نبرد اوکیناوا

مختصات: ۲۶°۳۰′شمالی ۱۲۸°۰۰′شرقی / ۲۶٫۵°شمالی ۱۲۸°شرقی / 26.5; 128
دزموند داس (۷ فوریهٔ ۱۹۱۹ –۲۳ مارس ۲۰۰۶) سرجوخه ای در نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا بود که به عنوان بهیار یک گروهان پیاده در جنگ جهانی دوم فعالیت می کرد. او پس از درخشش در نبرد اوکیناوا، اولین و تنها مخالف جنگی شد که موفق به دریافت مدال های افتخاری برای کارهایی فراتر از انجام وظیفه در طول جنگ گردیده است. او باور بر این داشت که انسان نباید انسان دیگری را بکشد بر همین عقیده بود که سربازان و فرماندهان او را مسخره می کردند. او در طول خدمت در دوران جنگ توانست جان ۷۵سرباز را در میدان جنگ نجات دهد.
نبرد اوکیناوا، با نام رمز عملیات آیسبرگ که در جزایر ریوکیو تحت سلطهٔ ژاپن در اوکیناوا صورت گرفت بزرگترین عملیات آبی خاکی انجام شده در جنگ اقیانوس آرام در جنگ جهانی دوم بود که از اواخر مارس تا ژوئن ۱۹۴۵ به مدت ۸۲ روز ادامه داشت.این نبرد در انگلیسی به نام طوفان فولادی هم شناخته می شود و همچنین تتسو نو آمه (به لاتین: tetsu no ame) به معنی باران فولاد یا تتشو نو بوفو به معنی تندباد فولاد در زبان ژاپنی. این اسامی به خشونت نبرد، سنگینی آتش متبادل شده و تعداد فراوان کشتی ها و خودروهای زرهی شرکت کننده در حمله از سوی متفقین اشاره دارد. اوکیناوا جمعیتی زیاد داشت که بالغ بر ۱۵۰٬۰۰۰ نفر آن ها در زمان نبرد کشته شدند.متفقین قصد استفاده از اوکیناوا به عنوان سکویی برای اجرای عملیات سقوط داشتند که پس از بمباران هسته ای هیروشیما و ناکازاکی در اوت ۱۹۴۵ و اعلان جنگ اتحاد جماهیر شوروی به ژاپن این کشور تسلیم شد و جنگ جهانی دوم به پایان رسید.
ژنرال میتسورو اوشیجیمی با درک این نکته که هرگز نمی تواند از کل جزیره دفاع کند دفاع خود را در اطراف پایتخت تاریخی قلعه شوری متعلق به دوران وسطای پادشاهی ریوکیو و اطراف شیبدار آن مستقر ساخت. این کار برای ژاپنی ها خطوط دفاعی مستحکمی ایجاد کرد که فقط از طریق دریا قابل حمله بود.برای اولین بار در نبرد اقیانوس آرام ژاپنی ها زمان کافی برای حفر و ساخت استحکامات پیچیده آنگونه که در ایوو جیما انجام دادند و همچنین تعداد زیادی توپخانه و ادوات زرهی در در اختیار داشتند. این مقدار زیاد ادوات و همچنین تجربه ۳ سال نبرد با امریکایی ها به ژاپنی ها این اطمینان را می داد که استحکامات اوکیناوا دشوارترین مانعی خواهد بود که امریکایی ها تاکنون در جنگ با آن روبرو شده اند. اوشیجیمی بر این نکته واقف بود که توانایی متوقف کردن متفقین را ندارد ولی می خواست در ازای هر یارد پیشروی تلفاتی سنگین بر آن ها وارد کند. غارهای بسیاری توپخانه های سنگینی را که بر روی ریل حرکت می کردند و پس از شلیک به داخل بازمی گشتند را پنهان می کردند.
عملیات فرود آمریکایی ها به وسیلهٔ سپهبد سایمن بولیوار بوکنر فرماندهی می شد که به دو بخش تقسیم می شد: لشکر سوم آبی-خاکی (به انگلیسی: III Amphibious Corps) تحت فرمان سرلشکر گیجر (به انگلیسی: Geiger)مشتمل بر دسته های اول و ششم تفنگداران دریایی و همچنین دسته ۲۴ تحت فرمان سرلشکر جان آر هاج که مشتمل بر دسته های پیاده نظام ۷ و ۹۶ بود.دسته دوم تفنگداران دریایی هم بر روی شناورها به عنوان نیروی ذخیره پیش بینی شده بود، لشکر دهم هم دسته ۲۷ ام را که به عنوان پادگان کنار گذاشته شده بود و دسته ۷۷ پیاده را کنترل می کرد. بطورکلی ارتش دهم شامل ۱۰۲۰۰۰ نفر از ارتش، ۸۸۰۰۰ نفر از تفنگداران دریایی و ۱۸۰۰۰ نفر از کارکنان نیروی دریایی بود.نیروی موجود بر روی زمین ژاپنی ها که عمدتاً دفاعی بود به تعداد ۷۷۰۰۰ نفر از ارتش سی و دوم ژاپن بود. این نیروها در ابتدا از دسته های نهم، بیست و چهارم، شصت و دوم و نیروهای مستقل چهل و چهارم تشکیل می شد. مقاومت اولیه قرار بود در جنوب به وسیلهٔ سپهبد میتسورو اوشیجی، دستیار او سپهبد ایساموچو. سرهنگ هیرومیچی یاهارا فرماندهی شود. در شمال سرهنگ تاکهیدو اودو فرمانده بود.