آنان را منصوب می کند و نمایندگان مجلس عوام را که آن نیز از هفده عضو تشکیل شده است، مردم برای دوره های پنج ساله انتخاب می کنند. فرماندار کل نخست وزیر را انتخاب می کند و هیئت دولت با هماهنگی و مشورت آن دو تعیین می شود.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور آنتیگوا و باربودا۸۹,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰). بیشتر مردم این کشور، که از تبار بردگان سیاه افریقایی دوران استعمارند، در جزیرۀ بزرگ آنتیگوا به سر می برند. زبان رسمی این کشور انگلیسی است و بیشتر مردم آن مسیحی و پیرو کلیسای انگلیکان اند. کریستوف کلمب در ۱۴۹۳م این جزیره را کشف کرد. اسپانیایی ها در ۱۵۲۰ و فرانسوی ها در ۱۶۲۹ از اولین اروپاییانی بودند که در این جزیره ساکن شدند و پس از مدتی کوتاه به سبب کمبود آب شیرین آن جا را ترک کردند. انگلیسی ها در ۱۶۴۰ با ذخیره کردن آب باران در این جزیره ماندگار شدند و کاریب ها (بومیان اصلی جزایر) آن نواحی را به مرور ازبین بردند و بردگان افریقایی را برای کار در کشتزارهای تنباکو و نیشکر به خدمت گرفتند. در ۱۶۶۶ جزیرۀ باربودا را نیز تصرف کردند و با بهره گیری از خدمت بردگان افریقایی به کشتِ گستردۀ نیشکر و تنباکو پرداختند. آنتیگوا و باربودا در ۱۸۷۱ به فدراسیون جزایر لیوارد۴ پیوست و در ۱۹۵۶ از آن جدا شد. از ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۲ عضو فدراسیون هند غربی بود و در فوریۀ ۱۹۶۷ به یکی از ایالت های وابسته به بریتانیا مبدل شد. این کشور در یکم نوامبر ۱۹۸۱ به استقلال رسید و در همان سال به عضویت سازمان ملل متحد پذیرفته شد. سران کشور مزبور پس از استقلال با دولت امریکا روابط نزدیک برقرار کردند و بخشی از خاک کشورشان را برای تأسیس پایگاه نظامی به امریکا اجاره دادند. توفند سهمگین ۱۹۹۵ و به دنبال آن توفند های ۱۹۹۸ و ۲۰۰۶ به این سرزمین و تأسیسات آن به سختی آسیب رسانید.